Vandaag was het weer helaas iets minder: tijdens het ontbijt
begon het al keihard te regenen. Ondanks het weer was vandaag volgens velen de
dag met het leukste programma. We begonnen na het ontbijt met binnenactiviteiten.
Het animatieteam verzorgde beneden het knutselen en wij gingen de kinderen
boven schminken, nagels lakken en hun haren helemaal mooi doen. Ik geloof niet
dat ik de kinderen al ooit zo vrolijk heb gezien dan toen ze in de spiegel
keken en zagen hoe mooi ze geschminkt waren. In totaal hebben ze zich hier wel
drie uur mee vermaakt.
Als lunch hadden we waar Ruud al de hele week op zat te
wachten, mamaliga! En wauw, wat was dit verschrikkelijk. Bij mamaliga moet je
je een soort van maïsbrei voorstellen maar dan heel smeuiig. Vooral na de
opmerking van Nika: ‘Dit lijkt wel kots!’, probeerde iedereen het op een
subtiele manier weg te schuiven naar iemand anders. Ik zat tegenover de kok van
Casa Sami en een ding weet ik heel zeker: we krijgen deze week géén mamaliga.
Nadat de kinderen geslapen hadden, was het tijd voor de
talentenjacht. Iedereen deed iets en bij de meesten spatte de schattigheid (als
dat een echt Nederlands woord is) ervan af! Vooral toen Gica een liedje zong
met kleine Emy, David en Gabi in zijn armen. Ik denk dat we ons allemaal in
moesten houden.
Na de talentenjacht hadden we een gesprek met alle kinderen.
In Nederland zou er gevraagd worden naar je hobby’s, hoeveel broers of zussen
je hebt etcetera. Maar de vragen die hier gesteld werden, waren vooral of ze naar
school gingen, of ze beide ouders nog hadden, of ze een huis hadden en of ze
daar ook gas en water hadden en als laatste wat ze later graag willen worden.
Tijdens dit gesprek werden we echt op onze plek gezet. Veel dingen die in
Nederland heel normaal zijn, zijn hier nog niet bijna van zelfsprekend. Je komt
dan pas echt het verhaal van alle kinderen te weten en je merkt hoe luchtig
kinderen erover praten dat ze bijvoorbeeld geen gas en water in huis hebben.
Het ergste was toen aan Funda werd gevraagd of ze een huis hadden. Funda is
dertien jaar en was samen met haar twee jongere broertjes en jonger zusje mee
op kamp. Ze zijn pas sinds kort bij Casa Sami en gaan nog niet naar school.
Momenteel wonen ze in een kraakpand, samen met hun alleenstaande moeder, maar
daar kan elk moment politie binnenvallen om ze daar weg te sturen. Dit is ook
de reden dat haar jongste broertje bij hun oma en opa woont. Hij is bang voor
de politie en durft dus niet in het kraakpand te wonen. Toen Funda de vraag
kreeg wat haar grootste wens was, barstte ze in huilen uit en daarmee ook haar
jongere broertjes en zusje: ze wilde dat haar ouders weer bij elkaar zouden
komen. Ze hadden alle vier de grootste dromen over wat ze later willen worden maar
wij weten natuurlijk allemaal dat dit nooit gaat lukken als ze niet naar school
toe gaan.
Na het eten kregen de kinderen allemaal een diploma met
daarop een persoonlijk compliment van hoe ze zich gedragen hadden op het kamp
en een tasje met daarin kleren en wat andere kleine spulletjes zoals knuffels.
‘s Avonds was het kampvuur en in combinatie met Stevan die
gitaar speelde, barstten we allemaal in tranen uit. Alle kindjes kwamen ons
constant knuffels geven en vertelden ons dat we niet moesten huilen maar je
begrijpt dat dit alleen maar het tegenovergestelde effect opleverde.
Dit was de laatste dag op het kamp en na vandaag moeten we de
kinderen weer terug naar hun huis sturen, wat niet voor alle kinderen de
fijnste situatie is. Ook was dit de laatste avond dat we Emy, David, Gica en
Gabi zouden zien. Het gesprek van vanmiddag en dit alles kwam samen en zorgde
bij veel mensen voor de druppel.
Robin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten