5 juli 2014
Alle formaliteiten zijn achter de rug. Uitgezwaaid door familie en meneer Streng wandelen we naar het vliegtuig. Erno is zo op de zwaaiende mensen aan het letten dat hij op de tas van Robin stapt en valt. De toon is gezet. Achteraf zien we filmbeelden van ouders die de val prachtig hebben vastgelegd. Doordat we voor het eerst allemaal dezelfde T-shirts dragen met onze namen op onze rug, trekken we veel aandacht. Overal om ons heen hoor je Roemenen die ook op de vlucht staan te wachten proberen om onze namen uit te spreken. We kunnen in het vliegtuig dicht bij elkaar zitten en de vlucht verloopt op enkele luchtzakken na voorspoedig.
In Boekarest staan Stevan en David klaar om voor ons vervoer te zorgen. Ik zit met alle dames in dezelfde bus en hun eerste indruk is duidelijk: Roemenië stinkt. Gelukkig is dat alleen de eerste honderd kilometer, zodat iedereen in heftig zingen kan uitbarsten en we rond elf uur in de frisse zeelucht in Constanta aankomen. We dumpen onze spullen in het hotel en kijken de eerste helft van Nederland-Costa Rica in het restaurant van het hotel. In de rust verplaatsen we ons naar een lokale kroeg, waar we tussen de Roemenen op groot scherm de rest van de wedstrijd kijken. Als dat uitloopt op een verlenging gaan we terug naar het hotel om met z'n allen in de jongenskamer naar het einde te kijken. Nou, we weten allemaal hoe dat is afgelopen... Na een korte strandwandeling zoeken we onze bedden op.
6 juli 2014
Om negen uur zitten we klaar voor een goed ontbijt. Iedereen krijgt een bord vol brood, ham, salami, olijven, komkommer, tomaat, witte kaas, gele kaas en worstjes. Om tien uur staan Marin en Ellen klaar om alle kleren en schoolspullen die we hebben meegenomen in ontvangst te nemen, zodat die verdeeld kunnen gaan worden onder de kinderen. Daarna nemen we de Maxi Taxi naar het begin van de kabelbaan in Mamaia. Daar stappen we in om een mooie eerste indruk van de omgeving te krijgen. Het uitzicht is prachtig: links de Zwarte Zee en rechts het Siutghiolmeer. We steken een van de nieuwe bruggen in Mamaia over naar de kermis. De exploitanten zitten klaar, ook al is er niks te doen. De beheerder van het spookhuis is dan ook erg blij als vier van ons te kennen geven gebruik te willen maken van zijn diensten. De dames en Niels schreeuwen de hele stad bij elkaar. Na de rit willen we doorwandelen naar het park, maar we worden gevolgd door een man die we vanaf nu Jimmy noemen. Hij draagt een wit, net iets te strak giletje, een petje en een dikke roze luier. Hij geeft zijn ogen goed de kost. We lopen langzamer, laten hem ons inhalen en gaan stilstaan om de afstand te vergroten. Hij gaat echter ook stilstaan en wacht rustig tot we hem weer voorbijlopen. Hij loopt steeds dichter bij ons. Gelukkig zie ik op een afstandje een open plek met bankjes aankomen, waar veel andere Roemenen zijn. Als we daar aankomen, geef ik opnieuwe een sein om stil te gaan staan. De man loopt ons voorbij en gaat tussen de Roemenen op de bankjes zitten. Uitgebreid bespreken we een plan om via een andere weg te gaan, waarbij ik drukke gebaren maak om de andere Roemenen duidelijk te maken dat we ons niet prettig voelen in de nabijheid van die man. Ze pikken de signalen op en kijken allemaal naar de man. Hij voelt zich op zijn beurt ongemakkelijk en loopt naar de rand van het meer en gaat daar zitten met zijn voeten in het water. Door het gras lopen wij naar een parallelweg en we zijn hem kwijt. We kunnen verderlopen naar het winkelcentrum. Na twee doodlopende wegen lukt dat, zodat we een pauze van anderhalf uur kunnen inlassen om te lunchen en te shoppen.
Na de pauze wandelen we verder langs het befaamde druivenhuis, waar we de eerste jaren altijd overnachtten. Daar nemen we Maxi Taxi terug naar Mamaia om de rest van de middag in de zee en op het strand te hangen. Daarna eten we in het eveneens befaamde BAF Grillhouse. Voor de kenners: klassiekers, zoals de Salata della casa, de geweldige pasta's en pizza's en natuurlijk de ranzige knoflooksaus komen voorbij. En een diner bij BAF is geen diner bij BAF zonder de goddelijke brownies, die tot nu toe slechts door mevrouw Wedershoven ooit in hun geheel zijn verorberd. Deze groep gaat de weddenschap aan en vijf van ons lukt het om dat record te evenaren. Het kost moeite, er wordt flink gepropt, maar het doel wordt bereikt.
Naast het goede eten is er nog een reden om bij BAF te eten. De kans is daar het grootst dat we Alina treffen, ook wel bekend als 'het rozenmeisje'. Dat gebeurt inderdaad. De groep is meteen geroerd als ze zien dat Alina en ik elkaar meteen om de nek vliegen. We doen een voorstelrondje en knopen een moeizaam Roemeens gesprek aan. Snel wordt duidelijk dat ze ook dit jaar niet mee mag op kamp. Uiteindelijk neemt ze afscheid, onder uitroepen van een afscheidsgroet, omdat ze weer rozen moet verkopen.
We zijn moe. We nemen de Maxi Taxi naar het hotel, drinken nog wat en gaan naar bed. Morgen gaan we voor het eerst echt aan de slag en meteen goed! Om tien voor zeven staat de bus gereed om met de jongste kinderen een week op kamp te gaan. De kans is groot dat daar geen internet is, waardoor de volgende verhalen waarschijnlijk pas volgende week komen.
Gesprek van de dag:
De meisjes in de groep schijnen een codewoord te hebben voor een knappe jongen.
Ruud: "Wat is dat codewoord voor een knappe jongen dan?"
Erno: "Erno!"
Ruud
Alle formaliteiten zijn achter de rug. Uitgezwaaid door familie en meneer Streng wandelen we naar het vliegtuig. Erno is zo op de zwaaiende mensen aan het letten dat hij op de tas van Robin stapt en valt. De toon is gezet. Achteraf zien we filmbeelden van ouders die de val prachtig hebben vastgelegd. Doordat we voor het eerst allemaal dezelfde T-shirts dragen met onze namen op onze rug, trekken we veel aandacht. Overal om ons heen hoor je Roemenen die ook op de vlucht staan te wachten proberen om onze namen uit te spreken. We kunnen in het vliegtuig dicht bij elkaar zitten en de vlucht verloopt op enkele luchtzakken na voorspoedig.
In Boekarest staan Stevan en David klaar om voor ons vervoer te zorgen. Ik zit met alle dames in dezelfde bus en hun eerste indruk is duidelijk: Roemenië stinkt. Gelukkig is dat alleen de eerste honderd kilometer, zodat iedereen in heftig zingen kan uitbarsten en we rond elf uur in de frisse zeelucht in Constanta aankomen. We dumpen onze spullen in het hotel en kijken de eerste helft van Nederland-Costa Rica in het restaurant van het hotel. In de rust verplaatsen we ons naar een lokale kroeg, waar we tussen de Roemenen op groot scherm de rest van de wedstrijd kijken. Als dat uitloopt op een verlenging gaan we terug naar het hotel om met z'n allen in de jongenskamer naar het einde te kijken. Nou, we weten allemaal hoe dat is afgelopen... Na een korte strandwandeling zoeken we onze bedden op.
6 juli 2014
Om negen uur zitten we klaar voor een goed ontbijt. Iedereen krijgt een bord vol brood, ham, salami, olijven, komkommer, tomaat, witte kaas, gele kaas en worstjes. Om tien uur staan Marin en Ellen klaar om alle kleren en schoolspullen die we hebben meegenomen in ontvangst te nemen, zodat die verdeeld kunnen gaan worden onder de kinderen. Daarna nemen we de Maxi Taxi naar het begin van de kabelbaan in Mamaia. Daar stappen we in om een mooie eerste indruk van de omgeving te krijgen. Het uitzicht is prachtig: links de Zwarte Zee en rechts het Siutghiolmeer. We steken een van de nieuwe bruggen in Mamaia over naar de kermis. De exploitanten zitten klaar, ook al is er niks te doen. De beheerder van het spookhuis is dan ook erg blij als vier van ons te kennen geven gebruik te willen maken van zijn diensten. De dames en Niels schreeuwen de hele stad bij elkaar. Na de rit willen we doorwandelen naar het park, maar we worden gevolgd door een man die we vanaf nu Jimmy noemen. Hij draagt een wit, net iets te strak giletje, een petje en een dikke roze luier. Hij geeft zijn ogen goed de kost. We lopen langzamer, laten hem ons inhalen en gaan stilstaan om de afstand te vergroten. Hij gaat echter ook stilstaan en wacht rustig tot we hem weer voorbijlopen. Hij loopt steeds dichter bij ons. Gelukkig zie ik op een afstandje een open plek met bankjes aankomen, waar veel andere Roemenen zijn. Als we daar aankomen, geef ik opnieuwe een sein om stil te gaan staan. De man loopt ons voorbij en gaat tussen de Roemenen op de bankjes zitten. Uitgebreid bespreken we een plan om via een andere weg te gaan, waarbij ik drukke gebaren maak om de andere Roemenen duidelijk te maken dat we ons niet prettig voelen in de nabijheid van die man. Ze pikken de signalen op en kijken allemaal naar de man. Hij voelt zich op zijn beurt ongemakkelijk en loopt naar de rand van het meer en gaat daar zitten met zijn voeten in het water. Door het gras lopen wij naar een parallelweg en we zijn hem kwijt. We kunnen verderlopen naar het winkelcentrum. Na twee doodlopende wegen lukt dat, zodat we een pauze van anderhalf uur kunnen inlassen om te lunchen en te shoppen.
Na de pauze wandelen we verder langs het befaamde druivenhuis, waar we de eerste jaren altijd overnachtten. Daar nemen we Maxi Taxi terug naar Mamaia om de rest van de middag in de zee en op het strand te hangen. Daarna eten we in het eveneens befaamde BAF Grillhouse. Voor de kenners: klassiekers, zoals de Salata della casa, de geweldige pasta's en pizza's en natuurlijk de ranzige knoflooksaus komen voorbij. En een diner bij BAF is geen diner bij BAF zonder de goddelijke brownies, die tot nu toe slechts door mevrouw Wedershoven ooit in hun geheel zijn verorberd. Deze groep gaat de weddenschap aan en vijf van ons lukt het om dat record te evenaren. Het kost moeite, er wordt flink gepropt, maar het doel wordt bereikt.
Naast het goede eten is er nog een reden om bij BAF te eten. De kans is daar het grootst dat we Alina treffen, ook wel bekend als 'het rozenmeisje'. Dat gebeurt inderdaad. De groep is meteen geroerd als ze zien dat Alina en ik elkaar meteen om de nek vliegen. We doen een voorstelrondje en knopen een moeizaam Roemeens gesprek aan. Snel wordt duidelijk dat ze ook dit jaar niet mee mag op kamp. Uiteindelijk neemt ze afscheid, onder uitroepen van een afscheidsgroet, omdat ze weer rozen moet verkopen.
We zijn moe. We nemen de Maxi Taxi naar het hotel, drinken nog wat en gaan naar bed. Morgen gaan we voor het eerst echt aan de slag en meteen goed! Om tien voor zeven staat de bus gereed om met de jongste kinderen een week op kamp te gaan. De kans is groot dat daar geen internet is, waardoor de volgende verhalen waarschijnlijk pas volgende week komen.
Gesprek van de dag:
De meisjes in de groep schijnen een codewoord te hebben voor een knappe jongen.
Ruud: "Wat is dat codewoord voor een knappe jongen dan?"
Erno: "Erno!"
Ruud
Geen opmerkingen:
Een reactie posten