15 juli 2014

‘Bezoekje aan een Roemeens pleeggezin in Corbu’

Vanochtend had Herman ons verrast met zelfgemaakt roerei, jummie!

Om tien uur kwamen David, Ellen en Carmen ons ophalen om naar een Roemeens pleeggezin (ook wel ‘gezinsvervangend tehuis’) op het platteland te gaan. David reed superhard en dat op de hobbelige Roemeense wegen. We hebben regelmatig ons hoofd gestoten aan het dak van het gele Casa Sami busje.

Al toen we het dorpje inreden, viel het me op dat er nergers verharde wegen waren, overal waren kiezelwegen. Ook stonden er veel dieren gewoon midden op het pad, denk hierbij aan kippen, ezels, koeien en geiten.

Het huis van het pleeggezin was best groot, ook hadden ze een enorm grote moestuin waarin de ouwe oma van het gezin op dat moment aan het ploeteren was.

We kregen meteen bij binnenkomst een rondleiding, onze reactie naderhand was: ‘Wat hebben deze kinderen het hier toch enorm goed!’

Even over de kinderen: er wonen in dit huis zes kinderen waarvan een jongen en vijf meisjes. Twee van deze meisjes waren ook mee op kamp geweest en waren dus erg enthousiast toen ze ons terugzagen.

David deed ondertussen de bbq aan, terwijl wij de kids gingen vermaken. Ook gingen we nog even wandelen in het dorpje. Claire en ik zagen al snel een kerkje liggen en liepen daarheen. Op een gegeven moment staan we even stil bij een boom vol vruchten te kijken. We vroegen ons af wat voor vruchten het zouden zijn. Op dat moment komt er een gerimpeld omaatje aanlopen vanuit achter in die tuin. Ze riep direct haar kinderen en binnen nog niet eens twee minuten hadden ze samen een hele zak pruimen (want dat bleken het te zijn) geplukt. De oma overhandigde de volle zak aan ons, we probeerden haar duidelijk te maken dat we geen geld bij ons hadden, dus deze zak niet aan konden nemen. Maar ze stond erop dat we hem meenamen, ze hoefte er helemaal geen geld voor terug. Super lief! Het was erg leuk om even met de plaatselijke Roemeense bevolking in contact te zijjn.

Terug bij het pleeggezin gingen we eten, ‘hai la masa’ (= aan tafel!). Ik zat tegenover het omaatje dat ik die ochtend al had gezien in de moestuin. Ik probeerde wat te communiceren met haar maar ik hield wijselijk mijn mond toen ik zag dat de oma met maar weinig tanden, twee gehaktrollen tegelijkertijd in haar mond aan het proppen was. Heerlijk om te zien dat ze zo aan het genieten was!

Om één uur gingen de kleintjes naar bed en gingen wij weer terug naar Constanta. Aangekomen bij Casa Laura ontstond er een discussie hoe we deze vrije middag gingen invullen.

Sommigen wilden het spel koehandel spelen, terwijl anderen waaronder ik naar de zee wilden. We splitsten ons gewoon op en dat was uiteindelijk een goed besluit geweest.

Later op de middag ging iedereen zich klaarmaken om te gaan eten in Mamaia, de zes meiden van onze groep deden allemaal een maxirok aan, het leek wel alsof we naar een gala gingen. We gingen die avond samen met Dragos uiteten, dit was een belangrijke man bij Casa Sami, erg betrokken bij de kinderen en daarom hadden we uit dank voor al zijn werk hem meegevraagd met ons.

Toen we op een pleintje in Mamaia kwamen aanlopen wilden we nog snel even wat fotootjes maken op een soort catwalk. Sommige mensen dachten dat we beroemde mensen waren en maakten ook met hun eigen camera foto’s van ons of lieten hun kind met ons poseren. Hilarisch om een keer mee te maken.

We aten bij restaurant Aza, het was heerlijk!

Rond één uur was het rustig in Huize Laura!

Nika