Het laatste avondmaal

De dag begon met een goed gedekte tafel door Lars en Desirée. De pindakaas was (tot teleurstelling van iedereen) alweer op. Na het ontbijt ontstond er een kussengevecht met Rik tegen Claudia en Desirée. En Ruud gaf weer een van z'n fantastische voordrachten uit de Duitse bijbel.

Toen we uitgespeeld waren gingen we met de MaxiTaxi richting Casa Sami. In de MaxiTaxi was het weer spitsuur en we stonden met z'n tienen op twee vierkante meter.

In Casa Sami zagen we de oudere straatkinderen weer. Rik en Goof hebben een hevig potje geschaakt en Ruud, Desirée en ik hebben Adi en Adelina Rummikub geleerd. Verder is er nog wat gevoetbald, voor zover dat mogelijk is in het 'tuintje' van Casa Sami. Maar de lol was er vanaf toen Dragomir de bal naar de buren had getrapt, die een nogal agressieve hond bleken te hebben. En het was nog wel de geliefde bal van Dragomir. Toch was het uiteindelijk gelukt om de bal te halen. De hond werd van de poort weg gelokt met een stukje brood en toen is er snel iemand de tuin in gerend om de bal te halen. Daarna namen we afscheid van de grotere straatkinderen.

Na de lunch kwamen de anderen. We waren bang dat Bârli niet zou komen om afscheid te nemen, maar gelukkig was hij er ook bij. Bij mij liepen de tranen al veel te vroeg. De kinderen beseften wel dat het de laatste keer was dat we ze zagen en dus wilden ze allemaal veel aandacht. Er zijn veel foto's gemaakt. Ionela ging met haar moeder, haar zusje Elena en haar broertje Dumi als eerste weg. Daarna volgde de rest. Alleen Wiske hield het droog. Toen iedereen weg was, gingen we met Dragomir en Carmen naar binnen. Daar hield Carmen haar verhaal. Ze had het erover dat zij iedere dag met zulke moeilijke situaties worden geconfronteerd.

Nadat we ook uitgebreid afscheid hadden genomen van Dragomir (Carmen gingen we volgende dag nog zien), namen we de Maxi Taxi naar Mamaia. Eerst gingen we op souvenirjacht. Natuurlijk gingen we weer bij BAF Grillhouse eten waar Alina weer langs zou komen en we namen nu ook afscheid van haar. Toen Alina was vertrokken, bedankten we elkaar voor de goede samenwerking en band die we in deze mooie maar vooral bijzondere twee weken  hebben opgebouwd. 

Toen we uitgepraat waren splitsten we op en gingen sommigen een duik nemen in de zee en anderen gingen weer op souvenirjacht. Uiteindelijk hebben we de dag in de zee bij Casa Laura, ons onderkomen, afgesloten met een avondduik.

Romy Smits

Casa mine este casa tine

Als ´one big happy family´ begint onze dag in ´Casa Laura´ met een gezamenlijk ontbijt. De tafel is al netjes door Lars klaargemaakt. Als beleg hebben we naast de jam, kaas en chocoladepasta vandaag ook een pot pindakaas. Vooral Rik en Goof genieten daar met volle teugen van! Gedurende het ontbijt vliegen Lars de spreekwoorden om de oren, aangezien hij aangaf er vrijwel geen te kennen. Met een docent Nederlands in ons midden wordt Lars voorzien van een bijspijkercursus. ´Dat doet mij deugd´ is één van de spreekwoorden die hij nooit meer zal vergeten.
Na het ontbijt gaan we met de ´Maxi Taxi´ naar het station om vervolgens het laatste stuk naar ´Casa Sami´ te lopen. Tot onze grote verbazing, maar zeker tot onze vreugde zien we in de ´Maxi Taxi´ een bekend gezicht. Het is de Roemeense man die gisteren door Ruud en Rik op zijn plek gezet is, door aan te geven dat we zijn roddels over ons prima hebben verstaan. Terwijl wij van deze overwinning genieten, is deze Roemeense meneer behoorlijk opgelucht dat hij de ´Maxi Taxi´bij het station kan verlaten.
Eenmaal aangekomen bij ´Casa Sami´ worden we hartelijk begroet door de oudere straatjeugd. Vandaag gaan we samen met Ellen en Bogdan een bezoek brengen aan de plaats die de kinderen ´thuis´ noemen. We wandelen eerst naar een groenteboer om bananen te kopen, zodat we een geschenk voor de kinderen bij ons hebben. Als eerste bezoeken we een oude communistische flat waar Florentina en Roxy samen met hun moeder wonen. Ze leven in een kamer van ongeveer tien vierkante meter aan het einde van een lange donkere gang. Naast een klein keukentje met kookstel is er een bed en een kledingkast aanwezig. De drie dames slapen ´s nachts samen in een twijfelaar. Voor onze komst zat Florentina op bed om haar wiskundehuiswerk te leren. De moeder was niet aanwezig aangezien ze de hele dag moet werken om huurachterstanden in te halen.
Vervolgens liepen we naar het huis van de familie Toi. In dit kleine huisje wonen maarliefst elf familieleden. Onur, Nazar en Burley laten direct blijken dat ze blij zijn om ons te zien! Toch is aan Burley ook al te zien dat hij verdrietig is dat we zaterdag alweer naar Nederland gaan. Terwijl we teruglopen naar ´Casa Sami´ krijgen we gezelschap van twee jongetjes. Carmen noemt ze ´killers´, aangezien deze mannetjes in plaats van rustig spelen altijd fysiek contact zoeken. Dat de jongens zich agressief uiten is ook niet verrassend met een vader die altijd dronken is. Door dit project leer je vanzelf om bij elk gedrag jezelf de vraag te stellen welk verhaal er achter zit.
Bij ´Casa Sami´ stappen we allemaal het busje in om vervolgens de woning van Stefania te bezoeken. Haar neefje Kristy is ook aanwezig en laat nog een aantal van zijn stoere uitdrukkingen zien. Helaas ziet de woning er rommelig en onverzorgd uit en daar maakt Ellen tegen de moeder dan ook een opmerking over. Na het uitdelen van de bananen en het maken van een groepsfoto gaan we verder. Daarna bezoeken we Mihai en Nicoleta, die samen met hun ouders en gehandicapte broertje in een nieuw projectgebouw wonen. Vooral Ruud is blij om te zien dat hun situatie in vergelijking met de geitenstal drastisch is veranderd. Dit nieuwe woningcomplex ziet er echt goed uit! De woningen in het flatgebouw bestaan uit drie kamers en de bedden zijn geschonken door de burgemeester. Daarnaast is deze leefruimte vrij van schimmels. In hetzelfde woningcomplex wonen ook de zusjes Alina, Andrea en Roxanna.
Vervolgens rijden we naar een ravijn, dat er aan één kant uitziet als een vuilnisbelt. Dat komt doordat een gezin geld vraagt aan bewoners om hier hun vuil te storten. Deze vuilnisbelt en het ravijn zijn het uitzicht van de meisjes Ionela, Elena en hun twee broertjes. Ze wonen in een houten huis. Zodra het regent is de omgeving eromheen een modderbad. Om het huis heen lopen enkele schapen, kippen, eenden en honden.
Ons laatse bezoek brengen we aan de woning van de zwangere 27-jarige Madonna. Haar eerdere vier kinderen heeft ze aan de staat afgestaan. Op dit moment heeft ze alleen haar tweejarige zoontje bij zich en de baby die ze met zich meedraagt. We lopen op het terrein van de oude steenfabriek. Op onze slippers lopen we over allerlei puin, bestaande uit stenen, cement en glasscherven. Via een smal, vies en vooral stinkend pad naderen we een ruïne. Op de betonnen grond ligt een aantal matrassen en dekens. Meer dan dat is er in de open ruimte niet aanwezig. Het gat in het dak is volgens Madonna de douche. In verband met de bevalling hoopt ze dat er in de toekomst ramen geplaatst kunnen worden, zodat de ruimte dicht is. De leefomstandigheden van Madonna maken indruk op ons. Het is schrikbarend dat haar kinderen in deze situatie moeten opgroeien.
Op het kamp hebben we met alle straatkinderen een hechte band opgebouwd. We hebben ons volledig ingezet om deze kinderen, die het zo hard verdienen, een geweldig mooie week te bezorgen. We wilden ze hun zorgen even ontnemen en ze echt kind laten zijn. Van de vreugde die ze op het kamp uitstraalden hebben wij echt genoten. Het raakt je dan ook enorm als je vervolgens kennismaakt met het dagelijkse leven van deze kinderen en de problemen waar zij mee te maken krijgen.
In 'Casa Sami' hebben we een heerlijke maaltijd van kok Maria gegeten. Vervolgens ging de speeltijd van de kinderen in en werden ze getrakteerd op ijsjes. Ook hebben we afscheid genomen van Ellen en Lori. Ze gaven ons namens de gehele staf een groot compliment! Ze vonden dat wij ons vanaf dag één direct ontzettend enthousiast hebben ingezet om er een fantastisch kamp van te maken en dat we een hele goede groep waren! Het heeft ons heel erg geholpen dat we een basiswoordje Roemeens spraken na de lessen van Mihaela.
In de namiddag hebben we een lange stadswandeling gemaakt richting het casino van Constanta. Daarbij hadden we uitzicht op de haven en het historische centrum. Daarna zijn we samen met Dragos gaan uit eten in Mamaia. Ook kwam het rozenmeisje Alina ons weer opzoeken. Terwijl ze rozen verkocht zijn we met haar meegelopen over de boulevard. Uiteindelijk was het tijd om terug te keren naar 'Casa Laura'. We beseffen steeds meer dat het einde van deze bijzondere reis in zicht komt en daarmee dus ook het afscheid van de kinderen...en van elkaar.

Desirée Verscheijden

't Is handig wat Roemeens te spreken

Een jaarlijks hoogtepunt is onze barbecue met de straatjeugd in Cheile Dobrogei. De jongens hebben aangegeven een keer ergens anders heen te willen en na een tip van Carmen valt de keuze op een bron in Agigea, iets ten zuiden van Constanta. We bombarderen een mooie groene heuvel aan het kanaal tussen de Zwarte Zee en de Donau tot ons picknickterrein.

Omdat Casa Sami niet meer in het bezit is van een barbecue, halen we het vlees al kant en klaar bij de slager, waardoor onze barbecue verandert in een soort 'voorgegaard-vlees-eetsessie'. We eten lekker mici en grove stukken varkensvlees met een zelfgefabriceerde salade van tomaten, verse augurken, uien, olie en peper.

We eten, voetballen, houden watergevechten, wandelen langs het kanaal, maken tientallen groepsfoto's (natuurlijk willen de straatjongens elk afzonderlijk met elk meisje uit de groep op de foto) en relaxen in de, inmiddels teruggekeerde, warme zon. Normaal gesproken is 'het kringgesprek' een programma-onderdeel dat opgestart moet worden, maar door onze Roemeens-spreek-abilities gaat ook dat vanzelf. Goof raakt in gesprek met Adi (binnen zijn groep liefkozend 'dikke' genoemd) en Freeke en Desirée proberen met wat vertaalwerk van Dragos met Dragomir te praten.

Deze samenstelling van deze groep verandert elk jaar het ingrijpendst. Voor mij zijn er deze keer geen nieuwe gezichten. Wel zijn er jongens die ik lang niet gezien heb, omdat ze een tijdje ergens anders hebben gewoond, of omdat ze in de gevangenis hebben gezeten. Ook zijn er helaas gezichten die ik mis van voorgaande jaren, omdat ze nu vast zitten of omdat ze zijn overleden.

Het gesprek maakt indruk. In voorgaande jaren ontstond er altijd een zeer hechte band tussen de Nederlandse leerlingen en de kleine kinderen, maar met de oudere jeugd bleef het contact altijd wat afstandelijker en oppervlakkiger. Het feit dat we taal enigszins kunnen gebruiken zorgt voor een veel hechtere band tussen de twee groepen.

Onze dag gaat verder op de gebruikelijke manier: afscheid in Casa Sami, Maxi Taxi naar Mamaia, eten (ja ook na de barbecue, want je eet nu eenmaal twee keer warm op een dag in Roemenië) en in de Maxi Taxi naar Mamaia Nord, waar onze 'villa' is gelegen.

In de laatste Maxi Taxi gebeurt er echter iets van epische afmetingen! Bijna achterin de bus zitten twee vieze oude mannetjes. Hun blikken gaan meteen richting onze meiden. Ze hebben in de gaten dat we buitenlanders zijn en het is overduidelijk dat ze over ons praten. Als Rik, Pleun en ik achter ze gaan zitten, gluren ze ook af en toe achterom, wat nog veel duidelijker maakt dat ze het over ons hebben.

Naast Rik zit een man die totaal van de wereld is, onder invloed van een of ander drogerend middel. Hij maakt in gebaren aan Rik duidelijk dat ze het over ons hebben. Rik antwoordt: 'Stiu', wat 'Dat weet ik', betekent. De mannen kijken even om, maar laten zich niet afleiden. Ik besluit dat het welletjes is en ik spreek de mannen aan: 'Buna seara! Eu vorbesk Romanieste foarte bine!' (Vergeef me mijn schrijffouten), wat zoveel betekent als 'Goedenavond! Ik spreek heel goed Roemeens!' De mannen schrikken zich een ongeluk en trekken wit weg. De rest van de rit zeggen ze helemaal niks meer en ontwijken ze onze priemende blikken.

Voldaan van deze indrukwekkende dag en deze prachtige afsluiting klootzakken we wat na, om tegen twaalven in ons bed te duiken voor het verwerken van alle ervaringen.

Ruud Beerens

Casa Sami

We begonnen deze dag met een heerlijk ontbijtje in de villa. De koelkast vol paté werd weer leeggetrokken en we konden genieten van het lekkere ontbijtje. Eindelijk gingen we dan eens een kijkje nemen in Casa Sami. We gingen met de Maxi Taxi naar het centraal station en vanaf daar moesten we nog een kleine tien minuten lopen naar Casa Sami. Tot onze grote verbazing was het niet meer een geel gebouw maar een gebouw met een zalmbruine kleur. We namen een kijkje in Casa Sami en we trokken al gauw de conclusie dat het een prima locatie was voor de opvang van straatkinderen.
In de ochtend bij Casa Sami ontmoetten we voor het eerst de oudere straatkinderen. De start met deze `kinderen` was moeilijker dan de start met de jongere kinderen. Het is namelijk zo dat je met jonge kinderen een spel kan spelen maar met de oudere kinderen voer je vaak gesprekken. We kunnen natuurlijk wel wat Roemeens maar niet goed genoeg om een volledig goed gesprek te voeren. In de loop van de week zal het contact wel verbeteren omdat iedereen dan natuurlijk los is gekomen en er dus wat meer contact zal ontstaan. Zeker met een barbecue in het vooruitzicht van morgen met de oudere straatkinderen.
Na de lunch zagen we ook de jonge kinderen weer. Dit was de eerste keer dat we ze weer zagen na het kamp en dat was erg gezellig. Het was een grote speeltuin in Casa Sami. Dan vloog er weer eens iemand om je nek en even later vloog er weer een bal tegen je hoofd. Zo langzamerhand begonnen we ons nu toch wel af te vragen hoe de huissituaties van de kinderen eruit zagen. Maar hier zouden we pas donderdag achter komen.
Toen alle kinderen vertrokken waren bij Casa Sami zijn we met de Maxi Taxi naar Mamaia gegaan. Dragos ging met ons mee om te dineren en zo kwamen we terecht bij het restaurant Aza. Het eten werd prachtig opgediend en smaakte ook nog eens prima. Na het eten was het natuurlijk tijd voor de tequila. Dragos en de Nederlandertjes die mee wilden doen aan deze mooie traditie genoten van een heerlijk shotje.
Later in de avond liepen we over de boulevard van Mamaia. We bekeken nog wat souvenirwinkeltjes en deden onze inkopen bij de supermarkt. Het mooiste was dat we op een bepaald moment ´omsingeld` waren door drie clowns en Ruud eigenlijk niet meer kon ontsnappen aan de ontmoeting met een clown. Maar omdat Ruud al zo ervaren was met het ontwijken van clowns wist hij ook deze weer te ontwijken en hebben we helaas niet de echte confrontatie van Ruud en de clown gezien. Het was in ieder geval wel duidelijk geworden dat Ruud een trauma aan clowns heeft en ze liever niet tegenkomt.
Aangekomen in de villa hebben we met de groep nog wat kaartspelletjes gespeeld met een hapje en een drankje. Vervolgens ging iedereen naar zijn of haar bedje en konden we heerlijk gaan dromen over de barbecue van morgen!

Lars van Gerwen

Even in de oplader voor wat komen gaat

Vandaag was de dag dat we lekker konden uitslapen, maar om half 10 stond de eigenaar van het huisje voor de deur. Dit was een aardige man die goed Engels sprak en hij scheen Bogdan al te kennen sinds deze een klein jongetje was.
Nadat de eigenaar vertrokken was, gingen we met z'n allen ontbijten. Het ontbijt was het lunchpakketje dat we dag daarvoor bij vertrek gekregen hadden. Dat bestond uit wat brood, kip, een yoghurtje, een banaan en nog meer paté.
In de ochtend werd er weer geklootzakt. Het regende al de hele dag en toen het eindelijk opgehouden was, zijn we met de Maxi Taxi naar het winkelcentrum gegaan om te lunchen. Daar gingen we boven in het ontzettend druk ´eethok´ zitten met o.a. de Subway en de Mc Donalds.
Na de lunch vertrokken we om wat rond te kijken in de winkels. Ruud en Desirée gingen naar een boekwinkel, waar Desirée een groot boek over vulkanen en natuurrampen gekocht heeft. En Ruud een woordenboek Engels-Roemeens en andersom. De rest is naar een kledingwinkel gegaan en heeft daar zichzelf ook uitgeleefd.
Toen we om vijf uur uitgeshopt waren, maakten we een wandeling naar Mamaia. Onderweg barstte het in het park waar we doorheen liepen van de slakken.
Eenmaal in Mamaia zijn we naar Baf Grillhouse gegaan, het enige restaurant waar het rozenmeisje Alina mag komen. Van tevoren hebben we een paar cakejes gekocht om aan haar te geven. Ze is langsgekomen en we hebben heerlijk gegeten.
Na het eten hebben we nog even langs de winkeltjes gestruind, dat hadden we die dag nog niet genoeg gedaan. Voordat we teruggingen naar Casa Laura zijn we nog even naar een klein supermarktje gegaan om wat te kopen voor het ontbijt van de volgende dag.
Bij het huisje zijn we met de meesten gaan zwemmen in zee. We hadden gehoord dat het strand aan de oprijlaan van het huisje lag, maar het bleek dat we toch nog vijf minuutjes moesten lopen totdat we bij de zee waren. Hoewel het weer niet echt is zoals het verwacht was in Roemenië, was het zeewater toch zeker niet koud. Toen we terug waren van de avondduik hebben we de avond nog afgesloten zoals we begonnen zijn, met een potje klootzakken.

Romy Smits