Vandaag werden we wakker met de overheerlijke geur van
Hermans zelfgemaakte omeletten. Na dit smakelijke ontbijt stonden David en
Stefan alweer bij Casa Laura op de stoep om naar Casa Sami te gaan. Op de
planning stond namelijk barbecueën met
de oudere straatkinderen, die we al eerder deze week hebben ontmoet. Eenmaal
bij Casa Sami aangekomen, vertrokken we met de straatjongens naar het plaatsje Doi
mai. Het bewolkte weer deed niets af aan de stemming in de bus niet. Alle
mogelijke non-verbale communicatie werd gebruikt om contact te zoeken met
elkaar zoals foto’s maken en spelletjes spelen. Claire en ik hadden het er al
over dat we heel erg benieuwd waren naar de verhalen die de straatjongens te
vertellen hadden. Ik verwachtte al dat die verhalen mij toch iets meer zouden
raken dan de verhalen van de kleine straatkinderen. Vooral omdat sommige
dezelfde leeftijd hebben als wij en omdat er ook snijwonden waren gespot twee
dagen van tevoren.
Na een busritje van ongeveer een uur waren we aangekomen in
een prachtig gebied met heuvels, bossen en een meer. Op een hobbelig pad moest
de buschauffeur heel wat obstakels ondergaan om dichtbij de barbecueplek te
komen. Daarna parkeerde hij de bus recht tussen de koeien. Dat uitzicht werd al
snel gecompenseerd toen we de bus uit stapten. Wauw, wat een prachtig gebied!
Het meer lag in een prachtig landschap van groen en heuvels. De barbecuespullen
werden onder een boom gezet en al snel werd de barbecue heet gestookt. Om bij
het meer te komen, moest je eerst het vreselijke pad van distels en andere
prikplanten overleven. Maar het uitzicht dat je ervoor terug kreeg was het
zeker waard. Een mislukte poging om met Nika en Claire bij een huisje aan de
overkant van het meer te komen eindigde in een eindeloze fotosessie tussen
plantjes, beestjes en modder. Weer terug op de barbecueplek werd er gevoetbald
en gepest (kaartspel) op z’n Roemeens waarvan Babs de dupe was, omdat ze drie
keer het geluid van een kip moest nadoen. Iedereen begon al honger te krijgen
en was opgelucht toen “Hai la masa!” werd geroepen. Mici, worstjes en
varkensvlees waren in grote aantallen te verkrijgen en het was heerlijk. Toen
iedereen klaar was met eten konden we aan de gespreksronde beginnen. Gelukkig
was Ellen er weer bij, zodat ze de verhalen kon vertalen.
De jongen die het meeste indruk op mij had gemaakt was
Mihai, hij was meteen de eerste jongen die aan het woord kwam. Mihai is
negentien jaar oud en woont samen met een oudere straatjongen, genaamd Chiumi.
Toen hij klein was, was hij al van huis weggelopen omdat hij liever in een
grote stad wilde wonen dan op het platteland. Ook denk ik dat er meer heeft meegespeeld
thuis maar die kanten ken ik niet van zijn verhaal. Mihai drinkt, rookt en
gebruikt daarbij ook drugs. Je zou gewoon kunnen zeggen dat hij zijn toekomst
aan het vergooien is aan deze genotsmiddelen. Toch zou hij nog graag naar
school willen, waar ik veel respect voor heb. Ook al zorgt hij er grotendeels
zelf voor dat hij op straat leeft, op een of andere manier heb ik wel medelijden
met hem. Vooral omdat ik wel verdriet zag in zijn nonchalante en lacherige
houding over de toekomst. Ik hoop dat hij verstandig en wijs met zijn toekomst
zal omgaan, dan zal het hem vast wel lukken om er bovenop te komen!
Na andere verhalen te hebben gehoord over weglopen van huis
was het weer tijd om terug te rijden naar Casa Sami.
Op de terugweg werden er weer volop spelletjes gespeeld en
foto’s gemaakt, maar ook werd er plaats gemaakt voor een klein middagdutje om
de vermoeidheid te onderdrukken.
Terug in Casa Laura maakten we ons klaar voor een avondje in
Mamaia. We gingen gezellig met Dragos en Georgik uiteten bij restaurant ‘Motor’.
Naast leuke gesprekken te hebben gevoerd met Dragos en Georgik hebben we super
lekker gegeten. We merkten wel dat we mentaal en fysiek heel erg moe waren van
deze twee slopende weken dus besloten we het niet te laat te maken. In Casa
Laura lag iedereen al gauw op apegapen en zijn we dus maar snel gaan slapen.
Quote van de dag (en
eigenlijk quote van de hele week): elke
dag bij het aankomen bij ons vakantiehuisje na een heftige dag:
Iedereen: ‘Dips op de
schijt-wc!’
Lieke
