(Pin) pas pas pas

Vandaag was de laatste dag van het kamp. De wekker ging om dezelfde tijd, en het ontbijt was zoals gewoonlijk erg veel maar goed. Nadat iedereen gegeten had, hebben we nog even alle kamers gecontroleerd en de koffers gepakt. De kinderen stonden buiten te wachten totdat we konden vertrekken.  Desirée besloot om de meegenomen springtouwen aan de kinderen te geven, zodat zij deze ook bij Casa Sami konden gebruiken. Zij waren natuurlijk erg blij met dit geschenk, en wilden dit meteen gebruiken. Carmen vond dit een minder goed idee, mede door de bezorgdheid over de kinderen die ziek zouden kunnen worden in de bus. Hierdoor mochten de kinderen niet meer springtouwen of andere spelletjes spelen. Het was beter om rustig stil te blijven zitten, en te wachten totdat we konden vertrekken.
Uiteindelijk waren alle kamers leeg en liepen we naar de bus, waar we ook nog wel een kwartiertje hebben moeten wachten. Dit kwartiertje werd goed benut door de namen van ons op de armen van de kinderen te schrijven. Ook wilden ze dat hun namen op onze armen kwamen te staan. Hierdoor stonden onze armen, maar ook de armen van de kinderen vol met namen. Er werden nog even snel een aantal tweetallen gemaakt, zodat bijna niemand alleen zou zitten in de bus.
De busreis terug was anders dan de busreis heen, mede doordat de kinderen je nu kenden en zich daarom meer op hun gemak voelden. De jongens en dan vooral Emy, Bîrli, Mihai en Gaby lieten erg goed blijken dat ze het leuk hadden met de meiden. Er werden niet alleen knuffels, maar ook kusjes uitgedeeld door de jongens. Vooral Mihai was niet bij Pleun weg te slaan.  Ondertussen regende het maar door, het regende hard, erg hard. Toen kregen we te horen dat het weer in Constanta nog erger was, en dat de regen ons als het ware achterna kwam. Heerlijk vooruitzicht was dat dus!
Aangekomen bij Casa Sami was het droog. Dit was erg fijn, want hier werden de koffers uitgeladen en was het moment van afscheid begonnen... Gelukkig niet voor iedereen!
Chigo, Gaby, Emy en David kwamen namelijk van een ander inloophuis en zouden we dus na dit afscheid niet meer zien in Casa Sami. Maar dat was nog niet alles, we zouden deze vier jongens nooit meer zien, en dat was toch wel erg gek, en moeilijk voor sommigen waardoor er wat tranen zijn gevallen...  Wanneer alle kinderen uiteindelijk Casa Sami hadden verlaten, was er nog erg veel pizza over voor ons, en dit lieten we ons geen tweede keer zeggen!
Toen de pizza op was, zijn we vertrokken naar onze derde verblijfsplaats 'Casa Laura'. Binnen aangekomen zag het er huiselijk uit, met een leuke 'woonkamer', twee badkamers en vier slaapkamers. De vier mannen sliepen op een kamer, en de meiden werden verdeeld in tweetallen. Wanneer iedereen zijn koffer had neergezet en de bedden waren getest vertrokken we met de Maxi Taxi naar Mamaia, waar we uit eten zouden gaan.
We kozen voor het restaurant Baf, waar we uiteindelijk heerlijk hadden gegeten. Ook kwamen we voor de eerste keer Alina, ook wel het 'rozenmeisje' tegen. Ze wordt zo genoemd omdat ze elke dag rozen moet verkopen aan de mensen in Mamaia. Het is een erg lief en  spontaan meisje. Na het eten wilde iedereen nog even snel pinnen. Nadat een aantal mensen had gepind, was ook ik aan de beurt. Nadat mijn pinpas een aantal keren niet werd geaccepteerd, lukte het uiteindelijk en zat mijn pinpas in de pinautomaat. Alleen gaf de pinautomaat aan dat ik mijn pas nog moest invoeren. En dit leidde tot een verdwenen pinpas... Na alles te hebben geregeld met de bank konden we uiteindelijk boodschappen gaan doen voor de avond. Na de boodschappen gedaan te hebben, vertrokken we naar Casa Laura.
Hier hebben we nog een avondje 'klootzakken' gespeeld, wat een erg leuk kaartspel bleek te zijn. En waar het woord 'pas' erg veel wordt gebruikt. Na dit een aantal keren te hebben gespeeld, besloot iedereen om te gaan slapen, en uit te rusten voor de dag erna, waar we een vrije dag zouden hebben.

Claudia Verhoeven

Pyroemenen

Vandaag was helaas alweer de laatste dag van het supergave kamp. Wat gaat het toch ongelofelijk snel! De dag begon met een klop op de deur van Bârli, die er graag goed verzorgd uit wilde zien en daarvoor wederom gel kwam lenen. Nadat onze casanova er weer piekfijn uitzag zijn we naar de eetzaal gegaan en hebben we lekker ontbeten.
Na het ontbijt hebben we ons gesplitst in vier groepen en zijn we stoeptekeningen gaan maken. Iedere groep kreeg stoepkrijt en we moesten tekenen wat voor ons vriendschap was. Ik stond er echt van te kijken wat sommige kinderen opschreven en tekenden, echt mooi. Toen we klaar waren met de tekeningen gingen Claudia, Romy, Freeke, Ruud, Wiske en ik waterballonnen vullen. De rest ging met de kinderen spelen.
Nadat alle waterballonnen gevuld waren gingen we, je zou het al bijna kunnen raden, waterballonnengevecht doen. Dat viel erg goed in de smaak, zelfs mensen van de andere groep die ook op het terrein zaten deden mee.
Na ons vurige gevecht gingen we lunchen. Iedereen zat lekker rustig  van de goedgevulde soep te genieten tot we in een keer een soort van kreet hoorden. Deze bleek van de inmiddels vrij rood weggetrokken Ruud te zijn, die even dacht net als Bogdan een peper naar binnen te werken, maar deze peper was toch duidelijk meer spicy dan verwacht. Iedereen (behalve Lars en Wiske) moest deze befaamde peper natuurlijk even proeven, en inderdaad, het was een aanval op je smaakpapillen. Toch Rik?
Een saaie lunch was het zeker niet, Mihai heeft namelijk ook nog 'de gaap' van Goof en Rik geleerd, thanks guys! Deze gaap moest nog flink geoefend worden en hierbij was ik zojuist een van de hoofd-slachtoffers. Het was wel schattig overigens.
Na de lunch gingen de kinderen slapen, extra lang dit keer zodat ze 's avonds langer konden opblijven. Toen iedereen weer lekker uitgerust was gingen we nog een aantal spelletjes doen, onder andere ballonnen kapot trappen, touwtje springen en voetballen. De jongens gingen hout halen voor het kampvuur.
Na het avondeten was het tijd voor de talentenshow. Alle kinderen mochten laten zien wat ze in huis hadden. Iedereen ging heel spontaan naar voren, ze waren helemaal niet bang. Er waren veel optredens waaronder een breakdance-show door Bârli en Mihai, een voordracht van een jongen uit de andere groep en veel gezongen liedjes. Toen er 'Hollanda' werd geroepen konden we natuurlijk niet achter blijven, dus hebben we maar "hoofd, schouders, knie en teen", kabouter plop, de vogeltjesdans en gangnam style onder enthousiaste leiding van Emi gedaan.
Aan het eind van de talentenshow kreeg iedereen een diploma met een persoonlijke titel.
Ondertussen was de verrassing voor de kinderen, mega pizza van maarliefst een halve meter doorsnee, gearriveerd. Lekkaaaaar!

Nadat we ons buikje rond gegeten hadden was het tijd om naar het kapvuur te gaan. De andere groep zat daar ook al, dat was wel gezellig. Toch hing er ook een wat droevige sfeer, we beseften namelijk dat we de volgende dag al afscheid moesten nemen van vier geweldige jongens, en zij besefte dat ook. De eerste natte oogjes verschenen dus al. Ofja, niet helemaal de eerste aangezien er nogal een gevoelig meisje in ons midden was gedurende het kamp, maar goed.
Om elf uur moesten de kinderen gaan slapen. Mihai echter, vond het wel leuk om eerst nog even wat te knuffelen en zat nog een beetje met 'NO SLEEP' in zijn hoofd. Nadat toen toch ook Mihai ging slapen zijn we nog even terug gegaan naar het kampvuur. De laatste dag van het kamp zat er weer op. Helaas... maarja, het was een geweldig kamp en er staat ons nog een hoop te wachten!

Pleun Alkemade

Op pad als geograaf

Een nieuwe dag breekt aan. Vanuit de slaapkamers loopt iedereen naar de ontmoetingsplek op het plein om elkaar daar met de Roemeense variant van ´goedemorgen´ te begroeten. In plaats van rustig wakker worden geven de Roemeense kinderen eerder de voorkeur aan ochtendgymnastiek in de vorm van klapspelletjes. Het wakker worden gaat best snel aangezien je bij één van de klapspelletjes een flinke  tik in je gezicht krijgt. Na ten minste tien klapspelletjes ´Pepsi Cola´ of ´pic pic´ en een paar knuffels heb je een goede warming-up gehad. Door middel van een blauwe hand kunnen Claudia en Goof laten zien dat ze hebben deelgenomen aan de klapspelletjes. Hand in hand lopen we vervolgens naar de eetzaal om samen te ontbijten.
Na het ontbijt krijgt de Roemeense staf ineens haast. Alle kinderen hebben inmiddels hun wandelschoenen aan en staan vol spanning te wachten. We gaan als echte geografen een groots avontuur tegemoet, want we gaan een bezoek brengen aan een vulkanisch gebied! Het motto van de dag is uiteraard: 'Je ziet het pas als je het snapt en je snapt het pas als je het ziet'. Tijdens de anderhalf uur durende busreis worden we getrakteerd op een fantastische landschapsbeschouwing! Alleen de haarspeldbochten vallen niet bij iedereen in de smaak. In lichte paniek deelt de Roemeense staf plastic zakjes uit. Ook maken we een tussenstop, zodat drie van de kinderen op een rijtje kunnen overgeven. Plotseling zien we langs de weg borden staan die de weg naar de moddervulkaan in Berca wijzen. De buschauffeur remt, de deuren gaan open en ineens staan we oog in oog met dit machtige verschijnsel.
Vanaf de voet van de vulkaan lopen we naar de top. Vanuit diverse modderpoelen zien we de koude modder naar beneden stromen. Door de combinatie van gas en zout water komt er in het gebied bijna geen vegetatie voor op enkele zoutminnende planten na.  Vol verbazing staan we naar het bijzondere verschijnsel te kijken. Ruud stond op zo´n glibberige modderhelling dat hij bijna een gratis modderbadje kreeg. Om de vulkaanhelling heen zien we dat er volop sprake is van erosie. Het water heeft hier prachtige bochten uitgesleten. Het leek net de ´Grand Canyon´ in het klein. Een piekafvoer meemaken én een moddervulkaan bezoeken in één week, wat wil je als geograaf nog meer!
Na de busreis terug naar het kampterrein was het tijd voor het middagdutje. Met nieuwe energie waren we klaar voor een fanatieke voetbalwedstrijd in het zonnetje. Na het avondmaal hebben we nog gezellig buiten gespeeld en konden we tevreden terugkijken op een zeer geslaagde dag!

Desirée Verscheijden

Weet je zeker dat je geen broek aan doet?

Vannacht om 00:00 werd ik uit mijn bed gehaald. Desirée had mijn telefoon namelijk eventjes nodig zodat ze kon sms'en, omdat die van haar het niet deed. Ik stelde voor om eventjes mee naar buiten te lopen, zodat ik haar daarmee kon helpen. Zodra ik uit mijn bed stapte, zei Desirée dat het wel erg koud was en dat ik misschien beter een broek aan zou kunnen doen. Ik, in mijn korte pyjamabroekje, had daar echter geen problemen mee. Eventjes lekker in de frisse lucht. Heerlijk toch? "Weet je zeker dat je geen broek aan doet," was de laatste poging van Desirée om me te overtuigen dat ik toch een lange broek aan zou doen. Ik heb lekker mijn pyjamabroekje aangelaten en ben toen naar buiten gelopen samen met Desirée. Op het balkon zag ik dat Lars, Rik, Goof, Claudia en Wiske daar stonden te praten. Ik dacht dat ze gewoon gezellig aan het kletsen waren, omdat ze nog niet moe genoeg waren om te gaan slapen. Maar zodra ik het balkon opkwam begonnen ze allemaal voor me te zingen. Nu viel het kwartje. Vandaag was ik jarig!
's Ochtends werd ik door de rest gefeliciteerd en bij het ontbijt is er in drie talen voor me gezongen. Na het ontbijt kreeg ik nog een leuke verrassing. De groep had mij gevolgd in Mamaia en twee armbandjes gekocht die ik op het oog had gehad. Voor een van die armbandjes had ik beter een maxi taxi kunnen pakken dan hem zelf te kopen. Hebben ze erg smooth opgelost. Ook kreeg ik een ontzettend gave paarse, stervormige zonnebril. Altijd leuk.
Nadat ik mijn spulletjes goed had bekeken en even had weggelegd op onze kamer, zijn we verder gegaan met het vermaken van de kinderen. Na een tijdje klapspelletjes te hebben gedaan, werden we opgetrommeld om een wedstrijd te beginnen met stoepkrijt. We werden opgedeeld in vier groepen en  moesten gaan tekenen wat we onder vriendschap verstonden en waar dit mee te maken heeft in onze ogen. Het resultaat was erg mooi, het is erg fijn om te zien hoe de kinderen over ons denken en dat ze ons gelijk als vrienden beschouwen. Emy en Lars namen me wat later mee naar een plek waar ze met z'n tweeën op de stoep Happy Birthday hadden geschreven.
Op de achtergrond stond Desirée steeds om een tafel met een groepje kinderen. Iedere keer dat ik eventjes wou kijken wat daar nou aan de hand was, werd ik heel soepel door Nicoleta meegetrokken naar de andere kant van het pleintje. Na het stoepkrijten kwam ik er dan eindelijk achter wat er steeds was geweest rond de tafel. Desirée kwam aanlopen met een T-shirt waar alle namen van de mensen die mee zijn geweest op kamp op geschreven stonden. Een erg leuk cadeau en een erg leuk aandenken voor later.
Toen we 's middags onze twee uur rust hadden, hebben we ongeveer 45 ballonnen opgeblazen en aan touwtjes geknoopt en iets later twaalf flessen gevuld met water en een veld uitgezet voor flessenvoetbal. We waren begonnen met flessenvoetbal. Het was een grote chaos, de flessen werden vastgehouden en mensen wisselden voortdurend van teams, maar iedereen vond het erg leuk. Na het flessenvoetbal kwamen de ballonnen tevoorschijn, werden de ballonnen om de beentjes van de kinderen geknoopt en zijn we begonnen met een spelletje ballonnen kapot trappen. Ook dit was erg geslaagd en ook dit vond iedereen erg leuk. We hebben gezamenlijk alle ballonnenrestjes en de touwtjes opgeruimd, waarna we een voelspel zijn gaan doen. Bij dit spel moest één iemand in het midden van een cirkel gaan staan en werd deze persoon geblinddoekt. Hierna begon de groep rondjes te lopen om deze persoon en zodra ze klaar waren met zingen, moest de geblinddoekte naar iemand toe lopen en gaan voelen wie het was. Dit spel ging erg goed totdat iemand de hele tijd voor ging zeggen aan wie er gevoeld werd. Op deze manier werd het minder leuk en had de geblinddoekte dus minder moeite met het raden van de persoon. Nadat we uitgevoeld waren werden we in rijtjes van twee neergezet voor de Roemeense variant van tikkertje. Hierbij kon het 'slachtoffer' van de tikker snel achter of voor iemand gaan staan, waardoor de persoon die dan niet in het midden stond de vervanger werd. Als je getikt was, werden de rollen omgedraaid en was de tikker het slachtoffer en andersom.
Door al deze spelletjes hadden we toch wel flink honger gekregen, dus waren we blij dat we
"Hai la masa!" konden schreeuwen. Na het eten hebben Goof, Rik, Lars en ik een paar keer een bal flink in elkaars gezicht gegooid en zijn we later gaan spelen met de kinderen totdat deze naar bed moesten.  Toen alle kinderen in bed lagen, zijn we gaan brainstormen met de Roemeense staf om na te denken over spelletjes, workshops en dergelijke als het morgen en de dagen daarna weer de hele dag zou zijn gaan regenen. We hebben veel goede ideeën opgedaan, om vervolgens de drank, de chips en de chocolaatjes erbij te betrekken om en nog een gezellige avond met z'n allen van te maken.

Freeke Jansen

Spijkerpoepende Roemenen

O jee, wat regende het hard vannacht. Om half 4 zat iedereen rechtop in zijn bed vanwege donder en bliksem die op zo´n honderd meter van ons vandaan was. Het kampterrein was nog steeds één grote sedimentatiepoel, lees modderpoel, en we liepen gezellig naar de ontbijtzaal in wat je ´een Hollandsche regenbuij´ zou kunnen noemen.
Voor het ontbijt hebben we Florentina een fijne 13e  verjaardag gewenst en hebben we dit in drie verschillende talen bezongen. Voor haar verjaaardag kreeg Florentina een grote knuffelbeer. Pleun voelde zich de hele dag niet lekker en ging na het ontbijt slapen.
Omdat het buiten regende zijn we naar een zaal in onze blokhut gegaan. Hier hebben we besproken wat iedereen later wilde worden. Opvallend was dat bijna alle kindjes later iets wilden worden waarmee ze andere mensen konden helpen. Dit liep uiteen van brandweerman tot leraar tot dokter. Je zou bijna vergeten dat je met straatkinderen te maken hebt, dit gevoel heb je trouwens de hele dag. Toen de Roemeense leiding vroeg wat de kinderen leuk vonden aan het kamp zeiden ze: ''Spelletjes en leuke dingen doen met de Nederlanders''. Wat een schatjes hè? Opvallend is trouwens hoe ver je kunt omen met de Roemeense woorden voor 'ga', 'hier', 'waar', 'wie' en 'waar'.
Na het gesprek hebben we nog wat liedjes gezongen en dansjes en spelletjes gedaan. Ook hebben Ruud en Florentina ons vermaakt als zanger en zangeres met een solo-optreden. Nadat het was gestopt met regenen hebben we buiten nog wat spelletjes gedaan en daarna zijn we gaan lunchen.
Na de lunch gingen alle kinderen en middagdutje doen, dit gaf ons de tijd om weer een spel voor te bereiden. Die middag hebben we een estafette gehouden met bekertjes water. Wat een leuk waterspelletje moest worden resulteerde in een heus gevecht der titanen. Bogdan en Carmen gingen nek aan nek in de strijd om de titel, wat gepaard ging met veel vals spel en geroep.
Na dit spel heeft Cornel ons allemaal op ijsjes getrakteerd, waarbij Onur het gepast vond om Razvan een bal tegen zijn hoofd aan te schoppen. Wij vonden het dus tijd om alle gemoederen een beetje te bedaren en wel met een oerhollands potje spijkerpoepen. Vooral Emy en Bogdan bleken hier heel goed in te zijn, waardoor Bogdan de grote knuffelbeer ook weer een lach op zijn gezicht had.
Na het avondeten, wat weer veel gezelligheid en gemânânc opleverde, was het weer regenachtig waardoor we gedwongen onze avond op de kamer van Claudia en Wiske afsloten, wat wel heel erg leuk was. Na wat geklets en het doorgeven van heel wat scharen was het weer kinderbedtijd.
Al met al weer een hele leuke dag alleen een beetje jammer van het weer. Het kamp is fantastisch en de kinderen genieten er ook zichtbaar van. Morgen is Freeke jarig dus ons staat weer een heerlijke dag voor de boeg dus wij kunnen niet wachten!


Goof

Sediment!

De eerste volledige dag op kamp begint met een traditioneel Roemeens kampontbijt: manden vol met brood en iedereen zijn eigen bord met plakjes ham (vol vet en kraakbeen), salami en geitenkaas en een bakje abrikozenjam.

Na het ontbijt worden er T-shirts en petjes aan de kinderen uitgedeeld en begint een programma dat door de kampstaf is georganiseerd: de politie komt langs om voorlichting te geven over alcohol en drugs. Daarbij wordt onder andere gebruik gemaakt van een demonstratie met een drugshond.

We verhuizen naar het grote veld naast het kampterrein, waar ondanks de heftige zon druk wordt gevoetbald en gevolleybald. Natuurlijk kunnen we daarna op zo´n groot terrein maar één spel doen: zare zare vrai hostaj! Oud-Roemeniëgangers weten meteen wat ik bedoel en die van vorig jaar snappen ook meteen waarom ik daar niet meer aan meedoe: dit jaar hou ik mijn ribbenkast graag heel.

Tijd voor de 'lunch'. Niet alleen eten we hier zowel tussen de middag als 's avonds warm, het zijn ook twee keer drie gangen. Vooraf krijgen we degelijk gevulde ciorba perisoare: soep met gehaktballen. Als hoofdgerecht is er pilav met pui de gratar: kip van de barbecue en als toetje krijgen we strudel cu branza: geitenkaasgebakjes.

Het middagprogramma bestaat uit een bergwandeling. In zo´n 38 graden klauteren we door de bossen de bergen op, op weg naar een klooster op de top. Het plein voor het klooster staat vol met koeien met rinkelende bellen. Als we ons daar doorheen hebben geworsteld, betreden we het terrein van het klooster. We wandelen de donkere kerk binnen, waar de kinderen spontaan elke afbeelding van heiligen beginnen te kussen. Omdat we in de verte een buitje aan zien komen beginnen we aan de terugweg. Droog komen we terug aan bij het kampterrein voor een nieuw driegangenmenu.

Tijdens het eten barst de hemel open. Noodweer breekt los en er ontstaat een kleine natuurramp. De stroom valt uit op het hele terrein en we zitten opgesloten in het keukengebouw. Al snel is ons kampterrein veranderd in een modderstroom. Er komt een grote metalen afvalcontainer voorbij gedreven en complete bomen komen langs. Al met al is het een spectaculair gebeuren.

Als na lange tijd de regen gestopt is, stroomt de ontstane rivier gewoon verder. Ons kampterrein ligt tegen een berghelling, dus het water blijft nog lange tijd stromen tot het peil eindelijk zakt. Beteuterd staat iedereen te kijken naar het volledig overstroomde terrein. Overal ligt modder, veel is weggespoeld en allemaal zien we het even niet meer zitten. Behalve Desirée. Dansend tussen de modder en de drijvende takken bezingt ze de schoonheid van de enorme hoeveelheden grof en fijn sediment. Immers, hoe groter de natuurramp, hoe mooier het geologische verschijnsel. Hier en daar steekt ze een vinger in de drek, overwegend om een potje mee te nemen voor haar aardrijkskundecollega´s op Were Di. Ze is dan ook not amused als Lars voor de grap midden in een berg grof sediment springt en daarmee de volledige natuurlijke structuur ervan vernielt voor ze er een foto van heeft kunnen maken.

We gaan terug naar de kamers, waar de schade blijkt mee te vallen. Sommige ramen hebben open gestaan, waardoor er water in de kamer staat. Het zal nog de hele week duren om het terrein weer in fatsoenlijke staat te brengen, omdat er ´s nachts een herhaling plaatsvindt van de avond. Daarover lees je meer in het vervolg, dat Goof gaat schrijven.

Ruud Beerens

Op kamp

Vandaag is het dan echt begonnen. 's Ochtends even gedouchet, koffer ingepakt en om 07.30 zaten we bij Bogdan en Alina in het busje op weg naar Casa Sami. Ondanks dat Goof om 07.25 nog op bed lag, waren we állemaal op tijd. Bij Casa Sami werden we hartelijk ontvangen door Nazar, die ons allemaal en knuffel kwam geven. Na de kleding afgegeven te hebben en een namenrondje gedaan te hebben, gingen we de bus inladen. Alleen onze jongens werd gevraagd te tillen, en een paar kinderen begonnen al met de koffers van onze meiden te sjouwen. Mijn koffer werd getild door Barli, de gentlemen van de groep. In de bus kwam het contact langzaam op gang. Alles wat we nodig hadden waren klapspelletjes, gekke bekken, pen en papier en een heleboel enthousiaste kinderen. Onderweg hebben we ontbeten, want iedereen barstte van de honger. Lekkere boterhammen met een dikke plak kaas en ham. Mmmm.

Na een lange reis kwamen we aan bij het kamp. De kinderen werden daar eerst allemaal gecontroleerd door de dokter. Daarna begon Carmen, een van de Roemeense leiders, een heel verhaal tegen ons te ratelen, wat Cornel vertaalde met: 'Take your luggage', dat was duidelijk!

Toen we even met de Nederlandse groep bij elkaar zaten liet Claudia de halve zak snoepjes op de grond vallen. Rik en Ruud riepen meteen in koor: 'vijfsecondenregel!', en begonnen als een gek de snoepjes op te rapen. Even later zei Freeke: Rik, er zit een boom in je haar! Waarop ze alle blaadjes uit zijn haar ging plukken.

De rest van de middag hebben we heel veel spelletjes gedaan. Onder andere een klapspelletje waarbij je tot tien moet tellen in het Roemeens. Zes blijft voor mij een lastig getal, dus uit enthiousiasme riep ik in plaats van 'shase' heel hard 'scheisse!'. Gelukkig begrepen de kinderen dat niet!

Het is hier heel warm, dus het eerste watergevecht liet niet lang op zich wachten! Het begon met een uitdaging van Barli, verrassend genoeg, maar in no-time rende iedereen met volle flesjes over het terrein! Nu was het contact met de kinderen al helemaal goed, iedereen had de grootste lol! Maar na het gevecht deed Barli zijn shirt uit en begon hij Rik te spanken. Nou, dat hoefde hij maar één keer te doen! En iedereen volgde hun voorbeeld. Ook de meiden sloegen ze gewoon net zo hard, met als gevolg dat Razvan de kieteldood kreeg van mij.

Af en toe is het wel lastig dat je de kinderen niet begrijpt. Davíd vroeg mijn naam en begon de hele tijd over Andrea. Bij het eten vroeg ik dat na aan Florentina (13 jaar en heeft zichzelf Engels geleerd), Davíd vroeg of hij me Andrea mocht noemen, Wiske is te moeilijk. Dus vanaf nu ben ik Andrea, of Frishke.

Sommige kindjes hebben wel vreemde acties. Tijdens het eten beet Barli Claudia ineens in haar arm!
Na het eten gingen de kinderen naar bed en hebben wij nog even buiten gezeten. Meer geslaagd had deze dag niet kunnen zijn!

Wiske Zaal

Remember me!

De dag van vertrek! Nadat we van alle ouders/vrienden afscheid hebben genomen begon het dan eindelijk! Helaas, meteen een tegenvaller.. twee uur vertraging. Maar die tijd hebben we goed opgevuld met een paar potjes kaarten. Toen de twee uur voorbij waren, konden we gaan boarden. Het was allemaal heerlijk geregeld bij Wizzair zullen we maar zeggen. De vliegreis zelf ging wel lekker voorspoedig.

Aangekomen in Boekarest werden we opgehaald door Marin (de man van Ellen), Lori en Horia. Goof en Rik in de auto van Lori en Horia, de rest van het stel in het busje van Marin. Marin is, laten we zeggen een aparte maar leuke/ lieve man. Hij had voor ons heerlijke (koude) kebab meegenomen, en hij had zo z´n gewoontes:

- Claudia, you remember me forever? I´ll come to you in your dreams (is zo´n 20 x voorbij gekomen)
- You speak very good Hollanda
- Wiske keep je mond!
- etc. etc.

Na een uur of twee de tweede tegenvaller... De auto van Lori en Horia werkte niet meer. Iets met de accu, dus wij met z´n allen in het busje van Marin gepropt! Ging maar net.. Toen we Constanta in kwamen moesten Goof en Rik weer verkassen, naar de auto van Carmen, omdat we anders problemen kregen met de politie, geen politieman gezien...

Na lang zoeken eindelijk het hotel gevonden, allemaal iets te drinken gepakt, even naar het strand geweest en toen lekker naar bedje toe. De ´mannen´ op een kamer, en de ´vrouwen´ verdeeld over twee kamers.

De volgende morgen ging wekker om half 10. In het hotel hadden ze een lekker ontbijtje, een bordje met allerlei vleeswaren/kaas/jam en twee gebakken eitjes. Dikke prima!

Na het ontbijt zijn we Constanta gaan verkennen, en hetgeen wat toch wel het meest opviel was het verkeer.. Kort gezegd: dramatisch. Verder was het ook opmerkelijk dat 90 % van alle mannen met een giga bierbuik zonder shirt rondliep. Het leek wel alsof ze er trots op waren...

Een lunch en een paar drankjes verder gingen we weer terug naar het hotel, zwembroek aan en zwemmen maar! Iedereen ging lekker de zee in, sommige liepen rood aan door de warmte, maar Freeke liep zwart aan.... Ook wel de panda van Constanta genoemd. Blijkbaar geen waterproof mascara... En door het wrijven werd het er niet minder op!

Rond een uur of 6 maakten we aanstalte te gaan eten, we gingen weer Constanta in en hebben heerlijk gegeten. Na het eten zijn we weer terug naar het hotel gegaan, hebben nog even een drankje gedaan aan het strand en daarna weer lekker het bedje in!

Rik van Rooij