O, ik wilde mis slaan!

De wekker gaat veel te vroeg! Vier uurtjes slaap en dan op kamp! Maar binnen een half uur zijn we er klaar voor en staan we beneden. We lopen naar de maxi-taxi zodra Bogdan de spullen heeft opgehaald. In de taxi komt het gesprek op pokertafels. Jesse deelt halverwege het gesprek mede dat Jelle alleen 'Ja tuurlijk' zegt waarop Jelle dan antwoordt: 'Ja tuurlijk!'. Als we bij Casa Sami zijn stappen we meteen in de bus. In de bus zit een internetmodem tegen het raam geplakt! Wie had dat gedacht? Nadat Carmen (de psychologe) iedereen heeft verzorgd door bij de mensen die slapen de stoelen naar beneden te doen etc. stoppen we voor een ontbijt. Florina die eergisteren jarig was, krijgt nu dan toch haar cadeautje van ons. Hier was eerder geen tijd voor. De kinderen maken ruzie om wie er naast mij mag komen zitten, niet dat dat veel nut heeft, want ik zal toch in slaap vallen. Eerst zit Ionela naast me en daarna Bianca. Wij smeden samen een plan om Jesse, die haar loopt te plagen terug te pakken. Ik val in slaap en als ik weer wakker word, zie ik dat Jesse goed de klos is: zijn haar wordt constant in de war gedaan. Bianca probeert hem ook nog eens te versieren! Ruud is ondertussen Nederlands aan het praten tegen Ionela en gooit er dingen doorheen als 'Ik vind het ordinair als je de hele tijd op je kauwgom loopt te knauwen!' Dan komen we aan bij het kamp. De chauffeur denkt dat hij een bocht op de weg naar het kamp niet kan maken en dropt ons anderhalve kilometer voor het kamp. Als we aan zijn gekomen, zien we een groot zwembad en een aantal villa's. En er is ook nog een grote eetzaal. We gaan meteen eten en iedereen krijgt aardappelpuree met kip. Ik krijg (na de aardappelsoep) lekkere frietjes! Dit wordt na het eten tegen me gebruikt: 'Maar jij had friet!' De kinderen moeten naar bed voor anderhalf uur. De kamers zijn echter zo smerig en vochtig dat dit niet kan. Er zijn kinderen die net genezen zijn van TBC en zij hebben dus een erg zwakke weerstand! We moeten de helft verhuizen naar andere villa's. Een nieuwe kamerindeling dus! Ik lig nu niet meer bij Naima, Eef, Ilse, Sanne, Ionella, Roxana en Andrea maar bij Sanne, Ilse, Nicoleta en Roxana Mare. Nicoleta is het geitenmeisje. Zij woont samen met haar broertje Mihai (Marian) en hun ouders in een geitenstal. Ze werken in de geitenstal en in ruil daarvoor kijgen ze daar onderdak. Toen de mensen van Casa Sami haar vonden, zat ze vol met beesten. Daarom heeft ze nu heel kort haar. Roxana Mare en Nicoleta zijn beide erg rustig en stil en super goed luisterend! Maar voor we deze kamerindeling ook echt voor elkaar hebben, zijn we al een aantal uren verder. Het regelen van de nieuwe indeling wordt namelijk vrij onpraktisch gedaan. Als alles voor elkaar is en iedereen oververhuisd, zijn we eigenlijk nog niet tevreden. In het gebouw van Ruud werkt het water niet en is het supersmerig. Het andere gebouw is ijskoud en vochtig. Ik zelf heb geluk! Ik zit in het beste gebouw, maar ook hier is het allesbehalve schoon. We gaan op het grote terras zitten bij het zwembad. Hier zitten we met snoepzakken op ons hoofd insecten te mishandelen, in Ruuds geval dan! Verder kleuren we Jesse onder, inclusief roze nagellak door middel van een markeerstift. En alles is natuurlijk 'frumoos' als de kinderen mee gaan helpen (mooi), ook al wordt in het Nederlands uitgebreid besproken hoe lelijk het wel niet is. Verder verzint Jesse een leuke bijnaam voor Nazar: Neskar. Dan is het tijd voor het avondeten. Dit keer eten we allemaal friet met salade. Er wordt geklaagd over zeg maar alles door de sfeer van de middag. Na het eten spelen wij de botsauto's met de kinderen. Oftewel kind op je rug en keihard tegen iemand anders aanrennen. Daarna hebben we een vergadering over het programma van morgen. Wij bedenken de spellen, regelen alles en zetten alles in elkaar. Dan leggen we de kinderen in bed. Als we terugkomen naar het terras om gewoon weer verder te kletsen roken Jur, Jelle, Ruud en Roy weer de waterpijp. Jur roept vrolijk: 'Ik lijk net een draakje!'. Verder volgen we nog even een gesprek in het Roemeens waarbij constant het woord 'Ramona' lijkt te worden gebruikt. We komen er achter dat 'ramone' 'blijf hier' betekent. Nu kan Ruud zijn vriendin nog meer pesten: 'Je heet niet voor niets Ramona.' Naima slaat Jelle ineens keihard in zijn gezicht en zegt daarna geheel verontwaardigd: 'O, ik wilde mis slaan!'. Een hele hoop grappige gesprekken en grappige domme opmerkingen later gaan we slapen. Hiervoor moeten we eerst terug naar onze villa.. We horen en zien een roedel honden en dus vluchten we snel over een pad, bezaaid met stenen naar de kamer. Zodra we de badkamer instappen, staan we in een laag van tien centimeter water.. Roy heeft bij ons gedoucht.. het water loopt niet goed weg, weer een extra probleem! Ach komt goed, zachtjes en zonder licht zorgen we dat we snel in bed kunnen. Slapen!

De volgende dag proberen we zo lang mogelijk te blijven liggen, en daarna opstaan en ontbijten! Na het ontbijt laten we de kinderen even spelen, terwijl wij een spellenparcours uitzetten. En Ruud, Ellen, Bogdan etc. gaan in discussie met de baas van het kamp, een man die lijkt op Stalin. Zij stellen een aantal eisen en dreigen anders weg te gaan! Aan de eisen wordt tegemoet gekomen en dus blijven we toch op het kamp. Bogdans vrouw en zoons vinden het wel te smerig en besluiten toch gewoon te vertrekken. De mooie kamer wordt nu voor Jur en Jesse! Zij verhuizen over en dan gaan wij met de kinderen een spel doen. In drie groepen komen de kinderen langs! Er is over een balk lopen met een lepel met een steen, bowlen, de fitnessapparaten, krijten en bellen blazen, de bal in de basket gooien, zoeken naar een speldje etc. De groep die wint mag als eerste een prijs uitzoeken (welk voetbalbandje). Het team van Bogdan wordt eerste, het team van Ellen tweede en het team van Dragos derde. Hierna is het al tijd voor 'la masse': het eten! Daarna gaan de kinderen slapen. Als de kinderen wakker zijn, gaan we zwemmen. De kinderen vinden dit geweldig! Na het zwemmen gaat iedereen omkleden voor het avondeten. Ik ga douchen en wanneer ik terugkom, speelt iedereen zakdoekje leggen. Dan gaan we eten. Als we terug zijn van het eten wordt Jesse weer fijn mishandeld! Vooral zijn haar wordt mishandeld door Bianca. Jesse gooit met Costi en daarom gooit Costi maar zand in het gezicht van Naima.

Michelle van Lieshout

Dag twee bij Casa Sami

We zitten in de bus naar het kamp. Ik ben hier de enige zonder kotszakje maar Carmen (de psychologe) keek niet bedachtzaam toen ze langs me liep dus ik denk dat Andrea het wel binnen kan houden deze weg (hopelijk). Toch nog even schrijven wat we gisteren hebben gedaan, het was mijn beurt maar ik ben het dus vergeten.
Acht uur stonden we beneden in het hotel om even met z´n allen op het strand te kunnen ontbijten. Toen namen we de Maxi Taxi naar Casa Sami. Bij Casa Sami zijn we eerst even naar boven gelopen om te vragen wat we konden doen. Niks, dus gingen we spelletjes spelen met de ouderen. Dus naar beneden gegaan de pingpongtafel opgezet en toen gingen er een paar meedoen. Halverwege kwam een van de ouderen, de naam kan ik me niet herinneren, maar ze was wat dikker (zwanger?), zwart haar in een knot en had een roze shirtje aan, om aan Roy te vragen of hij mee wilde gaan schaken. Later werd er ook gedamd, geligrettood en heb ik nog een leuk 'schud-kaarttrucje' geleerd. Ongeveer de helft van de groep was ondertussen naar de winkel geweest om, ik dacht, de laatste spullen voor het kamp te kopen en ontbijt voor vandaag.

Rond half twee kwamen de kinderen. Als eerste twee kinderen van Corbu (de 24/7 opvang waar we gisteren waren geweest). Die bleven een dag bij Casa Sami zodat ze die niet ook nog eens om vijf uur zouden moeten halen. Later kwam de rest. Geweldig vind ik het als die binnen komen rennen en je meteen een knuffel geven, 'pepsi cola' met je gaan doen of 'kirrkie, kirrkie' roepen, wat betekent dat ze op je rug willen. Dat is ook het leuke aan de kinderen hier, ze zullen je nooit arrogant aankijken, denken dat ze alles beter weten of zich té goed' voelen voor een spel.
Nadat ik buiten bijna een rode hand had opgelopen van het handje klap ben ik naar binnen gegaan waar een paar kinderen origami aan het uitproberen waren. Best leuk, maar ik kan dat dus niet. De kinderen werden druk en er ontstond een heisa om wie er op mijn schoot mocht zitten. Nazar stak zelfs haar middelvingertje op. Sanne kwam toen op het briljante idee om maar te gaan tekenen. Volgens mij heeft ze samen met Eef voor bijna elk kind een tekening gemaakt omdat ze er allemaal een wilden. Tekenen is niet mijn beste vak, en al helemaal niet met wasco, dus ging ik even naast Ilse zitten om nog een klein beetje origami te doen.
Rond vier uur gingen de kinderen naar huis en moesten wij gaan opruimen. Op de een of andere manier vind ik dat hier veel minder erg dan thuis. Ik deed de woonkamer/kleine keuken. Halverwege het dweilen kwam Roxy mijn dweil afpakken om ook een stukje te doen. Erg lief, al liep ze de hele tijd door het natte heen. Toen alles klaar was en we onze was hadden opgevouwen en in de tas gestopt gingen we op de Maxi Taxi wachten voor de weg terug. De eerste reed ons gewoon voorbij en de rest van de busjes waren geen Maxi Taxi's dus stonden we zo lang te wachten dat Lori (begeleider) samen met haar man hand in hand kwam checken hoe het met ons ging. Twee minuten later was het busje er.
Terug in het hotel hadden we afgesproken om even een korte pauze te nemen en dan naar Mamaia te gaan om even winkeltjes te bekijken en te eten. Ilse ging rustig op een terrasje zitten en de rest ging even souvenirs etc kopen. Michelle, Eef, Sanne en ik gingen samen de winkeltjes af. Onderweg kwam er een man op ons of met een gloed nieuwe Iphone, of we die wilden hebben. Natuurlijk niet! Later kwam hij nog een keer terug waarop Sanne nog eens: 'Go away,' zei.
We aten weer bij Baf, een grill-restaurant. Met lekkere lange wachttijden voor het eten. Dus gingen Ruud, Jur en Roy terwijl we wachtten op het hoofdgerecht even de taxi nemen om nog snel even iets te halen in het winkelcentrum. Ze waren (tot mijn verbazing) op tijd terug. Ilse kwam erachter dat Jelle haar sigaretten had geklikt en we besloten hem een keer terug te pakken: hij had een hele tas vol met souvenirs op de tafel van het restaurant laten liggen die Ilse dus maar weer had meegenomen. Ik stopte hem in mijn tas en we zouden kijken wanneer hij erachter zou komen (en dan nog een week wachten met vertellen dat wij hem dus hadden). Pas in het hotel kwam hij erachter. Al hebben we het geen week volgehouden met niet vertellen maar, maar twee minuten, wat voor hem wel twee héél stressvolle minuten waren, haha.

Groetjes!!
Naima Cornelia

De eerste dag in Casa Sami

De dag begon lekker rustig; pas om acht uur gingen we ontbijten. Ik had weer eens lekker normale melk gedronken in plaats van het zeepsopdrankje dat ik de vorige keer bij het ontbijt had, dus het was nog lekker ook. Samen met onze zakken gevuld met kleren gingen we met de maxitaxi (ook wel ''slaxitaxi'' genoemd door Roy) naar Casa Sami. Eenmaal daar splitsten we ons op in drie groepjes; een paar gingen in de keuken meehelpen, drie gingen de meegebrachte kleding sorteren, en de anderen gingen zich vermaken met de oudere kinderen. Ik ging samen met Roy en Michelle in het benauwde magazijn de kleding sorteren en pakjes maken voor het kamp. De vloer was bezaaid met vuilniszakken en kinderkleding, we konden nog geen stap zetten. Iets voor het middaguur besloot een deel van de groep om Corbu te bezoeken, een gezinsvervangend tehuis dat een deel is van dezelfde stichting als Casa Sami. Na een boggelige rit kwamen we aan bij een huis met een enorme moestuin en een felblauw dak. Op het moment dat wij aankwamen, arriveerde ook een vrachtwagen uit Nederland gevuld met kleding en andere spullen uit Nederland. Met z'n allen hebben we deze lading uitgeladen, waarna we het huis gingen bezichtigen. Een inwonend meisje van vijftien die erg haar best deed om Engels te praten leidde ons rond. Het huis was erg goed verzorgd en ook heel groot. Er was een helemaal nieuwe zolder die nog veel ruimer was dan onze benedenverdieping thuis. Hierna gingen we weer terug naar Casa Sami, waar de anderen bezig waren met de kleinere kinderen. Voordat wij ook met de kinderen gingen spelen kregen we echt heerlijk eten van kok Maria in het huis. Als toetje kregen we een chocoladegebakje waarnaar ik in Nederland zeker op zoek ga. Ik wist echt niet wat ik van de kinderen in het huis moest verwachten, maar ik vond het heel leuke kinderen. Ze wilden echt contact met ons maken, het uur dat we er waren was dan ook zo voorbij. Ik heb gepingpongd op een natte pingpongtafel, geleerd om ''pepsicola'' te klappen, en zeker alle kinderen op mijn rug rond gedragen. Ik geloof dat we het allemaal een heel fijne dag vonden, en uitkijken naar het kamp. Ik ben benieuwd wat morgen ons brengt.

Sanne Sprengers

Ik heb gezweet als een otter

Na een rustige en redelijk lange nacht was het de bedoeling dat we om zeven uur opstonden, alle jongens waren echter een uur te laat opgestaan. Snel aankleden wassen, gellen en toen zijn we met de Maxi Taxi vertrokken naar Casa Sami.
Eenmaal daar werden we vreugdevol ontvangen door de weinige kleinere kinderen die er waren. Ik was vooral erg onder de indruk van Florentina, een meisje dat beter Engels sprak dan sommige begeleiders. Ellen gaf ons een rondleiding door Casa Sami waar we hebben gezien dat elk plekje benut wordt, ook al is het vrij klein als je bekijkt dat het plaats en eten biedt aan zo'n 50 mensen (begeleiders meegeteld).
Toen zijn we de boodschappen gaan doen voor de BBQ. Een erg grote winkel waar ze zo'n kleine 20 verschillende ketchup, mosterd en mayonaiseflessen hebben staan. Hierna zijn we eigenlijk bepaalde dingen lukraak op gaan kopen, bijvoorbeeld kleine stokbroden en speklappen.
Daarna maakte we kennis met de oudere straat'kinderen' die tegen elkaar erg competetief waren maar tegen ons heel aardig. Naar mijn mening verliep het contact eerst een beetje moeizaam maar dat veranderde al gauw.
Na een rit van ongeveer anderhalf uur kwamen we aan bij een prachtige open plek. Het ene moment reed je door het vlakke land dat grenst aan de Zwarte Zee, het andere moment rij je tussen de kliffen en bergen van Roemenië.
We stopten in een met kliffen omgeven gebied waarvan ik nog steeds denk dat het het mooiste landschap was waar ik ooit ben geweest, of dat ik me kan herinneren. Toen de oudere "kinderen" ook aankwamen werden de taken verdeeld in voetballen met wat jongens, groente snijden en de BBQ aankrijgen. De keus was dus al snel gemaakt!
Jelle, Jesse en ik gingen voetballen tegen Gabi, Maryus en Laurentio. Nadat ik Laurentio's scheenbeen bijna verbrijzelde met mijn oude hockeyschoenen deed ik mijn schoenen maar uit. Na een tijdje begonden mijn voeten gewoon te branden van de warme grond. Hoewel we niet snel vermoeid raken, stonden we toch al vrij gauw te hijgen en te puffen, dus lastten we maar een pauze in.
Roemenië - Nederland, 5 - 2 verloren. We zouden zo in het Nederlands elftal kunnen...
Na een pauze van slechts een krappe tien minuten wenkten de jongens ons weer en gingen we de strijd weer aan.
Roemenië - Nederland, 3 - 5 gewonnen! Toen besloten we dat het goed was geweest en gingen Roy, Sanne en ik naar de top van een van de kliffen. Ik heb zelden zó'n mooi uitzicht gezien!
De BBQ was heel lekker. Van te voren hadden we speklappen, worstjes en mici (sterk gekruide gehaktstaven) ingekocht. Ondertussen gingen we nog wat voetballen en met elkaar praten.
Naast de prachtige omgeving was er nog een voordeel aan de locatie. Er was namelijk een waterbron waar we zeker een paar keer wat extra water zijn gaan halen. Dit was ongeveer een halve kilometer ver weg en het water was erg lekker. Toen ik er naartoe liep heb ik nog een leuk gesprek gehad met Maryus, een gespierde bokser die leeft van vechten en stelen. Ook met Dragos had ik een leuk gesprek over voetbal, dat hij een hekel had aan Lionel Messi en dat hij fan was van Inter Milaan en Arsenal.
Na de BBQ is het traditie dat iedereen in een kring gaat zitten en dat we vragen mogen stellen aan de "kinderen".
Het was gewoon schokkend om te horen dat alle drie de vrouwen van 13 tot 15 zwanger zijn geworden van hun eerste kind! En dat ze ook door blijven gaan met kinderen, daarom financiert Casa Sami de vrouwen om spiraaltjes te nemen. Dit was helaas voor een van de vrouwen al te laat...
De meeste jongens stelen allemaal en Maryus wilde zelfs emigreren naar Duitsland om daar te kunnen stelen. Natuurlijk doen niet alle jongens dat, sommige werkten bij de schoonmaak, anderen bij beveiliging.
Na deze kring pakten we alles weer in en vertrokken naar het hotel. Daar zijn we met z'n allen gaan zwemmen in het zwembad. Dragos hadden we ook uitgenodigd en die kwam bij ons in de zee zwemmen.
Na een tijdje (en een douche) zijn we weer vertokken naar Mamaia om toch nog maar te eten. Ook al hadden we dat zo'n kleine vijf uur geleden ook al uitgebreid gedaan.
Om een lang verhaal kort te maken: Ik heb daar genoten van een heerlijke zwaardvis met gekruide aardappelen.
Toen we terugliepen kwamen we langs een ijsbar. Dat hadden we beter niet kunnen zien want Jelle en ik pakten meteen het meest aantal bolletjes, zes, wat niet eens op de kaart stond. Lekker dat het was!
Hierna zijn we nog even gaan naloungen en heb ik het grootste gedeelte van deze dag geschreven.

Morgen gaan we met de kleine kinderen werken.
Morgen kan ik wel wat Red Bull gebruiken!

Groeten vanuit het mooie Roemenië,
Jur Schilp

Visit the beast!

Dag mensen thuis,

Ik heb de eer om het verslag van onze eerste hele dag hier te schrijven.
Ik weet niet hoe het weer bij jullie is, maar hier was het niet veel beter.
WAS, want na een middag met, flinke, regen en bewolking, schijnt nu de zon weer gewoon, en is het dus meteen ca. 30 graden.
Verder is het hotel in Mamaia, waar we tot donderdag zitten, geweldig. In ieder geval voor MIJ en mijn kamergenoten.

Naar vandaag had ik uitgekeken, want deze dag stond in het teken van settelen in dit vreemde land.
Nadat wij, de mannen, rond half vijf naar bed gingen, ging de bas buiten nog door totdat we rond half tien wakker gemaakt werden om te ontbijten. Ik was wat aan de late kant aan het ontbijt dus ik heb maar één keer kunnen opscheppen. Maar gelukkig hebben we nog een terrasje gepikt om voor de regen te schuilen en uitgebreid geluncht in het centrum van Mamaia. Om toch nog onder de indruk te raken van deze reis, besloten we om ´The Beast´ te ´visiten´. Toen Sanne, Naima en Eef door hun vrouwelijke aanvalskreten ontsnapt waren, hadden ook Ilse en ik dit opblaasbaar monster met doolhof, organen en enge figuren DAPPER getrotseerd... : P. Dus dat was al spanning genoeg voor vandaag, nu nog het echte werk.
We hebben de taxi terug naar het hotel genomen, voor slechts 10 LEI (ongeveer 2 euro!).

Nu zit ik op het strand dit verslag te schrijven, me voorbereidend op de aankomende dagen.
Maar een zeer goed begin van deze reis is een feit.

Roy van Asten