12 juli 2014

Het is vandaag zaterdag, de laatste dag van het kamp. We zijn nu een week in Roemenië, maar voor ons gevoel lijkt het alsof we hier al veel langer zijn. De intensieve maar vooral leuke week op kamp met de kleintjes heeft ervoor gezorgd dat we een hechte band hebben gekregen met veel van de Roemeense kinderen. De sfeer ‘s ochtends is daarom ook een beetje treuriger dan normaal. We moeten vandaag ‘voorgoed’ afscheid nemen van een paar kinderen die een diepe indruk bij ons hebben achtergelaten, en die ik en de anderen waarschijnlijk ook nooit zullen vergeten.

Vanochtend stonden we een uur eerder op dan normaal zodat we om acht uur konden ontbijten en om negen uur konden vertrekken naar Constanta. Het laatste ontbijt bevatte zoals alle andere ochtenden op kamp weer de keuze uit een soort van chocopops met warme melk, en/ of brood met peren/abrikozenjam, en/of (brood met) verschillend beleg zoals kaas, een soort van salami, tomaat en paprika, en koffie of thee. Ondanks dat het ontbijt hetzelfde was als alle andere dagen hadden we er toch een ander gevoel bij. Naarst mij aan tafel zaten twee kleine jongens uit het armste gezin (van 4 kinderen en een moeder) die in een kraakpand leven en niet naar school gaan. Ze hebben thuis ‘niet eens een tafel’ had een van de kinderen lachend verteld. Ik zag ze eten, wetende dat ze thuis waarschijnlijk niet elke dag goed aten. Hun situatie is sneu, maar toch zie je ze met een lach op hun gezicht, en dat is mooi om te zien.

Na het ontbijt ging iedereen zijn of haar spullen halen en inpakken en laden we met z’n allen alles in de bus. Het jongste meisje zat naast mij in de bus, dat had ze me de vorige avond al duidelijk gemaakt. Elena viel tijdens de lange busreis een paar keer in slaap op mijn schoot. Toen we samen galgje gingen doen spelde ze de namen van haar zussen en haar broertjes en haar ouders, waarna ze ook mijn ‘’naam’’ = ‘Clara’ spelde. Daarna zei ze voor de tweede keer deze week dat ik haar mama was en knuffelde ze me. Elena is voor mij een heel speciaal meisje, ik heb met meerdere kinderen een hele goede band gekregen, maar Elena blijft voor mij het bijzonderste kind. Gelukkig zien we de meeste kinderen nog een paar keer in Casa Sami, het lijkt me heel moeilijk om afscheid van ze te nemen. Ik had een klein popje van vroeger meegenomen uit Nederland. In de bus gaf ik deze aan Elena. Ze was er superblij mee en bedankte me heel uitbundig en ook Elena’s zusje Ionela begon me te knuffelen om te laten merken dat ze er blij mee was. Elena zei dat ze het popje ‘Clara’ zou noemen. Dit vond ik voor mij persoonlijk het mooiste moment van deze week.

Na zes uur rijden en een lunchpauze te hebben gehad kwamen we met alle vermoeide en misselijk geworden kinderen door de Roemeense rijstijl aan bij Casa Sami in Constanta. Nu was het tijd om afscheid te nemen van een paar hele leuke kinderen. Voor sommigen van ons viel dit erg zwaar. We hadden de avond er voor al wel afscheid genomen bij het kampvuur maar toch vielen en ook vandaag nog wat traantjes.

Na het afscheid werden we door begeleider David naar ons nieuwe stekje ‘Casa Laura’ gebracht. Na ons even te hebben opgefrist, zijn we met de maxi taxi naar Mamaia gegaan om daar te gaan eten in Baf Grillhouse. Daarna hebben we eventjes snel boodschappen gedaan voor het ontbijt van de volgende ochtend. Daarna hebben we de maxi taxi weer terug naar Casa Laura gepakt en daar een lekker rustig avondje gehad met een potje klootzakken en andere spelletjes. Iedereen was natuurlijk moe van de drukke week met veel indrukken, dit rustige avondje was dus wel fijn.

Quote van de dag:

Indy: ‘Bij taekwondo kun je iemand bewusteloos trappen met een flinke trap tegen zijn slaap. Dat is het mooiste.’

Iemand anders: ‘Dat is toch hartstikke gevaarlijk? Mag dat zomaar?’

Indy: ‘Ja da’s drie punten!’

Claire