De laatste dag

Vrijwel direct nadat ik wakker werd, kreeg ik dingen naar mijn hoofd als: 'Ik heb nog nooit iemand zo hard horen snurken!' en 'Is het bos eindelijk omgezaagd?'. Nadat ik mijn nieuwe talent had ontdekt gingen we ontbijten. Ilse was al vroeg naar de winkel geweest, zodat we 's morgens iets konden eten. Kort daarop vertrokken we met de slaxitaxi richting Casa Sami. Vijf van ons gingen in de winkel chips en appels kopen voor de kinderen bij wie we langs zouden gaan, de anderen moesten wachten op het terrein van Casa Sami. Dit vond ik een geschikt moment om Ellen te vertellen dat ik graag Nicoleta zou willen sponsoren zodat zij naar school kan gaan. Rond half 11 vertrokken we te voet vanuit Casa Sami om naar de woningen van de kinderen te gaan kijken. Allereerst kwamen we voorbij de woning van Alin en Alina waar wij niet naar binnen mochten van de vader. Bij de deur lag een hond die een reflectie van de vader voorstelde, hij blafte en gromde vies naar ons en had nog net geen blik bier in zijn poot, ik verwijt dat arme beest natuurlijk niets want met zo'n baasje kun je geen lieve hond zijn. Gelukkig zijn zijn kinderen nog niet verpest, maar ik vrees voor de toekomst. Hoewel ik de vader nooit heb ontmoet denk ik dat voor deze ene keer mijn vooroordelen niet misplaatst zullen zijn. We liepen gauw door en staken het spoor over. Eenmaal aan de overkant stuitten we op twee enorme olieleidingen, Ellen vertelt ons dat de oudere straatkinderen hier af en toe onder slapen, want er komt warmte van de leidingen af.

We lopen een stukje verder en gaan vervolgens via een smal pad naast een afgrond onder de leidingen door om bij de eerste huizen te komen waar we ook daadwerkelijk naar binnen gaan. Het eerste huis bestaat uit drie kamers: een keuken en twee slaapkamers met tv. Overal hangen tapijten aan de muren ter decoratie. De lekkages zijn niet op één hand te tellen en het is ondraaglijk heet. Ik schat dat de totale oppervlakte van het huis nog geen tien vierkante meter beslaat en hier wonen ze dan met twee volwassenen en vier kinderen. Nadat we alle kinderen chips en appels hebben gegeven gaan we op weg naar het huis van Ionela. Onderweg komen we nog verschillende plekken tegen waar de oudere straatkinderen slapen.

In deze tunnel sliepen voorheen veel oudere straatkinderen maar ons wordt verteld dat ze een aantal dagen terug zijn weggestuurd omdat er klachten waren gekomen. We vervolgen onze weg richting het huis van Ionela. Bijna bij het huis aangekomen komt er een taxi voorbij. De vrouw die met ons meeliep richting het huis van Ionela vertelt ons dat het haar zwager is die vandaag was vrijgekomen na een celstraf van 8,5 jaar. Dit stelt ons erg op ons gemak. Als we zijn aangekomen bij het huis, trapt een man de hond de deur uit om ons binnen te laten.

Dit is het huis van Ionela, je ziet de schimmel achter op de muur staan maar voor de rest is het toch redelijk onderhouden en zo mooi mogelijk gemaakt. Het afscheid raakte vooral Naima en Eef want zij hebben gedurende het kamp met haar en Nasar op een kamer geslapen.

We keerden terug naar Casa Sami om weer even op krachten te komen en onze rit te vervolgen. Vandaag was Casa Sami niet open, waarom weet ik niet want daar werd niet over gesproken. Wel werden er broodjes uitgedeeld vanuit het raam van de keuken, ieder straatkind dat aan de deur kwam kreeg een aantal broodjes mee zodat ze toch niet helemaal op zichzelf waren aangewezen.

We liepen de poort uit en kwamen een paar van de oudere straatkinderen tegen die net broodjes kwamen halen. Nadat Ilse al haar sigaretten had uitgedeeld vervolgden we onze reis richting het huis van Onur, Bubus, Burli en Nazar en het huis van Costi. Het eerste huis was in verhouding met de hoeveelheid mensen die er woonden echt verschrikkelijk klein. Gelukkig was het er wel erg schoon en zag je dat de vader er moeite op had gedaan het huis mooier te maken. De keuken was betegeld en de slaapkamer was bevloerd met laminaat en de muren waren mooi geschilderd. In het huis van Costi heb ik alleen de slaapkamer gezien, die er naar mijn mening ook verzorgd uitzag. We namen afscheid van de kinderen, dit keer werd ook mij het wat teveel en liep ik na de knuffels met de kinderen maar zo snel mogelijk weg.

Tijd om even te kalmeren was er niet want na nog geen vijf meter liepen we Florentina en Roxana tegen het lijf. Zij nodigden ons uit om ook bij hen een kijkje te nemen. Van Florentina en Roxana had ik altijd de indruk gehad dat zij het toch net iets beter hadden dan de meeste kinderen op het kamp, Florentina sprak namelijk het beste Engels van de groep en ze hadden allebei mooie kleren. Maar helaas, na een paar trappen in een flatgebouw beklommen te hebben en een gang zonder licht zijn doorgelopen, stuitten we dan eindelijk op de kamer van Florentina, Roxy en de moeder.  Zoals iemand het na het bezoek beschreef als 'de kast aan het einde van de gang', zo was het ook echt. Het huis was zo verschrikkelijk klein, het bestond voornamelijk uit bed en een gasfornuis met daartussen een halve meter beweegruimte. Het stonk er naar schimmel en alles was vies. Eenmaal weer buiten besefte ik pas echt wat die kinderen wel niet allemaal doormaken en barstte ik in huilen uit waarna zowat de hele groep volgde. Florentina zei tevergeefs 'please, don't cry', waarna ik ook echt probeerde te stoppen omdat ik wist dat zij zich schaamde voor het huis waarin ze woont. Gelukkig was dit het laatste huis dat we bezochten voor het middageten.

Na een biertje en een pizza vertrokken we richting de geitenstal waar Mihai en Nicoleta samen met moeder, stiefvader en twee broertjes wonen. Een van de broers heeft een bochel en de andere heeft het syndroom van down, ik durf me niet eens in te beelden hoe zwaar het voor hen zal gaan worden.

Aan de deur worden we ijshartelijk verwelkomd door de uitbuiter van dit gezin, die zich ernstig afvraagt waarom wij dit (in zijn woorden) 'uitschot' helpen. Na een pittige Roemeense discussie tussen Carmen en de uitbuiter geef ik de uitbuiter een blik waarvan ik hoopte dat hij kon doden en vervolgden wij onze weg richting de stal.

Het stikt van de onverzorgde babygeitjes en honden, het stinkt en er zijn ontelbaar veel vliegen. Het huisje waarin het gezin van Nicoleta en Mihai wonen is met planken aan elkaar getimmerd en heeft een plafond waardoor het stro en viezigheid door de balken naar beneden komt. In de eerste kamer durf je je mond amper open te doen uit angst dat er vliegen in je mond komen. Er huppelen een stuk of vijf kittens rond die Nicoleta zichtbaar opvrolijken. Er is gelukkig een vliegengordijn tussen de eerste en tweede kamer geplaatst zodat niet heel het huis onder de vliegen zit. Ook in dit huis ben ik niet echt verder gekomen dan de eerste kamer. We pasten maar met twee man tegelijkertijd in een kamer. En gezien het postuur van de moeder zullen ze er weinig tot geen ruimte hebben. Het huis was klein, vies en rot en daar leven ze dan met zes man in. Onvoorstelbaar, het is nu twee dagen geleden dat ik er was en ik kan het nog steeds niet beseffen dat ze daar echt met vier kinderen en twee volwassenen wonen en leven op kaas en melk. Ellen zei dat we maar beter snel weg konden gaan zodat het vertrek niet al te zwaar zou vallen voor de kinderen.

Het huis dat we hierna bezochten was het mooiste dat we die dag gezien hebben en zelfs dat huis stelde nog niet bijna iets voor bij de huizen waar wij in wonen. Ik kende de kinderen die er wonen niet maar ik was blij om te zien dat zowel de kinderen als de moeder er goed verzorgd uitzagen en dat het huis er netjes uitzag en voldoende levensruimte bood, iets wat van de andere huizen niet  te zeggen is. We zijn enkele minuten gebleven en vertrokken naar het laatste huis.

Dit was het huis van Razvan en Roxana Mare. Voorheen woonden zij in een verlaten bunker heeft Ruud mij verteld. Het nieuwe huis bestaat uit een verwaarloosde kamer in een soort verlaten appartementencomplex wat nog geen 100 meter van een modern ambassadegebouw afstaat. In de gezamenlijke achtertuin staat een wc die bestaat uit een houten hokje met een gat erin. Je kon de drollen zo zien liggen. Het huis of beter gezegd de kamer waarin Roxana met haar zus en neefje Razvan woont is klein en er is een matras en daar houdt het eigenlijk al op. Het is niet voor te stellen hoe de bunker geweest zou moeten zijn als ze genoodzaakt waren om hier te komen wonen. Ik ben blij dat Razvan toch elk moment van de dag een glimlach op zijn gezicht heeft, hoe hij het klaar speelt om in zulke omstandigheden  te kunnen lachen, dat weet niemand. Hij zou een voorbeeld moeten zijn voor velen. Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen.

Jesse Hoppenbrouwers

Van het kamp terug naar Constanta

Ionela was vanmorgen extreem vroeg wakker. Naima en ik vonden dit minder leuk, maar omdat ze samen met Nazar deze week ons kindje was, stonden we toch vrij snel met haar op om alles in te gaan pakken. Ze was enorm opgewonden over het feit dat ze eindelijk terug naar haar moeder mocht en kleedde zich op haar allermooist aan. Alle tassen netjes ingepakt achterlatend gingen we naar het ontbijt dat deze ochtend (verrassing!) weer uit wit brood bestond. Wauw wat ga ik genieten van het bruine brood in Nederland! Costi zei ‘I love you' tegen me tijdens het ontbijt dus toen vond ik het niet meer zo erg dat het witte brood ook nog droog en oud was. Alle kleine kinderen gingen met de auto en de koffers naar het dorp waar de bus zou wachten. Carmen, Bogdan, Maria, Florina, Bubus, Iuliana en de Hollandse groep, behalve Ruud vanwege zijn rib, gingen te voet over een berg naar het dorp. Tijdens het omhoog wandelen kon Michelle niet meer. Gelukkig hadden we surrogaat mama Ilse die haar naar boven hielp. Toen we eindelijk aan de rand van het dorpje kwamen, zagen we onze koffers al in de berm liggen en zaten de kinderen allemaal samen in een hoekje schaduw. Er was geen wolkje aan de lucht en iedereen had het vreselijk warm. De bus was op z'n Roemeens bijna een uur te laat, maar iedereen was dolblij toen hij er was en we de frisse airco in konden. In de bus heb ik veel geprobeerd te slapen. Helaas is het niet zo goed gelukt omdat Razvan een voorgevoel heeft voor wanneer ik bijna slaap en dan graag liedjes zingt.  Tijdens de busstop belandden we bij een toiletgebouw met gesloten toiletten en overal poep om het gebouw heen. Dit zorgde voor een hoop flauwe grappen maar helaas schoot je er niks mee op als je net als ik naar de wc moest! De lunch was een kokoscroissantje. Zeker niet mijn favoriet maar je moet toch eten, dus propte ik het zonder te proeven naar binnen. We moesten eerder de bus uit dan de kinderen en ik hield het droog tot ik Costi geknuffeld had en twee stappen buiten de bus zette. Gelukkig stak ik meteen nog drie mensen aan en was ik niet de enige die daar stond te huilen.

Na een korte wandeling kwamen we bij het huurhuis. Ik vond het prachtig! Mooie kamers en een prachtige druivenstruik die overal doorheen groeide. Zelfs een dakterras, wat een luxe. Misschien was ik niet zo enthousiast geweest als het niet na zo'n kamp was, maar echt hoor, zo schoon! Ik heb er meteen gedoucht en was helemaal gelukkig.

We zijn met de Maxi Taxi naar Mamaia gegaan waar we gingen eten bij Bal Lans, daar waar Jur graag heen wilde. Het eten was er erg lekker en ook hier werd er weer een vleestoren weggewerkt, dit keer door Jur en Ruud met zijn tweeën! Roy moest steeds ‘nog 10 minuten!' wachten op zijn piranha en uiteindelijk waren we allemaal klaar met eten toen Roy zijn vis voorgeschoteld kreeg. Gelukkig was hij het waard en zorgde het ervoor dat Ruud en Jesse allebei wat van hun to do list af konden strepen. Bij Ruud piranha eten en bij Jesse piranhaoog eten. Ook Naima at een oog wat ik echt super stoer vond, want het zag er vreselijk ranzig uit. Na een schepijsje (bij Jelles vriendin van een vorige avond, wat ervoor zorgde dat die van hem twee keer zo groot was als die van mij) stapten we in de taxi en gingen we terug naar het huisje. Niet te geloven dat alles in een keer goed ging en we allemaal op het juiste punt uitstapten! We worden er steeds beter in, die Roemeense zaken. We hebben nog wat gelounged op ons terras met bier, waterpijp en rare Roemeense chips die verdwenen als je ze in je mond stopte en zijn toen gaan slapen in onze heerlijk schone bedden!

Eef Kolkman

Kamp in Dambovita, deel 2

Door enkele miscommunicaties moesten wij als groep heel de planning voor het kamp zelf regelen. De meesten van ons hadden dit niet verwacht. We hadden verwacht mee te moeten helpen aan de activiteiten en af en toe iets regelen. Doordat wij alles moesten regelen was bijna iedereen helemaal aangeslagen en kwam nog amper vooruit. Hierdoor zijn Ilse en Ruud met de begeleiding vanuit Roemenië gaan praten en hoefden wij het tweede deel van het kamp alleen nog het middaggedeelte te regelen en kregen wij die dag nog een behoorlijke tijd voor onszelf.

De eerste dag van het tweede deel begon met natuurlijk het ontbijt, waarna we lang gingen zwemmen. Dit was zoals Roy al zei: een meesterzet! Het was zondag en er kwamen veel Roemenen van buitenaf zwemmen, het leek wel De Wedert als het in Valkenswaard 40 graden is.

Toen gingen we lunchen en volgde de siesta. In de siesta was ik gaan slapen en nog een aantal waren ook gaan slapen. We hadden al besloten de kinderen in groepen op te delen en ze verschillende spellen te laten doen. Degenen die niet gingen slapen hebben toen voor de nodige hulpmiddelen gezorgd en alles perfect uitgestippeld. Ze moesten basketballen, parasols inklappen, zaklopen, met een lepel en een ei lopen, traplopen op handen en voeten, flessenbowling en nog een spel met stoepkrijt. De kinderen vonden het hartstikke leuk om die spellen te doen, vooral omdat het een wedstrijd was. De groep van Dragos was laatste, wat hij helemaal niet leuk vond. De zon was alleen snikheet en aan drinken hadden we niet gedacht! Gelukkig hadden wijzelf nog wat water bij de hand, waardoor de kinderen toch niet uitdroogden.
Na het avondeten gingen we aan de tafels zitten, buiten naast de eetzaal en vertelde iedereen wat hij/zij later wilde worden. Dit willen ze elk jaar doen, om te kijken of sommige kinderen van mening veranderen. Jesse wilde regisseur worden, waarop Ellen vroeg: wat voor iets dan? > Jesse: Maakt niet uit, zolang het maar niet van die commerciële zooi is! Hierna legden we de kinderen in bed, waarna iedereen stuk voor stuk naar de tafels kwam voor het avondritueel! Lekker wat drinken, praten, muziek luisteren en de waterpijp aanmaken.

De tweede dag begon weer met het ontbijt, waarna het bijbelprogramma volgde. Hierin werdt het vanzelfsprekende aan bod gebracht: om goed te leven en een goede plek bij god te krijgen mag je niet stelen, liegen en je moet elkaar met respect behandelen. Respect is een van de belangrijkste begrippen in de omgang met Roemenen. Ook werden er kleine frustraties tussen de Roemeense kinderen besproken. Roxanne Mare werd vooral voor vanalles uitgemaakt tot onze verbazing. Zelfs door het engeltje Florentina, die eigenlijk helemaal niet zo'n engeltje is als ze haar zin niet krijgt. Om twee uur gingen we weer lunchen, waarop de siesta volgde. In de siesta gingen we als groep meestal de dingen voorbereiden voor het middagprogramma, maar het tweede gedeelte van het kamp gingen er toch wel af en toe een paar slapen.

Na de siesta gingen we een waterballonnengevecht houden en flessenvoetbal spelen. Heel de kamer van Jur en Jesse stond blank door het vullen van de waterballonnen. Daders: Jelle, Roy en Naima, wat niet werd gewaardeerd door Jur. Het flessenvoetbal was erg grappig, omdat er hier en daar sommigen valsspeelden. Hierdoor kon niemand het meer laten en pakte iedereen zijn of haar fles om elkaar nat te gooien. Dit vond ik vooral erg gaaf, want het leek wel een grote waterexplosie! Daarna gingen we het waterballonnengevecht houden, waarbij iedereen per ronde twee ballonnen kreeg. Deze ballonnen kwamen best hard aan, maar niemand raakte gelukkig gewond. Hierna gingen we zwemmen wat elke keer een groot succes was. De meeste kinderen hadden nog nooit een zwembad gezien! Vooral Mihai vond het helemaal geweldig en wilde later ook zwemleraar worden. De kinderen gingen weer omkleden en het avondeten naderde.

Na het avondeten had de begeleiding van Roemenië een talentenavond ingepland. De kinderen oefenden de hele dag door wat ze ons wilden laten zien. De talenten varieerde van dansen, vlechten, breakdancen, acrobatiek tot onze eigen circusact. We hadden met onze groep een circus bedacht, waarbij Michelle, Roy en ik een leeuwenact opvoerden. Sanne, Naima en Jur deden acrobatiek en Ilse, Jur en Eef deden een komische act met een olifant.
Michelle was de temmer van mij, de goede tijger, en Roy, de klunzige tijger. We hadden niets voorbereid, maar het werd een groot succes! Roy en ik doken het publiek in en ze werden erg bang van onze tijgerimitatie. De acrobatiek was ook goed gelukt. Toen kwam Dombo de olifant, Eef en Jur onder een doek, met begeleidster Ilse. Hierbij namen ze Bogdan in de maling door te doen alsof ze over hem heen plasten. Hierna kreeg iedereen een diploma, waarop stond wat hun goede eigenschap was. Vooral voor onze groep kwamen er een paar leuke uit. Zo was Jesse de grote Costi (joker), Jur het beste menselijke transport (kierker) en ikzelf djens leraar (profesur du djens). Dragos kreeg er eentje als grootste kind, waardoor die boos wegliep. De volgende dag vond Ruud het diploma van Dragos in de bosjes waarop we besloten een nieuwe voor hem te maken: de beste vriend van de Hollanders.

De derde dag begon zoals gewoonlijk weer met het ontbijt. Daarna had de eigenaar de brandweer laten komen voor de kinderen. De brandweerlieden gaven een mooie presentatie over wat je moet doen in het geval van een aardbeving. De kinderen luisterden allemaal erg aandachtig. Helaas kon de brandweerauto net als onze bus de helling niet op, waardoor er geen vuurshow werd gegeven.

Na de lunch en de siesta, maakten we de waterballonnen op en speelden we weer flessenvoetbal. Daarna hadden we de groep in tweeën gesplitst. De ene groep ging een speurtocht houden, waarbij de kinderen over het hele terrein heen en weer gestuurd werden en ze uiteindelijk een schatkistje op moesten graven. De andere groep ging trefballen en zakdoekje leggen. Vooral de speurtocht was een groot succes! Toen was het middagprogramma ook weer vol en gingen we weer avondeten.

Na het avondeten was het even wachten tot het kampvuur klaargezet was. Jur en Jesse waren al met iemand van het terrein 's middags hout gaan sprokkelen. Toen gingen we naar het kampvuur dat prachtig brandde bij het vollemaanlicht. Wel was het erg slecht neergezet door de mensen van het terrein waardoor je zag dat het om ging vallen. Toen gingen we naast het kampvuur zitten. Er werden ontzettend veel foto's gemaakt, die een mooi aandenken zullen zijn aan onze reis. De kinderen waren vooral erg emotioneel bij het kampvuur, omdat het een symbool was voor het afscheid van ons. Daarna ging iedereen slapen en richtten wij ons weer op het avondritueel.

Het vertrek:
De dag na het kampvuur gingen we ontbijten en vertrokken we weer terug naar Constanta.
De kleinere kinderen werden met auto's van de berg naar beneden gebracht. Ruud en ik ook. Ruud vanwege zijn rib en ik moest de koffers helpen uitladen. De grotere kinderen en de rest van onze groep met de Roemeense begeleiders moesten lopend van de berg zien te komen. Wat was het toch een heerlijk gevoel om überhaupt weer bereik te hebben. Toen was het nog even wachten in de schaduw op de bus, die ons weer terugbracht naar Constanta. Wifi in de bus leek wel een godsgeschenk na deze week.

Jelle van Horssen

O, ik wilde mis slaan!

De wekker gaat veel te vroeg! Vier uurtjes slaap en dan op kamp! Maar binnen een half uur zijn we er klaar voor en staan we beneden. We lopen naar de maxi-taxi zodra Bogdan de spullen heeft opgehaald. In de taxi komt het gesprek op pokertafels. Jesse deelt halverwege het gesprek mede dat Jelle alleen 'Ja tuurlijk' zegt waarop Jelle dan antwoordt: 'Ja tuurlijk!'. Als we bij Casa Sami zijn stappen we meteen in de bus. In de bus zit een internetmodem tegen het raam geplakt! Wie had dat gedacht? Nadat Carmen (de psychologe) iedereen heeft verzorgd door bij de mensen die slapen de stoelen naar beneden te doen etc. stoppen we voor een ontbijt. Florina die eergisteren jarig was, krijgt nu dan toch haar cadeautje van ons. Hier was eerder geen tijd voor. De kinderen maken ruzie om wie er naast mij mag komen zitten, niet dat dat veel nut heeft, want ik zal toch in slaap vallen. Eerst zit Ionela naast me en daarna Bianca. Wij smeden samen een plan om Jesse, die haar loopt te plagen terug te pakken. Ik val in slaap en als ik weer wakker word, zie ik dat Jesse goed de klos is: zijn haar wordt constant in de war gedaan. Bianca probeert hem ook nog eens te versieren! Ruud is ondertussen Nederlands aan het praten tegen Ionela en gooit er dingen doorheen als 'Ik vind het ordinair als je de hele tijd op je kauwgom loopt te knauwen!' Dan komen we aan bij het kamp. De chauffeur denkt dat hij een bocht op de weg naar het kamp niet kan maken en dropt ons anderhalve kilometer voor het kamp. Als we aan zijn gekomen, zien we een groot zwembad en een aantal villa's. En er is ook nog een grote eetzaal. We gaan meteen eten en iedereen krijgt aardappelpuree met kip. Ik krijg (na de aardappelsoep) lekkere frietjes! Dit wordt na het eten tegen me gebruikt: 'Maar jij had friet!' De kinderen moeten naar bed voor anderhalf uur. De kamers zijn echter zo smerig en vochtig dat dit niet kan. Er zijn kinderen die net genezen zijn van TBC en zij hebben dus een erg zwakke weerstand! We moeten de helft verhuizen naar andere villa's. Een nieuwe kamerindeling dus! Ik lig nu niet meer bij Naima, Eef, Ilse, Sanne, Ionella, Roxana en Andrea maar bij Sanne, Ilse, Nicoleta en Roxana Mare. Nicoleta is het geitenmeisje. Zij woont samen met haar broertje Mihai (Marian) en hun ouders in een geitenstal. Ze werken in de geitenstal en in ruil daarvoor kijgen ze daar onderdak. Toen de mensen van Casa Sami haar vonden, zat ze vol met beesten. Daarom heeft ze nu heel kort haar. Roxana Mare en Nicoleta zijn beide erg rustig en stil en super goed luisterend! Maar voor we deze kamerindeling ook echt voor elkaar hebben, zijn we al een aantal uren verder. Het regelen van de nieuwe indeling wordt namelijk vrij onpraktisch gedaan. Als alles voor elkaar is en iedereen oververhuisd, zijn we eigenlijk nog niet tevreden. In het gebouw van Ruud werkt het water niet en is het supersmerig. Het andere gebouw is ijskoud en vochtig. Ik zelf heb geluk! Ik zit in het beste gebouw, maar ook hier is het allesbehalve schoon. We gaan op het grote terras zitten bij het zwembad. Hier zitten we met snoepzakken op ons hoofd insecten te mishandelen, in Ruuds geval dan! Verder kleuren we Jesse onder, inclusief roze nagellak door middel van een markeerstift. En alles is natuurlijk 'frumoos' als de kinderen mee gaan helpen (mooi), ook al wordt in het Nederlands uitgebreid besproken hoe lelijk het wel niet is. Verder verzint Jesse een leuke bijnaam voor Nazar: Neskar. Dan is het tijd voor het avondeten. Dit keer eten we allemaal friet met salade. Er wordt geklaagd over zeg maar alles door de sfeer van de middag. Na het eten spelen wij de botsauto's met de kinderen. Oftewel kind op je rug en keihard tegen iemand anders aanrennen. Daarna hebben we een vergadering over het programma van morgen. Wij bedenken de spellen, regelen alles en zetten alles in elkaar. Dan leggen we de kinderen in bed. Als we terugkomen naar het terras om gewoon weer verder te kletsen roken Jur, Jelle, Ruud en Roy weer de waterpijp. Jur roept vrolijk: 'Ik lijk net een draakje!'. Verder volgen we nog even een gesprek in het Roemeens waarbij constant het woord 'Ramona' lijkt te worden gebruikt. We komen er achter dat 'ramone' 'blijf hier' betekent. Nu kan Ruud zijn vriendin nog meer pesten: 'Je heet niet voor niets Ramona.' Naima slaat Jelle ineens keihard in zijn gezicht en zegt daarna geheel verontwaardigd: 'O, ik wilde mis slaan!'. Een hele hoop grappige gesprekken en grappige domme opmerkingen later gaan we slapen. Hiervoor moeten we eerst terug naar onze villa.. We horen en zien een roedel honden en dus vluchten we snel over een pad, bezaaid met stenen naar de kamer. Zodra we de badkamer instappen, staan we in een laag van tien centimeter water.. Roy heeft bij ons gedoucht.. het water loopt niet goed weg, weer een extra probleem! Ach komt goed, zachtjes en zonder licht zorgen we dat we snel in bed kunnen. Slapen!

De volgende dag proberen we zo lang mogelijk te blijven liggen, en daarna opstaan en ontbijten! Na het ontbijt laten we de kinderen even spelen, terwijl wij een spellenparcours uitzetten. En Ruud, Ellen, Bogdan etc. gaan in discussie met de baas van het kamp, een man die lijkt op Stalin. Zij stellen een aantal eisen en dreigen anders weg te gaan! Aan de eisen wordt tegemoet gekomen en dus blijven we toch op het kamp. Bogdans vrouw en zoons vinden het wel te smerig en besluiten toch gewoon te vertrekken. De mooie kamer wordt nu voor Jur en Jesse! Zij verhuizen over en dan gaan wij met de kinderen een spel doen. In drie groepen komen de kinderen langs! Er is over een balk lopen met een lepel met een steen, bowlen, de fitnessapparaten, krijten en bellen blazen, de bal in de basket gooien, zoeken naar een speldje etc. De groep die wint mag als eerste een prijs uitzoeken (welk voetbalbandje). Het team van Bogdan wordt eerste, het team van Ellen tweede en het team van Dragos derde. Hierna is het al tijd voor 'la masse': het eten! Daarna gaan de kinderen slapen. Als de kinderen wakker zijn, gaan we zwemmen. De kinderen vinden dit geweldig! Na het zwemmen gaat iedereen omkleden voor het avondeten. Ik ga douchen en wanneer ik terugkom, speelt iedereen zakdoekje leggen. Dan gaan we eten. Als we terug zijn van het eten wordt Jesse weer fijn mishandeld! Vooral zijn haar wordt mishandeld door Bianca. Jesse gooit met Costi en daarom gooit Costi maar zand in het gezicht van Naima.

Michelle van Lieshout

Dag twee bij Casa Sami

We zitten in de bus naar het kamp. Ik ben hier de enige zonder kotszakje maar Carmen (de psychologe) keek niet bedachtzaam toen ze langs me liep dus ik denk dat Andrea het wel binnen kan houden deze weg (hopelijk). Toch nog even schrijven wat we gisteren hebben gedaan, het was mijn beurt maar ik ben het dus vergeten.
Acht uur stonden we beneden in het hotel om even met z´n allen op het strand te kunnen ontbijten. Toen namen we de Maxi Taxi naar Casa Sami. Bij Casa Sami zijn we eerst even naar boven gelopen om te vragen wat we konden doen. Niks, dus gingen we spelletjes spelen met de ouderen. Dus naar beneden gegaan de pingpongtafel opgezet en toen gingen er een paar meedoen. Halverwege kwam een van de ouderen, de naam kan ik me niet herinneren, maar ze was wat dikker (zwanger?), zwart haar in een knot en had een roze shirtje aan, om aan Roy te vragen of hij mee wilde gaan schaken. Later werd er ook gedamd, geligrettood en heb ik nog een leuk 'schud-kaarttrucje' geleerd. Ongeveer de helft van de groep was ondertussen naar de winkel geweest om, ik dacht, de laatste spullen voor het kamp te kopen en ontbijt voor vandaag.

Rond half twee kwamen de kinderen. Als eerste twee kinderen van Corbu (de 24/7 opvang waar we gisteren waren geweest). Die bleven een dag bij Casa Sami zodat ze die niet ook nog eens om vijf uur zouden moeten halen. Later kwam de rest. Geweldig vind ik het als die binnen komen rennen en je meteen een knuffel geven, 'pepsi cola' met je gaan doen of 'kirrkie, kirrkie' roepen, wat betekent dat ze op je rug willen. Dat is ook het leuke aan de kinderen hier, ze zullen je nooit arrogant aankijken, denken dat ze alles beter weten of zich té goed' voelen voor een spel.
Nadat ik buiten bijna een rode hand had opgelopen van het handje klap ben ik naar binnen gegaan waar een paar kinderen origami aan het uitproberen waren. Best leuk, maar ik kan dat dus niet. De kinderen werden druk en er ontstond een heisa om wie er op mijn schoot mocht zitten. Nazar stak zelfs haar middelvingertje op. Sanne kwam toen op het briljante idee om maar te gaan tekenen. Volgens mij heeft ze samen met Eef voor bijna elk kind een tekening gemaakt omdat ze er allemaal een wilden. Tekenen is niet mijn beste vak, en al helemaal niet met wasco, dus ging ik even naast Ilse zitten om nog een klein beetje origami te doen.
Rond vier uur gingen de kinderen naar huis en moesten wij gaan opruimen. Op de een of andere manier vind ik dat hier veel minder erg dan thuis. Ik deed de woonkamer/kleine keuken. Halverwege het dweilen kwam Roxy mijn dweil afpakken om ook een stukje te doen. Erg lief, al liep ze de hele tijd door het natte heen. Toen alles klaar was en we onze was hadden opgevouwen en in de tas gestopt gingen we op de Maxi Taxi wachten voor de weg terug. De eerste reed ons gewoon voorbij en de rest van de busjes waren geen Maxi Taxi's dus stonden we zo lang te wachten dat Lori (begeleider) samen met haar man hand in hand kwam checken hoe het met ons ging. Twee minuten later was het busje er.
Terug in het hotel hadden we afgesproken om even een korte pauze te nemen en dan naar Mamaia te gaan om even winkeltjes te bekijken en te eten. Ilse ging rustig op een terrasje zitten en de rest ging even souvenirs etc kopen. Michelle, Eef, Sanne en ik gingen samen de winkeltjes af. Onderweg kwam er een man op ons of met een gloed nieuwe Iphone, of we die wilden hebben. Natuurlijk niet! Later kwam hij nog een keer terug waarop Sanne nog eens: 'Go away,' zei.
We aten weer bij Baf, een grill-restaurant. Met lekkere lange wachttijden voor het eten. Dus gingen Ruud, Jur en Roy terwijl we wachtten op het hoofdgerecht even de taxi nemen om nog snel even iets te halen in het winkelcentrum. Ze waren (tot mijn verbazing) op tijd terug. Ilse kwam erachter dat Jelle haar sigaretten had geklikt en we besloten hem een keer terug te pakken: hij had een hele tas vol met souvenirs op de tafel van het restaurant laten liggen die Ilse dus maar weer had meegenomen. Ik stopte hem in mijn tas en we zouden kijken wanneer hij erachter zou komen (en dan nog een week wachten met vertellen dat wij hem dus hadden). Pas in het hotel kwam hij erachter. Al hebben we het geen week volgehouden met niet vertellen maar, maar twee minuten, wat voor hem wel twee héél stressvolle minuten waren, haha.

Groetjes!!
Naima Cornelia

De eerste dag in Casa Sami

De dag begon lekker rustig; pas om acht uur gingen we ontbijten. Ik had weer eens lekker normale melk gedronken in plaats van het zeepsopdrankje dat ik de vorige keer bij het ontbijt had, dus het was nog lekker ook. Samen met onze zakken gevuld met kleren gingen we met de maxitaxi (ook wel ''slaxitaxi'' genoemd door Roy) naar Casa Sami. Eenmaal daar splitsten we ons op in drie groepjes; een paar gingen in de keuken meehelpen, drie gingen de meegebrachte kleding sorteren, en de anderen gingen zich vermaken met de oudere kinderen. Ik ging samen met Roy en Michelle in het benauwde magazijn de kleding sorteren en pakjes maken voor het kamp. De vloer was bezaaid met vuilniszakken en kinderkleding, we konden nog geen stap zetten. Iets voor het middaguur besloot een deel van de groep om Corbu te bezoeken, een gezinsvervangend tehuis dat een deel is van dezelfde stichting als Casa Sami. Na een boggelige rit kwamen we aan bij een huis met een enorme moestuin en een felblauw dak. Op het moment dat wij aankwamen, arriveerde ook een vrachtwagen uit Nederland gevuld met kleding en andere spullen uit Nederland. Met z'n allen hebben we deze lading uitgeladen, waarna we het huis gingen bezichtigen. Een inwonend meisje van vijftien die erg haar best deed om Engels te praten leidde ons rond. Het huis was erg goed verzorgd en ook heel groot. Er was een helemaal nieuwe zolder die nog veel ruimer was dan onze benedenverdieping thuis. Hierna gingen we weer terug naar Casa Sami, waar de anderen bezig waren met de kleinere kinderen. Voordat wij ook met de kinderen gingen spelen kregen we echt heerlijk eten van kok Maria in het huis. Als toetje kregen we een chocoladegebakje waarnaar ik in Nederland zeker op zoek ga. Ik wist echt niet wat ik van de kinderen in het huis moest verwachten, maar ik vond het heel leuke kinderen. Ze wilden echt contact met ons maken, het uur dat we er waren was dan ook zo voorbij. Ik heb gepingpongd op een natte pingpongtafel, geleerd om ''pepsicola'' te klappen, en zeker alle kinderen op mijn rug rond gedragen. Ik geloof dat we het allemaal een heel fijne dag vonden, en uitkijken naar het kamp. Ik ben benieuwd wat morgen ons brengt.

Sanne Sprengers

Ik heb gezweet als een otter

Na een rustige en redelijk lange nacht was het de bedoeling dat we om zeven uur opstonden, alle jongens waren echter een uur te laat opgestaan. Snel aankleden wassen, gellen en toen zijn we met de Maxi Taxi vertrokken naar Casa Sami.
Eenmaal daar werden we vreugdevol ontvangen door de weinige kleinere kinderen die er waren. Ik was vooral erg onder de indruk van Florentina, een meisje dat beter Engels sprak dan sommige begeleiders. Ellen gaf ons een rondleiding door Casa Sami waar we hebben gezien dat elk plekje benut wordt, ook al is het vrij klein als je bekijkt dat het plaats en eten biedt aan zo'n 50 mensen (begeleiders meegeteld).
Toen zijn we de boodschappen gaan doen voor de BBQ. Een erg grote winkel waar ze zo'n kleine 20 verschillende ketchup, mosterd en mayonaiseflessen hebben staan. Hierna zijn we eigenlijk bepaalde dingen lukraak op gaan kopen, bijvoorbeeld kleine stokbroden en speklappen.
Daarna maakte we kennis met de oudere straat'kinderen' die tegen elkaar erg competetief waren maar tegen ons heel aardig. Naar mijn mening verliep het contact eerst een beetje moeizaam maar dat veranderde al gauw.
Na een rit van ongeveer anderhalf uur kwamen we aan bij een prachtige open plek. Het ene moment reed je door het vlakke land dat grenst aan de Zwarte Zee, het andere moment rij je tussen de kliffen en bergen van Roemenië.
We stopten in een met kliffen omgeven gebied waarvan ik nog steeds denk dat het het mooiste landschap was waar ik ooit ben geweest, of dat ik me kan herinneren. Toen de oudere "kinderen" ook aankwamen werden de taken verdeeld in voetballen met wat jongens, groente snijden en de BBQ aankrijgen. De keus was dus al snel gemaakt!
Jelle, Jesse en ik gingen voetballen tegen Gabi, Maryus en Laurentio. Nadat ik Laurentio's scheenbeen bijna verbrijzelde met mijn oude hockeyschoenen deed ik mijn schoenen maar uit. Na een tijdje begonden mijn voeten gewoon te branden van de warme grond. Hoewel we niet snel vermoeid raken, stonden we toch al vrij gauw te hijgen en te puffen, dus lastten we maar een pauze in.
Roemenië - Nederland, 5 - 2 verloren. We zouden zo in het Nederlands elftal kunnen...
Na een pauze van slechts een krappe tien minuten wenkten de jongens ons weer en gingen we de strijd weer aan.
Roemenië - Nederland, 3 - 5 gewonnen! Toen besloten we dat het goed was geweest en gingen Roy, Sanne en ik naar de top van een van de kliffen. Ik heb zelden zó'n mooi uitzicht gezien!
De BBQ was heel lekker. Van te voren hadden we speklappen, worstjes en mici (sterk gekruide gehaktstaven) ingekocht. Ondertussen gingen we nog wat voetballen en met elkaar praten.
Naast de prachtige omgeving was er nog een voordeel aan de locatie. Er was namelijk een waterbron waar we zeker een paar keer wat extra water zijn gaan halen. Dit was ongeveer een halve kilometer ver weg en het water was erg lekker. Toen ik er naartoe liep heb ik nog een leuk gesprek gehad met Maryus, een gespierde bokser die leeft van vechten en stelen. Ook met Dragos had ik een leuk gesprek over voetbal, dat hij een hekel had aan Lionel Messi en dat hij fan was van Inter Milaan en Arsenal.
Na de BBQ is het traditie dat iedereen in een kring gaat zitten en dat we vragen mogen stellen aan de "kinderen".
Het was gewoon schokkend om te horen dat alle drie de vrouwen van 13 tot 15 zwanger zijn geworden van hun eerste kind! En dat ze ook door blijven gaan met kinderen, daarom financiert Casa Sami de vrouwen om spiraaltjes te nemen. Dit was helaas voor een van de vrouwen al te laat...
De meeste jongens stelen allemaal en Maryus wilde zelfs emigreren naar Duitsland om daar te kunnen stelen. Natuurlijk doen niet alle jongens dat, sommige werkten bij de schoonmaak, anderen bij beveiliging.
Na deze kring pakten we alles weer in en vertrokken naar het hotel. Daar zijn we met z'n allen gaan zwemmen in het zwembad. Dragos hadden we ook uitgenodigd en die kwam bij ons in de zee zwemmen.
Na een tijdje (en een douche) zijn we weer vertokken naar Mamaia om toch nog maar te eten. Ook al hadden we dat zo'n kleine vijf uur geleden ook al uitgebreid gedaan.
Om een lang verhaal kort te maken: Ik heb daar genoten van een heerlijke zwaardvis met gekruide aardappelen.
Toen we terugliepen kwamen we langs een ijsbar. Dat hadden we beter niet kunnen zien want Jelle en ik pakten meteen het meest aantal bolletjes, zes, wat niet eens op de kaart stond. Lekker dat het was!
Hierna zijn we nog even gaan naloungen en heb ik het grootste gedeelte van deze dag geschreven.

Morgen gaan we met de kleine kinderen werken.
Morgen kan ik wel wat Red Bull gebruiken!

Groeten vanuit het mooie Roemenië,
Jur Schilp

Visit the beast!

Dag mensen thuis,

Ik heb de eer om het verslag van onze eerste hele dag hier te schrijven.
Ik weet niet hoe het weer bij jullie is, maar hier was het niet veel beter.
WAS, want na een middag met, flinke, regen en bewolking, schijnt nu de zon weer gewoon, en is het dus meteen ca. 30 graden.
Verder is het hotel in Mamaia, waar we tot donderdag zitten, geweldig. In ieder geval voor MIJ en mijn kamergenoten.

Naar vandaag had ik uitgekeken, want deze dag stond in het teken van settelen in dit vreemde land.
Nadat wij, de mannen, rond half vijf naar bed gingen, ging de bas buiten nog door totdat we rond half tien wakker gemaakt werden om te ontbijten. Ik was wat aan de late kant aan het ontbijt dus ik heb maar één keer kunnen opscheppen. Maar gelukkig hebben we nog een terrasje gepikt om voor de regen te schuilen en uitgebreid geluncht in het centrum van Mamaia. Om toch nog onder de indruk te raken van deze reis, besloten we om ´The Beast´ te ´visiten´. Toen Sanne, Naima en Eef door hun vrouwelijke aanvalskreten ontsnapt waren, hadden ook Ilse en ik dit opblaasbaar monster met doolhof, organen en enge figuren DAPPER getrotseerd... : P. Dus dat was al spanning genoeg voor vandaag, nu nog het echte werk.
We hebben de taxi terug naar het hotel genomen, voor slechts 10 LEI (ongeveer 2 euro!).

Nu zit ik op het strand dit verslag te schrijven, me voorbereidend op de aankomende dagen.
Maar een zeer goed begin van deze reis is een feit.

Roy van Asten