STAR-show van dansstudio LaToja

Afgelopen september schreven ruim driehonderd jongens en meisjes zich in voor de contest 'STAR'. De halve finales zijn inmiddels geweest en twaalf acts, die zich staande wisten te houden in de wereld van uiterlijk vertoon, maken zich nu op voor de Grote Finale op vrijdag 3 januari 2014. Op de bühne van cultuurcentrum De Hofnar presenteren zij zich aan het grote publiek, maar ook aan de kritische vierkoppige jury. De vraag is of de artiesten zijn opgewassen tegen een wereld waarin maar één ding telt: GLITTER EN GLAMOUR!

Deze show wordt georganiseerd door dansstudio LaToja. Zoals gewoonlijk steunt LaToja jaarlijks een goed doel en dit jaar is dat het Roemeniëproject van SG Were Di. LaToja schenkt 100 kaarten voor de show t.w.v. 8,50 euro per stuk. Leerlingen en personeelsleden van SG Were Di kunnen deze kaarten kopen voor slechts vijf euro per stuk! De opbrengst hiervan gaat naar het project!

Extra bijkomstigheid is dat de docenten van CKV hebben besloten dat deze voorstelling gebruikt mag worden voor het CKV-portfolio!

De speciale Were Di Kortingskaarten zijn vanaf dinsdag te koop aan de receptie van het havo/vwo-gebouw op vertoon van je leerlingenkaart.

We gaan als een trein!

De tostiverkoop gaat zeer goed! In twee weken tijd zijn er zo'n 450 tosti's verkocht, wat overeenkomt met een winst van 450 euro! Deze week is er even een tostipauze, maar volgende week vrijdag, 13 december, is de laatste verkoopdag van 2013. Voor het sponsoren van alle materialen willen we Albert Heijn Corridor, Bakker Bart, Bakkerij van Heeswijk en Kaasboer Noord-Hollandse kaas heel hartelijk bedanken!

Ook de kledingactie is zeer succesvol geweest. In de actieweek is er meer dan 1300 kilo kleding ingezameld. Voor die tijd stond de teller al op zo'n 1000 kilo. Enkele basisscholen gaan nog twee weken door met het inzamelen van kleding voor ons. Half december zal de totale opbrengst voor het eerst aan ons worden overhandigd. Vandaag is onze vergoeding vastgesteld op 25 eurocent per kilogram. Iedereen die kleding heeft ingeleverd: heel hartelijk bedankt!

Afgelopen zondag hebben de goededoelenpieten van Sinterklaas voor ons gecollecteerd in het dorp. Ook zijn zij op huisbezoek geweest. Als we deze opbrengst en die van de collectes bij de voorstellingen van de Dommelecho in de Hofnar bij de totaalopbrengst optellen, staan we binnen een maand al op EUR 1208,42. Dat is een record voor de tijd van het jaar.

Gisteren is Theo van Hoof van SOS Straatkinderen bij ons op bezoek geweest om de nieuwe Roemenië-groep te vertellen over de geschiedenis van de stichting, waar ook ons project een onderdeel van is. Het was een interessante en leerzame middag. Theo, bedankt!

Vandaag is de nieuwe promofilm opgenomen en aanstaande vrijdag zal deze klaar zijn. Diverse bedrijven die ons willen helpen zullen deze film op hun sites gaan plaatsen. Natuurlijk zal de video ook hier te zien zijn en op de website van SG Were Di. Voor het opnemen en het afwerken van de film bedanken we Skip Geldens.

Op 20 december aanstaande vindt de kerstviering van het havo/vwo van SG Were Di plaats. Veel onderbouwklassen zijn met leuke plannen bezig om op die dag geld in te zamelen voor ons project. De klas die het meeste geld voor ons inzamelt, wordt beloond met taart voor de hele klas! Op diezelfde dag is op school de Upstairs-downstairsrun: een sponsorloop over verschillende verdiepingen van de gebouwen van Were Di. De leerling die hiermee het meeste geld inzamelt, wint daarmee twee kaarten voor de Efteling.

Tosti's!

Een kort bericht tussendoor! De komende weken zullen wij op vrijdag tosti's gaan verkopen in de pauzes in de hal van het HV-gebouw van SG Were Di. De tosti's kosten één euro en worden verkocht zo lang de voorraad strekt. De eerste vier weken zullen het brood, de kaas en de ham gesponsord worden door de Albert Heijn in Valkenswaard!

Begeleiding compleet, nieuwe acties en nieuwe schooljuf

Sinds afgelopen maandag is de Roemeniëgroep 2014 compleet. Een tweede begeleider is gevonden in de persoon van Herman Wegter, docent maatschappijleer op SG Were Di.

Verder zijn de leerlingen weer zeer actief geweest:

* Vandaag stonden ze met een stand op de sfeermarkt van verzorgingshuis De Bogen. Daar hebben zij voorlichting gegeven over ons project, SOS Straatkinderen en de kledingactie. Daarnaast hebben ze gecollecteerd, wat 128 euro heeft opgeleverd. Dat brengt de huidige tussenstand op EUR 246,52.

* Vorige week meldden we al dat Café / Broodjeszaak Sisters het Were Di Broodje in het assortiment op zou nemen. Inmiddels is bekend dat dit het broodje hete kip is geworden.

* Eetcafé De Sleutel in Valkenswaard zal binnenkort komen met het Roemenië-menu. Het menu zal EUR 22,50 kosten. Daarvan gaat EUR 3,75 per menu naar ons.

* Vanaf binnenkort zullen er twee keer per week op school tosti's verkocht gaan worden in de pauzes.

* Op vrijdag 7 februari organiseren we een benefietconcert in zaal Lugano. De toegangsprijs zal vijf euro p.p. bedragen. Meer informatie over de voorverkoop volgt. De eerste bevestigde act is Broken Light.

* Ook voor de loterij zijn er al diverse prijzen binnengehaald. Die zullen we in de loop van de tijd hier bekend maken. De eerste die we hier onthullen: twee dinerbonnen van Grieks restaurant Sirtaki van 25 euro per stuk.

* Van maandag 25 tot en met vrijdag 29 november is weer de halfjaarlijks kledinginzamelingsweek in samenwerking met Kledinginzameling Valkenswaard. Daarover lees je hier volgende week meer, maar verzamel alvast oude kleding waar je niks meer mee doet!

Een eerste besteding van onze fondsen is ook al gevonden: in Casa Sami, het inloophuis van SOS Straatkinderen, kunnen de kinderen dagelijks huiswerk komen maken. Er is een schooljuf gevonden die de kinderen daarbij kan helpen. Zij krijgt daarvoor een onkostenvergoeding van 50 euro per maand. De helft daarvan zal door ons betaald gaan worden.

Volgende week meer informatie over de loterij, de kerstviering en de kledingactie!

Nieuwe groep, eerste acties, AperitiVOS

Na een lange en lastige selectieprocedure is afgelopen maandag eindelijk de Roemeniëgroep 2014 bekendgemaakt. De reis zal aankomend jaar worden ondernomen door de volgende twee jongens en zes meiden:

Nika Caris (V5)
Babs de Koning (V5)
Erno Ledder (V5)
Niels van Doormalen (V4)
Indy van Lieshout (V4)
Claire Ummels (V4)
Lieke van Zijl (V4)
Robin Maas (H4)

De tweede begeleider, die naast Ruud Beerens zal meegaan naar het Roemeense Constanta, zal komende week bekend worden gemaakt.

De nieuwe groep is vastbesloten een recordbedrag binnen te gaan slepen voor de straatkinderen. Het huidige record staat op naam van de groep van 2012 en bedraagt 12.000 euro. Om dat bedrag te bereiken zijn ze al enthousiast bezig met het opzetten van acties en benaderen van bedrijven. Zo komt er binnenkort een broodje Roemenië bij Sisters en staat er een collectebus voor ons project bij Intertoys in Valkenswaard. Met diverse bedrijven worden momenteel afspraken gemaakt en zodra dat rond is, worden die bedrijven hier genoemd. Naast alle financiële acties is ter promotie een Facebookpagina voor het project gemaakt. Liken dus!

Facebookpagina Roemenië-project 2014

Op zaterdag 14 december zijn opnamen van AperitiVOS, het praatprogramma van de Valkenswaardse omroep VOS. Die dag zal het programma in het teken staan van Scholengemeenschap Were Di. Daarin zal ook het Roemenië-project uitgebreid aan bod komen. Drie deelnemers aan de reis zullen plaatsnemen aan de tafel om over hun ervaringen en motivatie te praten.

Val Val D'rie, nieuwe groep, statiegeld en kledingactie

Tijdens Val Val D'rie hebben wij de hele dag een stand beheerd om de mensen in Valkenswaard te informeren en enthousiasmeren voor ons project, voor de stichting SOS Straatkinderen en voor Kledinginzameling Valkenswaard. Hoewel promotie ons voornaamste doel was, heeft deze dag ons ook zo'n 100 euro aan giften opgeleverd. We hebben een startbedrag voor de Roemeniëreis 2014!

Meteen daarna is de voorlichting begonnen om een nieuwe groep leerlingen te formeren om aan het project van 2014 te kunnen beginnen. Leerlingen hebben in de klassen verteld over hun ervaringen en Ruud heeft tijdens een vergadering op school het personeel wat meer verteld over de reis. Inmiddels is de inzendtermijn voor de sollicitatiebrieven afgelopen en dat heeft 21 brieven opgeleverd. Vier daarvan komen van jongens en 17 daarvan komen van meisjes. Op dit moment worden deze brieven door alle beoordelaars gelezen. Na de herfstvakantie zal bekend worden gemaakt wie van de aanmelders doorgaat naar ronde 2: de sollicitatiegesprekken.

Ook al was onze statiegeldflessenactie reeds beëindigd, toch is er nog een flinke lading statiegeldflessen binnengekomen. Komende week gaan deze terug naar de supermarkten, waardoor er nog wat extra geld op de teller komt te staan voor we überhaupt voor het echt zijn begonnen!

Binnenkort komt er weer een actieweek in samenwerking met Kledinginzameling Valkenswaard. Ook buiten die actieweken om kunt u met uw oude kleding, textiel en schoenen terecht bij het Carolusgebouw aan de Oranje Nassaustraat 8 in Valkenswaard. Als u even vermeldt dat u komt voor de actie van SG Were Di, dan levert het dubbel op: de kleding komt op een goede plaats terecht en ons project krijgt een deel van de opbrengst van de minder bruikbare kleding die tegen textielprijs wordt verkocht. U kunt bij Carolus terecht op elke dins- en zaterdag tussen 10:00 en 12:00 's ochtends.

Nieuwe website, Val Val D'rie en wervingsronde nieuwe groep

Vanaf vandaag is eindelijk onze site online! Hier zal vanaf nu alle informatie omtrent het Roemenië-project van Scholengemeenschap Were Di te vinden zijn. Aan de vormgeving wordt nog gewerkt en suggesties daarvoor zijn welkom. Vooralsnog vind je hier voornamelijk alle verslagen van alle Roemeniëreizen sinds 2009.

Morgen, zondag 15 september, beheren we een stand op Val Val D'rie, de opening van het culterele seizoen van theater De Hofnar in Valkenswaard. Daar is alle informatie te vinden over de Stichting SOS Straatkinderen, Kledinginzameling Valkenswaard, en onze eigen actie voor de straatkinderen in Roemenië. Daarbij serveren we Roemeense hapjes als carne de mici en mamaliga, zolang de voorraad strekt. Veel oud-Roemeniëgangers zullen aanwezig zijn om te vertellen over hun ervaringen.

Aankomende week is het op school weer tijd voor de wervingsrondes. De leerlingen die afgelopen zomervakantie deel hebben genomen aan het project, zullen alle H4-, V4- en V5-klassen langsgaan om te vertellen over het project, met als doel anderen te enthousiasmeren om zich in te schrijven voor de reis in 2014.

Zit je in H4, V4 of V5 van SG Were Di en heb je het verhaal van oud-leerlingen niet eens nodig om te weten dat je mee wil? Stuur dan een mailtje naar brs@sgweredi.nl met als onderwerp Roemenië. In het mailtje zelf vermeld je alleen je naam en je klas en je krijgt snel alle informatie die je nodig hebt!

Het laatste avondmaal

De dag begon met een goed gedekte tafel door Lars en Desirée. De pindakaas was (tot teleurstelling van iedereen) alweer op. Na het ontbijt ontstond er een kussengevecht met Rik tegen Claudia en Desirée. En Ruud gaf weer een van z'n fantastische voordrachten uit de Duitse bijbel.

Toen we uitgespeeld waren gingen we met de MaxiTaxi richting Casa Sami. In de MaxiTaxi was het weer spitsuur en we stonden met z'n tienen op twee vierkante meter.

In Casa Sami zagen we de oudere straatkinderen weer. Rik en Goof hebben een hevig potje geschaakt en Ruud, Desirée en ik hebben Adi en Adelina Rummikub geleerd. Verder is er nog wat gevoetbald, voor zover dat mogelijk is in het 'tuintje' van Casa Sami. Maar de lol was er vanaf toen Dragomir de bal naar de buren had getrapt, die een nogal agressieve hond bleken te hebben. En het was nog wel de geliefde bal van Dragomir. Toch was het uiteindelijk gelukt om de bal te halen. De hond werd van de poort weg gelokt met een stukje brood en toen is er snel iemand de tuin in gerend om de bal te halen. Daarna namen we afscheid van de grotere straatkinderen.

Na de lunch kwamen de anderen. We waren bang dat Bârli niet zou komen om afscheid te nemen, maar gelukkig was hij er ook bij. Bij mij liepen de tranen al veel te vroeg. De kinderen beseften wel dat het de laatste keer was dat we ze zagen en dus wilden ze allemaal veel aandacht. Er zijn veel foto's gemaakt. Ionela ging met haar moeder, haar zusje Elena en haar broertje Dumi als eerste weg. Daarna volgde de rest. Alleen Wiske hield het droog. Toen iedereen weg was, gingen we met Dragomir en Carmen naar binnen. Daar hield Carmen haar verhaal. Ze had het erover dat zij iedere dag met zulke moeilijke situaties worden geconfronteerd.

Nadat we ook uitgebreid afscheid hadden genomen van Dragomir (Carmen gingen we volgende dag nog zien), namen we de Maxi Taxi naar Mamaia. Eerst gingen we op souvenirjacht. Natuurlijk gingen we weer bij BAF Grillhouse eten waar Alina weer langs zou komen en we namen nu ook afscheid van haar. Toen Alina was vertrokken, bedankten we elkaar voor de goede samenwerking en band die we in deze mooie maar vooral bijzondere twee weken  hebben opgebouwd. 

Toen we uitgepraat waren splitsten we op en gingen sommigen een duik nemen in de zee en anderen gingen weer op souvenirjacht. Uiteindelijk hebben we de dag in de zee bij Casa Laura, ons onderkomen, afgesloten met een avondduik.

Romy Smits

Casa mine este casa tine

Als ´one big happy family´ begint onze dag in ´Casa Laura´ met een gezamenlijk ontbijt. De tafel is al netjes door Lars klaargemaakt. Als beleg hebben we naast de jam, kaas en chocoladepasta vandaag ook een pot pindakaas. Vooral Rik en Goof genieten daar met volle teugen van! Gedurende het ontbijt vliegen Lars de spreekwoorden om de oren, aangezien hij aangaf er vrijwel geen te kennen. Met een docent Nederlands in ons midden wordt Lars voorzien van een bijspijkercursus. ´Dat doet mij deugd´ is één van de spreekwoorden die hij nooit meer zal vergeten.
Na het ontbijt gaan we met de ´Maxi Taxi´ naar het station om vervolgens het laatste stuk naar ´Casa Sami´ te lopen. Tot onze grote verbazing, maar zeker tot onze vreugde zien we in de ´Maxi Taxi´ een bekend gezicht. Het is de Roemeense man die gisteren door Ruud en Rik op zijn plek gezet is, door aan te geven dat we zijn roddels over ons prima hebben verstaan. Terwijl wij van deze overwinning genieten, is deze Roemeense meneer behoorlijk opgelucht dat hij de ´Maxi Taxi´bij het station kan verlaten.
Eenmaal aangekomen bij ´Casa Sami´ worden we hartelijk begroet door de oudere straatjeugd. Vandaag gaan we samen met Ellen en Bogdan een bezoek brengen aan de plaats die de kinderen ´thuis´ noemen. We wandelen eerst naar een groenteboer om bananen te kopen, zodat we een geschenk voor de kinderen bij ons hebben. Als eerste bezoeken we een oude communistische flat waar Florentina en Roxy samen met hun moeder wonen. Ze leven in een kamer van ongeveer tien vierkante meter aan het einde van een lange donkere gang. Naast een klein keukentje met kookstel is er een bed en een kledingkast aanwezig. De drie dames slapen ´s nachts samen in een twijfelaar. Voor onze komst zat Florentina op bed om haar wiskundehuiswerk te leren. De moeder was niet aanwezig aangezien ze de hele dag moet werken om huurachterstanden in te halen.
Vervolgens liepen we naar het huis van de familie Toi. In dit kleine huisje wonen maarliefst elf familieleden. Onur, Nazar en Burley laten direct blijken dat ze blij zijn om ons te zien! Toch is aan Burley ook al te zien dat hij verdrietig is dat we zaterdag alweer naar Nederland gaan. Terwijl we teruglopen naar ´Casa Sami´ krijgen we gezelschap van twee jongetjes. Carmen noemt ze ´killers´, aangezien deze mannetjes in plaats van rustig spelen altijd fysiek contact zoeken. Dat de jongens zich agressief uiten is ook niet verrassend met een vader die altijd dronken is. Door dit project leer je vanzelf om bij elk gedrag jezelf de vraag te stellen welk verhaal er achter zit.
Bij ´Casa Sami´ stappen we allemaal het busje in om vervolgens de woning van Stefania te bezoeken. Haar neefje Kristy is ook aanwezig en laat nog een aantal van zijn stoere uitdrukkingen zien. Helaas ziet de woning er rommelig en onverzorgd uit en daar maakt Ellen tegen de moeder dan ook een opmerking over. Na het uitdelen van de bananen en het maken van een groepsfoto gaan we verder. Daarna bezoeken we Mihai en Nicoleta, die samen met hun ouders en gehandicapte broertje in een nieuw projectgebouw wonen. Vooral Ruud is blij om te zien dat hun situatie in vergelijking met de geitenstal drastisch is veranderd. Dit nieuwe woningcomplex ziet er echt goed uit! De woningen in het flatgebouw bestaan uit drie kamers en de bedden zijn geschonken door de burgemeester. Daarnaast is deze leefruimte vrij van schimmels. In hetzelfde woningcomplex wonen ook de zusjes Alina, Andrea en Roxanna.
Vervolgens rijden we naar een ravijn, dat er aan één kant uitziet als een vuilnisbelt. Dat komt doordat een gezin geld vraagt aan bewoners om hier hun vuil te storten. Deze vuilnisbelt en het ravijn zijn het uitzicht van de meisjes Ionela, Elena en hun twee broertjes. Ze wonen in een houten huis. Zodra het regent is de omgeving eromheen een modderbad. Om het huis heen lopen enkele schapen, kippen, eenden en honden.
Ons laatse bezoek brengen we aan de woning van de zwangere 27-jarige Madonna. Haar eerdere vier kinderen heeft ze aan de staat afgestaan. Op dit moment heeft ze alleen haar tweejarige zoontje bij zich en de baby die ze met zich meedraagt. We lopen op het terrein van de oude steenfabriek. Op onze slippers lopen we over allerlei puin, bestaande uit stenen, cement en glasscherven. Via een smal, vies en vooral stinkend pad naderen we een ruïne. Op de betonnen grond ligt een aantal matrassen en dekens. Meer dan dat is er in de open ruimte niet aanwezig. Het gat in het dak is volgens Madonna de douche. In verband met de bevalling hoopt ze dat er in de toekomst ramen geplaatst kunnen worden, zodat de ruimte dicht is. De leefomstandigheden van Madonna maken indruk op ons. Het is schrikbarend dat haar kinderen in deze situatie moeten opgroeien.
Op het kamp hebben we met alle straatkinderen een hechte band opgebouwd. We hebben ons volledig ingezet om deze kinderen, die het zo hard verdienen, een geweldig mooie week te bezorgen. We wilden ze hun zorgen even ontnemen en ze echt kind laten zijn. Van de vreugde die ze op het kamp uitstraalden hebben wij echt genoten. Het raakt je dan ook enorm als je vervolgens kennismaakt met het dagelijkse leven van deze kinderen en de problemen waar zij mee te maken krijgen.
In 'Casa Sami' hebben we een heerlijke maaltijd van kok Maria gegeten. Vervolgens ging de speeltijd van de kinderen in en werden ze getrakteerd op ijsjes. Ook hebben we afscheid genomen van Ellen en Lori. Ze gaven ons namens de gehele staf een groot compliment! Ze vonden dat wij ons vanaf dag één direct ontzettend enthousiast hebben ingezet om er een fantastisch kamp van te maken en dat we een hele goede groep waren! Het heeft ons heel erg geholpen dat we een basiswoordje Roemeens spraken na de lessen van Mihaela.
In de namiddag hebben we een lange stadswandeling gemaakt richting het casino van Constanta. Daarbij hadden we uitzicht op de haven en het historische centrum. Daarna zijn we samen met Dragos gaan uit eten in Mamaia. Ook kwam het rozenmeisje Alina ons weer opzoeken. Terwijl ze rozen verkocht zijn we met haar meegelopen over de boulevard. Uiteindelijk was het tijd om terug te keren naar 'Casa Laura'. We beseffen steeds meer dat het einde van deze bijzondere reis in zicht komt en daarmee dus ook het afscheid van de kinderen...en van elkaar.

Desirée Verscheijden

't Is handig wat Roemeens te spreken

Een jaarlijks hoogtepunt is onze barbecue met de straatjeugd in Cheile Dobrogei. De jongens hebben aangegeven een keer ergens anders heen te willen en na een tip van Carmen valt de keuze op een bron in Agigea, iets ten zuiden van Constanta. We bombarderen een mooie groene heuvel aan het kanaal tussen de Zwarte Zee en de Donau tot ons picknickterrein.

Omdat Casa Sami niet meer in het bezit is van een barbecue, halen we het vlees al kant en klaar bij de slager, waardoor onze barbecue verandert in een soort 'voorgegaard-vlees-eetsessie'. We eten lekker mici en grove stukken varkensvlees met een zelfgefabriceerde salade van tomaten, verse augurken, uien, olie en peper.

We eten, voetballen, houden watergevechten, wandelen langs het kanaal, maken tientallen groepsfoto's (natuurlijk willen de straatjongens elk afzonderlijk met elk meisje uit de groep op de foto) en relaxen in de, inmiddels teruggekeerde, warme zon. Normaal gesproken is 'het kringgesprek' een programma-onderdeel dat opgestart moet worden, maar door onze Roemeens-spreek-abilities gaat ook dat vanzelf. Goof raakt in gesprek met Adi (binnen zijn groep liefkozend 'dikke' genoemd) en Freeke en Desirée proberen met wat vertaalwerk van Dragos met Dragomir te praten.

Deze samenstelling van deze groep verandert elk jaar het ingrijpendst. Voor mij zijn er deze keer geen nieuwe gezichten. Wel zijn er jongens die ik lang niet gezien heb, omdat ze een tijdje ergens anders hebben gewoond, of omdat ze in de gevangenis hebben gezeten. Ook zijn er helaas gezichten die ik mis van voorgaande jaren, omdat ze nu vast zitten of omdat ze zijn overleden.

Het gesprek maakt indruk. In voorgaande jaren ontstond er altijd een zeer hechte band tussen de Nederlandse leerlingen en de kleine kinderen, maar met de oudere jeugd bleef het contact altijd wat afstandelijker en oppervlakkiger. Het feit dat we taal enigszins kunnen gebruiken zorgt voor een veel hechtere band tussen de twee groepen.

Onze dag gaat verder op de gebruikelijke manier: afscheid in Casa Sami, Maxi Taxi naar Mamaia, eten (ja ook na de barbecue, want je eet nu eenmaal twee keer warm op een dag in Roemenië) en in de Maxi Taxi naar Mamaia Nord, waar onze 'villa' is gelegen.

In de laatste Maxi Taxi gebeurt er echter iets van epische afmetingen! Bijna achterin de bus zitten twee vieze oude mannetjes. Hun blikken gaan meteen richting onze meiden. Ze hebben in de gaten dat we buitenlanders zijn en het is overduidelijk dat ze over ons praten. Als Rik, Pleun en ik achter ze gaan zitten, gluren ze ook af en toe achterom, wat nog veel duidelijker maakt dat ze het over ons hebben.

Naast Rik zit een man die totaal van de wereld is, onder invloed van een of ander drogerend middel. Hij maakt in gebaren aan Rik duidelijk dat ze het over ons hebben. Rik antwoordt: 'Stiu', wat 'Dat weet ik', betekent. De mannen kijken even om, maar laten zich niet afleiden. Ik besluit dat het welletjes is en ik spreek de mannen aan: 'Buna seara! Eu vorbesk Romanieste foarte bine!' (Vergeef me mijn schrijffouten), wat zoveel betekent als 'Goedenavond! Ik spreek heel goed Roemeens!' De mannen schrikken zich een ongeluk en trekken wit weg. De rest van de rit zeggen ze helemaal niks meer en ontwijken ze onze priemende blikken.

Voldaan van deze indrukwekkende dag en deze prachtige afsluiting klootzakken we wat na, om tegen twaalven in ons bed te duiken voor het verwerken van alle ervaringen.

Ruud Beerens

Casa Sami

We begonnen deze dag met een heerlijk ontbijtje in de villa. De koelkast vol paté werd weer leeggetrokken en we konden genieten van het lekkere ontbijtje. Eindelijk gingen we dan eens een kijkje nemen in Casa Sami. We gingen met de Maxi Taxi naar het centraal station en vanaf daar moesten we nog een kleine tien minuten lopen naar Casa Sami. Tot onze grote verbazing was het niet meer een geel gebouw maar een gebouw met een zalmbruine kleur. We namen een kijkje in Casa Sami en we trokken al gauw de conclusie dat het een prima locatie was voor de opvang van straatkinderen.
In de ochtend bij Casa Sami ontmoetten we voor het eerst de oudere straatkinderen. De start met deze `kinderen` was moeilijker dan de start met de jongere kinderen. Het is namelijk zo dat je met jonge kinderen een spel kan spelen maar met de oudere kinderen voer je vaak gesprekken. We kunnen natuurlijk wel wat Roemeens maar niet goed genoeg om een volledig goed gesprek te voeren. In de loop van de week zal het contact wel verbeteren omdat iedereen dan natuurlijk los is gekomen en er dus wat meer contact zal ontstaan. Zeker met een barbecue in het vooruitzicht van morgen met de oudere straatkinderen.
Na de lunch zagen we ook de jonge kinderen weer. Dit was de eerste keer dat we ze weer zagen na het kamp en dat was erg gezellig. Het was een grote speeltuin in Casa Sami. Dan vloog er weer eens iemand om je nek en even later vloog er weer een bal tegen je hoofd. Zo langzamerhand begonnen we ons nu toch wel af te vragen hoe de huissituaties van de kinderen eruit zagen. Maar hier zouden we pas donderdag achter komen.
Toen alle kinderen vertrokken waren bij Casa Sami zijn we met de Maxi Taxi naar Mamaia gegaan. Dragos ging met ons mee om te dineren en zo kwamen we terecht bij het restaurant Aza. Het eten werd prachtig opgediend en smaakte ook nog eens prima. Na het eten was het natuurlijk tijd voor de tequila. Dragos en de Nederlandertjes die mee wilden doen aan deze mooie traditie genoten van een heerlijk shotje.
Later in de avond liepen we over de boulevard van Mamaia. We bekeken nog wat souvenirwinkeltjes en deden onze inkopen bij de supermarkt. Het mooiste was dat we op een bepaald moment ´omsingeld` waren door drie clowns en Ruud eigenlijk niet meer kon ontsnappen aan de ontmoeting met een clown. Maar omdat Ruud al zo ervaren was met het ontwijken van clowns wist hij ook deze weer te ontwijken en hebben we helaas niet de echte confrontatie van Ruud en de clown gezien. Het was in ieder geval wel duidelijk geworden dat Ruud een trauma aan clowns heeft en ze liever niet tegenkomt.
Aangekomen in de villa hebben we met de groep nog wat kaartspelletjes gespeeld met een hapje en een drankje. Vervolgens ging iedereen naar zijn of haar bedje en konden we heerlijk gaan dromen over de barbecue van morgen!

Lars van Gerwen

Even in de oplader voor wat komen gaat

Vandaag was de dag dat we lekker konden uitslapen, maar om half 10 stond de eigenaar van het huisje voor de deur. Dit was een aardige man die goed Engels sprak en hij scheen Bogdan al te kennen sinds deze een klein jongetje was.
Nadat de eigenaar vertrokken was, gingen we met z'n allen ontbijten. Het ontbijt was het lunchpakketje dat we dag daarvoor bij vertrek gekregen hadden. Dat bestond uit wat brood, kip, een yoghurtje, een banaan en nog meer paté.
In de ochtend werd er weer geklootzakt. Het regende al de hele dag en toen het eindelijk opgehouden was, zijn we met de Maxi Taxi naar het winkelcentrum gegaan om te lunchen. Daar gingen we boven in het ontzettend druk ´eethok´ zitten met o.a. de Subway en de Mc Donalds.
Na de lunch vertrokken we om wat rond te kijken in de winkels. Ruud en Desirée gingen naar een boekwinkel, waar Desirée een groot boek over vulkanen en natuurrampen gekocht heeft. En Ruud een woordenboek Engels-Roemeens en andersom. De rest is naar een kledingwinkel gegaan en heeft daar zichzelf ook uitgeleefd.
Toen we om vijf uur uitgeshopt waren, maakten we een wandeling naar Mamaia. Onderweg barstte het in het park waar we doorheen liepen van de slakken.
Eenmaal in Mamaia zijn we naar Baf Grillhouse gegaan, het enige restaurant waar het rozenmeisje Alina mag komen. Van tevoren hebben we een paar cakejes gekocht om aan haar te geven. Ze is langsgekomen en we hebben heerlijk gegeten.
Na het eten hebben we nog even langs de winkeltjes gestruind, dat hadden we die dag nog niet genoeg gedaan. Voordat we teruggingen naar Casa Laura zijn we nog even naar een klein supermarktje gegaan om wat te kopen voor het ontbijt van de volgende dag.
Bij het huisje zijn we met de meesten gaan zwemmen in zee. We hadden gehoord dat het strand aan de oprijlaan van het huisje lag, maar het bleek dat we toch nog vijf minuutjes moesten lopen totdat we bij de zee waren. Hoewel het weer niet echt is zoals het verwacht was in Roemenië, was het zeewater toch zeker niet koud. Toen we terug waren van de avondduik hebben we de avond nog afgesloten zoals we begonnen zijn, met een potje klootzakken.

Romy Smits

(Pin) pas pas pas

Vandaag was de laatste dag van het kamp. De wekker ging om dezelfde tijd, en het ontbijt was zoals gewoonlijk erg veel maar goed. Nadat iedereen gegeten had, hebben we nog even alle kamers gecontroleerd en de koffers gepakt. De kinderen stonden buiten te wachten totdat we konden vertrekken.  Desirée besloot om de meegenomen springtouwen aan de kinderen te geven, zodat zij deze ook bij Casa Sami konden gebruiken. Zij waren natuurlijk erg blij met dit geschenk, en wilden dit meteen gebruiken. Carmen vond dit een minder goed idee, mede door de bezorgdheid over de kinderen die ziek zouden kunnen worden in de bus. Hierdoor mochten de kinderen niet meer springtouwen of andere spelletjes spelen. Het was beter om rustig stil te blijven zitten, en te wachten totdat we konden vertrekken.
Uiteindelijk waren alle kamers leeg en liepen we naar de bus, waar we ook nog wel een kwartiertje hebben moeten wachten. Dit kwartiertje werd goed benut door de namen van ons op de armen van de kinderen te schrijven. Ook wilden ze dat hun namen op onze armen kwamen te staan. Hierdoor stonden onze armen, maar ook de armen van de kinderen vol met namen. Er werden nog even snel een aantal tweetallen gemaakt, zodat bijna niemand alleen zou zitten in de bus.
De busreis terug was anders dan de busreis heen, mede doordat de kinderen je nu kenden en zich daarom meer op hun gemak voelden. De jongens en dan vooral Emy, Bîrli, Mihai en Gaby lieten erg goed blijken dat ze het leuk hadden met de meiden. Er werden niet alleen knuffels, maar ook kusjes uitgedeeld door de jongens. Vooral Mihai was niet bij Pleun weg te slaan.  Ondertussen regende het maar door, het regende hard, erg hard. Toen kregen we te horen dat het weer in Constanta nog erger was, en dat de regen ons als het ware achterna kwam. Heerlijk vooruitzicht was dat dus!
Aangekomen bij Casa Sami was het droog. Dit was erg fijn, want hier werden de koffers uitgeladen en was het moment van afscheid begonnen... Gelukkig niet voor iedereen!
Chigo, Gaby, Emy en David kwamen namelijk van een ander inloophuis en zouden we dus na dit afscheid niet meer zien in Casa Sami. Maar dat was nog niet alles, we zouden deze vier jongens nooit meer zien, en dat was toch wel erg gek, en moeilijk voor sommigen waardoor er wat tranen zijn gevallen...  Wanneer alle kinderen uiteindelijk Casa Sami hadden verlaten, was er nog erg veel pizza over voor ons, en dit lieten we ons geen tweede keer zeggen!
Toen de pizza op was, zijn we vertrokken naar onze derde verblijfsplaats 'Casa Laura'. Binnen aangekomen zag het er huiselijk uit, met een leuke 'woonkamer', twee badkamers en vier slaapkamers. De vier mannen sliepen op een kamer, en de meiden werden verdeeld in tweetallen. Wanneer iedereen zijn koffer had neergezet en de bedden waren getest vertrokken we met de Maxi Taxi naar Mamaia, waar we uit eten zouden gaan.
We kozen voor het restaurant Baf, waar we uiteindelijk heerlijk hadden gegeten. Ook kwamen we voor de eerste keer Alina, ook wel het 'rozenmeisje' tegen. Ze wordt zo genoemd omdat ze elke dag rozen moet verkopen aan de mensen in Mamaia. Het is een erg lief en  spontaan meisje. Na het eten wilde iedereen nog even snel pinnen. Nadat een aantal mensen had gepind, was ook ik aan de beurt. Nadat mijn pinpas een aantal keren niet werd geaccepteerd, lukte het uiteindelijk en zat mijn pinpas in de pinautomaat. Alleen gaf de pinautomaat aan dat ik mijn pas nog moest invoeren. En dit leidde tot een verdwenen pinpas... Na alles te hebben geregeld met de bank konden we uiteindelijk boodschappen gaan doen voor de avond. Na de boodschappen gedaan te hebben, vertrokken we naar Casa Laura.
Hier hebben we nog een avondje 'klootzakken' gespeeld, wat een erg leuk kaartspel bleek te zijn. En waar het woord 'pas' erg veel wordt gebruikt. Na dit een aantal keren te hebben gespeeld, besloot iedereen om te gaan slapen, en uit te rusten voor de dag erna, waar we een vrije dag zouden hebben.

Claudia Verhoeven

Pyroemenen

Vandaag was helaas alweer de laatste dag van het supergave kamp. Wat gaat het toch ongelofelijk snel! De dag begon met een klop op de deur van Bârli, die er graag goed verzorgd uit wilde zien en daarvoor wederom gel kwam lenen. Nadat onze casanova er weer piekfijn uitzag zijn we naar de eetzaal gegaan en hebben we lekker ontbeten.
Na het ontbijt hebben we ons gesplitst in vier groepen en zijn we stoeptekeningen gaan maken. Iedere groep kreeg stoepkrijt en we moesten tekenen wat voor ons vriendschap was. Ik stond er echt van te kijken wat sommige kinderen opschreven en tekenden, echt mooi. Toen we klaar waren met de tekeningen gingen Claudia, Romy, Freeke, Ruud, Wiske en ik waterballonnen vullen. De rest ging met de kinderen spelen.
Nadat alle waterballonnen gevuld waren gingen we, je zou het al bijna kunnen raden, waterballonnengevecht doen. Dat viel erg goed in de smaak, zelfs mensen van de andere groep die ook op het terrein zaten deden mee.
Na ons vurige gevecht gingen we lunchen. Iedereen zat lekker rustig  van de goedgevulde soep te genieten tot we in een keer een soort van kreet hoorden. Deze bleek van de inmiddels vrij rood weggetrokken Ruud te zijn, die even dacht net als Bogdan een peper naar binnen te werken, maar deze peper was toch duidelijk meer spicy dan verwacht. Iedereen (behalve Lars en Wiske) moest deze befaamde peper natuurlijk even proeven, en inderdaad, het was een aanval op je smaakpapillen. Toch Rik?
Een saaie lunch was het zeker niet, Mihai heeft namelijk ook nog 'de gaap' van Goof en Rik geleerd, thanks guys! Deze gaap moest nog flink geoefend worden en hierbij was ik zojuist een van de hoofd-slachtoffers. Het was wel schattig overigens.
Na de lunch gingen de kinderen slapen, extra lang dit keer zodat ze 's avonds langer konden opblijven. Toen iedereen weer lekker uitgerust was gingen we nog een aantal spelletjes doen, onder andere ballonnen kapot trappen, touwtje springen en voetballen. De jongens gingen hout halen voor het kampvuur.
Na het avondeten was het tijd voor de talentenshow. Alle kinderen mochten laten zien wat ze in huis hadden. Iedereen ging heel spontaan naar voren, ze waren helemaal niet bang. Er waren veel optredens waaronder een breakdance-show door Bârli en Mihai, een voordracht van een jongen uit de andere groep en veel gezongen liedjes. Toen er 'Hollanda' werd geroepen konden we natuurlijk niet achter blijven, dus hebben we maar "hoofd, schouders, knie en teen", kabouter plop, de vogeltjesdans en gangnam style onder enthousiaste leiding van Emi gedaan.
Aan het eind van de talentenshow kreeg iedereen een diploma met een persoonlijke titel.
Ondertussen was de verrassing voor de kinderen, mega pizza van maarliefst een halve meter doorsnee, gearriveerd. Lekkaaaaar!

Nadat we ons buikje rond gegeten hadden was het tijd om naar het kapvuur te gaan. De andere groep zat daar ook al, dat was wel gezellig. Toch hing er ook een wat droevige sfeer, we beseften namelijk dat we de volgende dag al afscheid moesten nemen van vier geweldige jongens, en zij besefte dat ook. De eerste natte oogjes verschenen dus al. Ofja, niet helemaal de eerste aangezien er nogal een gevoelig meisje in ons midden was gedurende het kamp, maar goed.
Om elf uur moesten de kinderen gaan slapen. Mihai echter, vond het wel leuk om eerst nog even wat te knuffelen en zat nog een beetje met 'NO SLEEP' in zijn hoofd. Nadat toen toch ook Mihai ging slapen zijn we nog even terug gegaan naar het kampvuur. De laatste dag van het kamp zat er weer op. Helaas... maarja, het was een geweldig kamp en er staat ons nog een hoop te wachten!

Pleun Alkemade

Op pad als geograaf

Een nieuwe dag breekt aan. Vanuit de slaapkamers loopt iedereen naar de ontmoetingsplek op het plein om elkaar daar met de Roemeense variant van ´goedemorgen´ te begroeten. In plaats van rustig wakker worden geven de Roemeense kinderen eerder de voorkeur aan ochtendgymnastiek in de vorm van klapspelletjes. Het wakker worden gaat best snel aangezien je bij één van de klapspelletjes een flinke  tik in je gezicht krijgt. Na ten minste tien klapspelletjes ´Pepsi Cola´ of ´pic pic´ en een paar knuffels heb je een goede warming-up gehad. Door middel van een blauwe hand kunnen Claudia en Goof laten zien dat ze hebben deelgenomen aan de klapspelletjes. Hand in hand lopen we vervolgens naar de eetzaal om samen te ontbijten.
Na het ontbijt krijgt de Roemeense staf ineens haast. Alle kinderen hebben inmiddels hun wandelschoenen aan en staan vol spanning te wachten. We gaan als echte geografen een groots avontuur tegemoet, want we gaan een bezoek brengen aan een vulkanisch gebied! Het motto van de dag is uiteraard: 'Je ziet het pas als je het snapt en je snapt het pas als je het ziet'. Tijdens de anderhalf uur durende busreis worden we getrakteerd op een fantastische landschapsbeschouwing! Alleen de haarspeldbochten vallen niet bij iedereen in de smaak. In lichte paniek deelt de Roemeense staf plastic zakjes uit. Ook maken we een tussenstop, zodat drie van de kinderen op een rijtje kunnen overgeven. Plotseling zien we langs de weg borden staan die de weg naar de moddervulkaan in Berca wijzen. De buschauffeur remt, de deuren gaan open en ineens staan we oog in oog met dit machtige verschijnsel.
Vanaf de voet van de vulkaan lopen we naar de top. Vanuit diverse modderpoelen zien we de koude modder naar beneden stromen. Door de combinatie van gas en zout water komt er in het gebied bijna geen vegetatie voor op enkele zoutminnende planten na.  Vol verbazing staan we naar het bijzondere verschijnsel te kijken. Ruud stond op zo´n glibberige modderhelling dat hij bijna een gratis modderbadje kreeg. Om de vulkaanhelling heen zien we dat er volop sprake is van erosie. Het water heeft hier prachtige bochten uitgesleten. Het leek net de ´Grand Canyon´ in het klein. Een piekafvoer meemaken én een moddervulkaan bezoeken in één week, wat wil je als geograaf nog meer!
Na de busreis terug naar het kampterrein was het tijd voor het middagdutje. Met nieuwe energie waren we klaar voor een fanatieke voetbalwedstrijd in het zonnetje. Na het avondmaal hebben we nog gezellig buiten gespeeld en konden we tevreden terugkijken op een zeer geslaagde dag!

Desirée Verscheijden

Weet je zeker dat je geen broek aan doet?

Vannacht om 00:00 werd ik uit mijn bed gehaald. Desirée had mijn telefoon namelijk eventjes nodig zodat ze kon sms'en, omdat die van haar het niet deed. Ik stelde voor om eventjes mee naar buiten te lopen, zodat ik haar daarmee kon helpen. Zodra ik uit mijn bed stapte, zei Desirée dat het wel erg koud was en dat ik misschien beter een broek aan zou kunnen doen. Ik, in mijn korte pyjamabroekje, had daar echter geen problemen mee. Eventjes lekker in de frisse lucht. Heerlijk toch? "Weet je zeker dat je geen broek aan doet," was de laatste poging van Desirée om me te overtuigen dat ik toch een lange broek aan zou doen. Ik heb lekker mijn pyjamabroekje aangelaten en ben toen naar buiten gelopen samen met Desirée. Op het balkon zag ik dat Lars, Rik, Goof, Claudia en Wiske daar stonden te praten. Ik dacht dat ze gewoon gezellig aan het kletsen waren, omdat ze nog niet moe genoeg waren om te gaan slapen. Maar zodra ik het balkon opkwam begonnen ze allemaal voor me te zingen. Nu viel het kwartje. Vandaag was ik jarig!
's Ochtends werd ik door de rest gefeliciteerd en bij het ontbijt is er in drie talen voor me gezongen. Na het ontbijt kreeg ik nog een leuke verrassing. De groep had mij gevolgd in Mamaia en twee armbandjes gekocht die ik op het oog had gehad. Voor een van die armbandjes had ik beter een maxi taxi kunnen pakken dan hem zelf te kopen. Hebben ze erg smooth opgelost. Ook kreeg ik een ontzettend gave paarse, stervormige zonnebril. Altijd leuk.
Nadat ik mijn spulletjes goed had bekeken en even had weggelegd op onze kamer, zijn we verder gegaan met het vermaken van de kinderen. Na een tijdje klapspelletjes te hebben gedaan, werden we opgetrommeld om een wedstrijd te beginnen met stoepkrijt. We werden opgedeeld in vier groepen en  moesten gaan tekenen wat we onder vriendschap verstonden en waar dit mee te maken heeft in onze ogen. Het resultaat was erg mooi, het is erg fijn om te zien hoe de kinderen over ons denken en dat ze ons gelijk als vrienden beschouwen. Emy en Lars namen me wat later mee naar een plek waar ze met z'n tweeën op de stoep Happy Birthday hadden geschreven.
Op de achtergrond stond Desirée steeds om een tafel met een groepje kinderen. Iedere keer dat ik eventjes wou kijken wat daar nou aan de hand was, werd ik heel soepel door Nicoleta meegetrokken naar de andere kant van het pleintje. Na het stoepkrijten kwam ik er dan eindelijk achter wat er steeds was geweest rond de tafel. Desirée kwam aanlopen met een T-shirt waar alle namen van de mensen die mee zijn geweest op kamp op geschreven stonden. Een erg leuk cadeau en een erg leuk aandenken voor later.
Toen we 's middags onze twee uur rust hadden, hebben we ongeveer 45 ballonnen opgeblazen en aan touwtjes geknoopt en iets later twaalf flessen gevuld met water en een veld uitgezet voor flessenvoetbal. We waren begonnen met flessenvoetbal. Het was een grote chaos, de flessen werden vastgehouden en mensen wisselden voortdurend van teams, maar iedereen vond het erg leuk. Na het flessenvoetbal kwamen de ballonnen tevoorschijn, werden de ballonnen om de beentjes van de kinderen geknoopt en zijn we begonnen met een spelletje ballonnen kapot trappen. Ook dit was erg geslaagd en ook dit vond iedereen erg leuk. We hebben gezamenlijk alle ballonnenrestjes en de touwtjes opgeruimd, waarna we een voelspel zijn gaan doen. Bij dit spel moest één iemand in het midden van een cirkel gaan staan en werd deze persoon geblinddoekt. Hierna begon de groep rondjes te lopen om deze persoon en zodra ze klaar waren met zingen, moest de geblinddoekte naar iemand toe lopen en gaan voelen wie het was. Dit spel ging erg goed totdat iemand de hele tijd voor ging zeggen aan wie er gevoeld werd. Op deze manier werd het minder leuk en had de geblinddoekte dus minder moeite met het raden van de persoon. Nadat we uitgevoeld waren werden we in rijtjes van twee neergezet voor de Roemeense variant van tikkertje. Hierbij kon het 'slachtoffer' van de tikker snel achter of voor iemand gaan staan, waardoor de persoon die dan niet in het midden stond de vervanger werd. Als je getikt was, werden de rollen omgedraaid en was de tikker het slachtoffer en andersom.
Door al deze spelletjes hadden we toch wel flink honger gekregen, dus waren we blij dat we
"Hai la masa!" konden schreeuwen. Na het eten hebben Goof, Rik, Lars en ik een paar keer een bal flink in elkaars gezicht gegooid en zijn we later gaan spelen met de kinderen totdat deze naar bed moesten.  Toen alle kinderen in bed lagen, zijn we gaan brainstormen met de Roemeense staf om na te denken over spelletjes, workshops en dergelijke als het morgen en de dagen daarna weer de hele dag zou zijn gaan regenen. We hebben veel goede ideeën opgedaan, om vervolgens de drank, de chips en de chocolaatjes erbij te betrekken om en nog een gezellige avond met z'n allen van te maken.

Freeke Jansen

Spijkerpoepende Roemenen

O jee, wat regende het hard vannacht. Om half 4 zat iedereen rechtop in zijn bed vanwege donder en bliksem die op zo´n honderd meter van ons vandaan was. Het kampterrein was nog steeds één grote sedimentatiepoel, lees modderpoel, en we liepen gezellig naar de ontbijtzaal in wat je ´een Hollandsche regenbuij´ zou kunnen noemen.
Voor het ontbijt hebben we Florentina een fijne 13e  verjaardag gewenst en hebben we dit in drie verschillende talen bezongen. Voor haar verjaaardag kreeg Florentina een grote knuffelbeer. Pleun voelde zich de hele dag niet lekker en ging na het ontbijt slapen.
Omdat het buiten regende zijn we naar een zaal in onze blokhut gegaan. Hier hebben we besproken wat iedereen later wilde worden. Opvallend was dat bijna alle kindjes later iets wilden worden waarmee ze andere mensen konden helpen. Dit liep uiteen van brandweerman tot leraar tot dokter. Je zou bijna vergeten dat je met straatkinderen te maken hebt, dit gevoel heb je trouwens de hele dag. Toen de Roemeense leiding vroeg wat de kinderen leuk vonden aan het kamp zeiden ze: ''Spelletjes en leuke dingen doen met de Nederlanders''. Wat een schatjes hè? Opvallend is trouwens hoe ver je kunt omen met de Roemeense woorden voor 'ga', 'hier', 'waar', 'wie' en 'waar'.
Na het gesprek hebben we nog wat liedjes gezongen en dansjes en spelletjes gedaan. Ook hebben Ruud en Florentina ons vermaakt als zanger en zangeres met een solo-optreden. Nadat het was gestopt met regenen hebben we buiten nog wat spelletjes gedaan en daarna zijn we gaan lunchen.
Na de lunch gingen alle kinderen en middagdutje doen, dit gaf ons de tijd om weer een spel voor te bereiden. Die middag hebben we een estafette gehouden met bekertjes water. Wat een leuk waterspelletje moest worden resulteerde in een heus gevecht der titanen. Bogdan en Carmen gingen nek aan nek in de strijd om de titel, wat gepaard ging met veel vals spel en geroep.
Na dit spel heeft Cornel ons allemaal op ijsjes getrakteerd, waarbij Onur het gepast vond om Razvan een bal tegen zijn hoofd aan te schoppen. Wij vonden het dus tijd om alle gemoederen een beetje te bedaren en wel met een oerhollands potje spijkerpoepen. Vooral Emy en Bogdan bleken hier heel goed in te zijn, waardoor Bogdan de grote knuffelbeer ook weer een lach op zijn gezicht had.
Na het avondeten, wat weer veel gezelligheid en gemânânc opleverde, was het weer regenachtig waardoor we gedwongen onze avond op de kamer van Claudia en Wiske afsloten, wat wel heel erg leuk was. Na wat geklets en het doorgeven van heel wat scharen was het weer kinderbedtijd.
Al met al weer een hele leuke dag alleen een beetje jammer van het weer. Het kamp is fantastisch en de kinderen genieten er ook zichtbaar van. Morgen is Freeke jarig dus ons staat weer een heerlijke dag voor de boeg dus wij kunnen niet wachten!


Goof

Sediment!

De eerste volledige dag op kamp begint met een traditioneel Roemeens kampontbijt: manden vol met brood en iedereen zijn eigen bord met plakjes ham (vol vet en kraakbeen), salami en geitenkaas en een bakje abrikozenjam.

Na het ontbijt worden er T-shirts en petjes aan de kinderen uitgedeeld en begint een programma dat door de kampstaf is georganiseerd: de politie komt langs om voorlichting te geven over alcohol en drugs. Daarbij wordt onder andere gebruik gemaakt van een demonstratie met een drugshond.

We verhuizen naar het grote veld naast het kampterrein, waar ondanks de heftige zon druk wordt gevoetbald en gevolleybald. Natuurlijk kunnen we daarna op zo´n groot terrein maar één spel doen: zare zare vrai hostaj! Oud-Roemeniëgangers weten meteen wat ik bedoel en die van vorig jaar snappen ook meteen waarom ik daar niet meer aan meedoe: dit jaar hou ik mijn ribbenkast graag heel.

Tijd voor de 'lunch'. Niet alleen eten we hier zowel tussen de middag als 's avonds warm, het zijn ook twee keer drie gangen. Vooraf krijgen we degelijk gevulde ciorba perisoare: soep met gehaktballen. Als hoofdgerecht is er pilav met pui de gratar: kip van de barbecue en als toetje krijgen we strudel cu branza: geitenkaasgebakjes.

Het middagprogramma bestaat uit een bergwandeling. In zo´n 38 graden klauteren we door de bossen de bergen op, op weg naar een klooster op de top. Het plein voor het klooster staat vol met koeien met rinkelende bellen. Als we ons daar doorheen hebben geworsteld, betreden we het terrein van het klooster. We wandelen de donkere kerk binnen, waar de kinderen spontaan elke afbeelding van heiligen beginnen te kussen. Omdat we in de verte een buitje aan zien komen beginnen we aan de terugweg. Droog komen we terug aan bij het kampterrein voor een nieuw driegangenmenu.

Tijdens het eten barst de hemel open. Noodweer breekt los en er ontstaat een kleine natuurramp. De stroom valt uit op het hele terrein en we zitten opgesloten in het keukengebouw. Al snel is ons kampterrein veranderd in een modderstroom. Er komt een grote metalen afvalcontainer voorbij gedreven en complete bomen komen langs. Al met al is het een spectaculair gebeuren.

Als na lange tijd de regen gestopt is, stroomt de ontstane rivier gewoon verder. Ons kampterrein ligt tegen een berghelling, dus het water blijft nog lange tijd stromen tot het peil eindelijk zakt. Beteuterd staat iedereen te kijken naar het volledig overstroomde terrein. Overal ligt modder, veel is weggespoeld en allemaal zien we het even niet meer zitten. Behalve Desirée. Dansend tussen de modder en de drijvende takken bezingt ze de schoonheid van de enorme hoeveelheden grof en fijn sediment. Immers, hoe groter de natuurramp, hoe mooier het geologische verschijnsel. Hier en daar steekt ze een vinger in de drek, overwegend om een potje mee te nemen voor haar aardrijkskundecollega´s op Were Di. Ze is dan ook not amused als Lars voor de grap midden in een berg grof sediment springt en daarmee de volledige natuurlijke structuur ervan vernielt voor ze er een foto van heeft kunnen maken.

We gaan terug naar de kamers, waar de schade blijkt mee te vallen. Sommige ramen hebben open gestaan, waardoor er water in de kamer staat. Het zal nog de hele week duren om het terrein weer in fatsoenlijke staat te brengen, omdat er ´s nachts een herhaling plaatsvindt van de avond. Daarover lees je meer in het vervolg, dat Goof gaat schrijven.

Ruud Beerens

Op kamp

Vandaag is het dan echt begonnen. 's Ochtends even gedouchet, koffer ingepakt en om 07.30 zaten we bij Bogdan en Alina in het busje op weg naar Casa Sami. Ondanks dat Goof om 07.25 nog op bed lag, waren we állemaal op tijd. Bij Casa Sami werden we hartelijk ontvangen door Nazar, die ons allemaal en knuffel kwam geven. Na de kleding afgegeven te hebben en een namenrondje gedaan te hebben, gingen we de bus inladen. Alleen onze jongens werd gevraagd te tillen, en een paar kinderen begonnen al met de koffers van onze meiden te sjouwen. Mijn koffer werd getild door Barli, de gentlemen van de groep. In de bus kwam het contact langzaam op gang. Alles wat we nodig hadden waren klapspelletjes, gekke bekken, pen en papier en een heleboel enthousiaste kinderen. Onderweg hebben we ontbeten, want iedereen barstte van de honger. Lekkere boterhammen met een dikke plak kaas en ham. Mmmm.

Na een lange reis kwamen we aan bij het kamp. De kinderen werden daar eerst allemaal gecontroleerd door de dokter. Daarna begon Carmen, een van de Roemeense leiders, een heel verhaal tegen ons te ratelen, wat Cornel vertaalde met: 'Take your luggage', dat was duidelijk!

Toen we even met de Nederlandse groep bij elkaar zaten liet Claudia de halve zak snoepjes op de grond vallen. Rik en Ruud riepen meteen in koor: 'vijfsecondenregel!', en begonnen als een gek de snoepjes op te rapen. Even later zei Freeke: Rik, er zit een boom in je haar! Waarop ze alle blaadjes uit zijn haar ging plukken.

De rest van de middag hebben we heel veel spelletjes gedaan. Onder andere een klapspelletje waarbij je tot tien moet tellen in het Roemeens. Zes blijft voor mij een lastig getal, dus uit enthiousiasme riep ik in plaats van 'shase' heel hard 'scheisse!'. Gelukkig begrepen de kinderen dat niet!

Het is hier heel warm, dus het eerste watergevecht liet niet lang op zich wachten! Het begon met een uitdaging van Barli, verrassend genoeg, maar in no-time rende iedereen met volle flesjes over het terrein! Nu was het contact met de kinderen al helemaal goed, iedereen had de grootste lol! Maar na het gevecht deed Barli zijn shirt uit en begon hij Rik te spanken. Nou, dat hoefde hij maar één keer te doen! En iedereen volgde hun voorbeeld. Ook de meiden sloegen ze gewoon net zo hard, met als gevolg dat Razvan de kieteldood kreeg van mij.

Af en toe is het wel lastig dat je de kinderen niet begrijpt. Davíd vroeg mijn naam en begon de hele tijd over Andrea. Bij het eten vroeg ik dat na aan Florentina (13 jaar en heeft zichzelf Engels geleerd), Davíd vroeg of hij me Andrea mocht noemen, Wiske is te moeilijk. Dus vanaf nu ben ik Andrea, of Frishke.

Sommige kindjes hebben wel vreemde acties. Tijdens het eten beet Barli Claudia ineens in haar arm!
Na het eten gingen de kinderen naar bed en hebben wij nog even buiten gezeten. Meer geslaagd had deze dag niet kunnen zijn!

Wiske Zaal

Remember me!

De dag van vertrek! Nadat we van alle ouders/vrienden afscheid hebben genomen begon het dan eindelijk! Helaas, meteen een tegenvaller.. twee uur vertraging. Maar die tijd hebben we goed opgevuld met een paar potjes kaarten. Toen de twee uur voorbij waren, konden we gaan boarden. Het was allemaal heerlijk geregeld bij Wizzair zullen we maar zeggen. De vliegreis zelf ging wel lekker voorspoedig.

Aangekomen in Boekarest werden we opgehaald door Marin (de man van Ellen), Lori en Horia. Goof en Rik in de auto van Lori en Horia, de rest van het stel in het busje van Marin. Marin is, laten we zeggen een aparte maar leuke/ lieve man. Hij had voor ons heerlijke (koude) kebab meegenomen, en hij had zo z´n gewoontes:

- Claudia, you remember me forever? I´ll come to you in your dreams (is zo´n 20 x voorbij gekomen)
- You speak very good Hollanda
- Wiske keep je mond!
- etc. etc.

Na een uur of twee de tweede tegenvaller... De auto van Lori en Horia werkte niet meer. Iets met de accu, dus wij met z´n allen in het busje van Marin gepropt! Ging maar net.. Toen we Constanta in kwamen moesten Goof en Rik weer verkassen, naar de auto van Carmen, omdat we anders problemen kregen met de politie, geen politieman gezien...

Na lang zoeken eindelijk het hotel gevonden, allemaal iets te drinken gepakt, even naar het strand geweest en toen lekker naar bedje toe. De ´mannen´ op een kamer, en de ´vrouwen´ verdeeld over twee kamers.

De volgende morgen ging wekker om half 10. In het hotel hadden ze een lekker ontbijtje, een bordje met allerlei vleeswaren/kaas/jam en twee gebakken eitjes. Dikke prima!

Na het ontbijt zijn we Constanta gaan verkennen, en hetgeen wat toch wel het meest opviel was het verkeer.. Kort gezegd: dramatisch. Verder was het ook opmerkelijk dat 90 % van alle mannen met een giga bierbuik zonder shirt rondliep. Het leek wel alsof ze er trots op waren...

Een lunch en een paar drankjes verder gingen we weer terug naar het hotel, zwembroek aan en zwemmen maar! Iedereen ging lekker de zee in, sommige liepen rood aan door de warmte, maar Freeke liep zwart aan.... Ook wel de panda van Constanta genoemd. Blijkbaar geen waterproof mascara... En door het wrijven werd het er niet minder op!

Rond een uur of 6 maakten we aanstalte te gaan eten, we gingen weer Constanta in en hebben heerlijk gegeten. Na het eten zijn we weer terug naar het hotel gegaan, hebben nog even een drankje gedaan aan het strand en daarna weer lekker het bedje in!

Rik van Rooij