Het is een zware dag geweest vandaag, vooral omdat bijna
iedereen zich realiseerde dat we zaterdag alweer terug naar Constanta gaan.
Na het ontbijt stapten we in de bus op weg naar het kasteel
van Dracula in Bran. Emy, een jongetje van 12, van wie de ouders uit Egypte
komen, zat naast mij in de bus. Emy is een van de eerste kinderen die ik heb
leren kennen, omdat hij vlak bij in de bus zat op de heenweg. Hij is een heel
slim en leergierig jongetje, dat redelijk goed Engels spreekt voor zijn
leeftijd. Hij vroeg me welke dag het was, dus ik antwoordde ‘donderdag’. Hij
keek me aan en stak met een zielig gezichtje drie vingers in de lucht en zei:
‘Then we go home.’ Dat was even slikken…
In het kasteel van Dracula kregen we elk ons ‘eigen kind’.
We moesten ze bijhouden en ze mochten niets aanraken. Dit ging dus af en toe
niet al te lekker, want sommigen raakten hun hypere kindje wel eens even kwijt.
Na het kasteel gingen we naar Rasnov. Dit was eigenlijk
helemaal niet bekend bij ons, maar het was uiteindelijk toch nog heel leuk. We
gingen met een kar achter een tractor omhoog. Boven bekeken we een burcht. Het
was een flinke klim maar met veel gezucht kwamen we allemaal boven en het
prachtige uitzicht maakte alles goed. Eenmaal terug beneden aangekomen gingen
we lunchen op een veldje bij de parkeerplaats. We aten brood met ham en kaas en
als ‘toetje’ een soort van koek van bladerdeeg met suiker en fijne nootjes. Ik
heb geen idee hoe ’t heette maar het was lek-ker! De kindjes kregen de keus of
ze nog naar Brasov wilden, hier zouden ze dan duiven mogen voeren en een ijsje
krijgen, of we konden ook meteen terug naar het kamp zodat ze hun gebruikelijke
middagdutje konden houden. De meeste stemmen waren natuurlijk voor Brasov dus
daar gingen we naartoe. In de bus vielen wel heel wat oogjes dicht, zo ook die
van David, een van de Roemeense begeleiders. Stefan, ook van de Roemeense
begeleiding wilde hier een foto van maken en toen kwam er iemand op het idee om
op zijn gezicht te tekenen, David werd natuurlijk wel wakker dus het plannetje
mislukte een beetje. Nika kreeg wel een zwart neusje, zij slaapt toch overal
doorheen!
In Brasov hadden de kinderen het echt leuk. Ze speelden met
het water van de fonteintjes, voerden de duifjes en kregen een ijsje. Wij
kochten schoentjes voor het arme gezin uit de straat van het kamp. Hierna
gingen we weer terug naar de bus om weer naar het kamp te gaan.
Toen we terug waren was het al best laat dus de kids gingen
niet meer slapen. Ze voetbalden nog wat of deden wat anders om zich te
vermaken. Een aantal van ons gingen de schoenen en nog wat eten brengen naar
het arme gezin. Ik ben bewust niet meegegaan omdat het de vorige keer mijn
stemming echt verpestte en ik wilde dat niet nog een keer hebben omdat dat ook
echt niet leuk is voor de kinderen op het kamp.
Na het avondeten gingen de kinderen zich voorbereiden voor
de talentenshow van morgenavond.Funda, Alexandra, Roxana, Robin en ik gaan het
dansje op Balada van Gustavo Lima doen. Dit is het dansje dat we de kindjes eerder
al hadden geleerd. Roxana kon het blijkbaar niet zo goed vinden met Funda dus
we er even een flinke botsing. Gelukkig was onze kleine David er om alles te
vertalen. David is een jongetje van tien naast wie ik op de heenweg in de bus
heb gezeten. Hij spreekt echt supergoed Engels en hij is echt mijn maatje
geworden. Ik vind het daarom ook zo ontzettend jammer dat we hem na het kamp
niet meer zullen zien. Hij komt namelijk niet in Casa Sami. Hij woont een
stukje buiten de stad en gaat naar een ander inloophuis.
De kinderen gingen best op tijd naar bed. Ze waren ook echt
supermoe, omdat het een drukke dag is geweest en ze ’s middags ook niet hadden
geslapen.
Wij hebben met onze groep nog tot ’s avonds laat zitten
praten over wat er allemaal die dag was gebeurd en alles weer even door te
spreken. Het is altijd wel fijn om dingen even van je af te praten en ik vind
het zelf ook fijn dat dat met deze groep zo makkelijk kan. Het is af en toe
zeker heel moeilijk maar op deze manier
trekken we elkaar er wel doorheen!
De quote van de dag:
Deze kwam van mijzelf.
Als je mij een beetje kent, weet je dat ik echt NIET van beestjes houd. We
stonden op de gang en er zat een vieze dikke mot. Ik riep toen keihard naar
Erno :’Erno maak ‘m dood, maak ‘m dood, alsjeblieft vlug, vlug, vlugggg!’ Op
hetzelfde moment duwde ik Erno aan de kant, trok ik m’n schoen uit, sloeg het
beest dood, trok m’n schoen weer aan, zei tegen Erno: ‘Dankjewel’ en liep weer
weg.
Babs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten